
Μια πολιτισμένη Συζήτηση
Ο Α έχει κάποιου είδους σχέση με τον Β και προβληματίζεται για αυτά που δεν του αρέσουν σε αυτή τη σχέση και συζητά μαζί του επιθυμώντας να τον κάνει να διορθώσει την συμπεριφορά του. Η συζήτηση είτε θα καταλήξει σε καβγά γιατί ένας από τους δύο δεν θα παραδεχτεί ότι κάνει κάτι λάθος είτε θα υπάρξει διανοητική κατανόηση, συμφωνία οπότε η συζήτηση θα μοιάζει να έχει νόημα.
Μόνο που δεν είναι έτσι. Η απαίτηση να αλλάξει ο Β σύμφωνα με τις προσδοκίες του Α δημιουργεί ένα πρόβλημα στο μυαλό του Β, το πως θα προσαρμοσει την συμπεριφορά του στις επιθυμίες του Α. Η δράση του πλέον διαμορφώνεται από την απαίτηση του Α και δεν είναι δυνατό να είναι αυθόρμητη. Και κάθε δράση που δεν είναι αυθόρμητη αναγκαία θα φέρει ταραχή, σύγκρουση, δημιουργώντας αντίθετα αποτελέσματα από ό,τι φάνταζε ότι ήταν το αποτέλεσμα αυτής της φαινομενικά όμορφης, γεμάτης με κατανόηση συζήτησης.
Έτσι όλες οι λεκτικές διαπραγματεύσεις, οι συγνώμες, η διαβεβαίωση για αλλαγή κλπ, δεν μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους κοντά, αντίθετα τους απομακρύνουν. Μόνο στην αληθινή Σιωπή φαίνεται να ανθεί η Αγάπη. Και κάτι τέτοιο επισημαίνεται διότι θρυλείται ότι μια σχέση είναι καλή όταν οι άνθρωποι συζητούν και λύνουν τα προβλήματά τους, αλλά όλα αυτά είναι απλά ένα διανοητικό πάρε δώσε, ένα διακριτικό παζάρι και όχι κάτι παραπάνω.
Οτιδήποτε συμβαίνει χωρίς να αμφισβητείται η ύπαρξη του Εγώ, οτιδήποτε συμβαίνει μέσα στα όρια αυτού του Εγώ θα φέρει αναγκαία σύγκρουση. Όσο δεν αμφισβητείται η ύπαρξη του Α και του Β θα ζούμε μέσα στη θλίψη.