Θέλω να πω κάτι που παρατήρησα για το θέμα κατά πόσο υπάρχει ένας σκεπτόμενος που σκέφτεται ή αν οι σκέψεις απλώς εμφανίζονται (από μόνες τους). Παρατήρησα ότι τις στιγμές πριν κοιμηθώ υπάρχει κύμα περίεργων, αλλόκοτων σκέψεων, που δεν βγάζουν καν νόημα. Η αίσθηση ότι οι σκέψεις εμφανίζονται από μόνες τους είναι έντονη εκείνη τη στιγμή.
Παρατήρησε κανείς άλλος κάτι τέτοιο?
Συζητάμε για τη βία, το μίσος, τη ζήλια, τον ρατσισμό κλπ και ακούγονται συνέχεια φράσεις όπως “μα είναι στο dna μας να είμαστε βίαιοι”, “δεν νομίζω ότι ο φόβος είναι κακός”, “σε τέτοια κοινωνία, είναι απαραίτητο να σαι σκληρός για να επιβιώσεις” “λυπάμαι αλλά δεν είμαι ο βούδας”, “η ζήλια είναι κάτι φυσικό, υπάρχει και στα κοάλα”.
Υπάρχει η βεβαιότητα της στιγμής. υπάρχει η βεβαιότητα ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά μου ένα μόνιτορ. ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ζήλια ή καχυποψία. Αυτή η βεβαιότητα είναι ανεξήγητη, δεν μπορεί να αποδειχθεί και δεν χρειάζεται να αποδειχθεί, γιατί ίσως καταστραφεί. Αυτή η βεβαιότητα...
Παραφράζοντας κάτι που είπε κάποιος..
“Ο χρόνος είναι ο παράγοντας του φόβου και της σκέψης, η σκέψη και ο φόβος δεν υπάρχουν χωρίς το χρόνο οπότε εάν δεν αλλάξετε τώρα, δεν θα αλλάξετε ποτέ. Είναι συνεχής αναβολή.”
Όταν γνωρίζω ότι υπάρχει επίγνωση, η επίγνωση δεν υπάρχει πια. Αυτή η γνώση είναι απλώς μια σκέψη για την προηγούμενη στιγμή, που η επίγνωση έλαβε χώρα. Παρατήρηση αυτής της σκέψης γεννά καινούρια επίγνωση...
Υπάρχει κάποιο σύστημα εκπαίδευσης που μπορεί να κάνει το παιδί ελεύθερο, ζωντανό, ευφυές; Προφανώς όχι.
Κάθε σύστημα βασίζεται τουλάχιστον σε μια παγιωμένη μορφή λειτουργίας, ίσως κάποιους κανόνες, πρόγραμμα, συγκεκριμένες δραστηριότητες, όρια.
Δεν κοιτάζουμε καν τους ανθρώπους, δεν βλέπουμε το δένδρο μπροστά μας, δεν ακούμε καν κάποιον που μας μιλάει, δεν γευόμαστε αυτό που τρώμε.
Μας είναι τελείως αδιάφορο να κοιτάξουμε το οικείο πρόσωπο που είναι αυτή τη στιγμή απέναντί μας, γιατί στο κεφάλι μας κυριαρχεί η εικόνα που έχουμε γι αυτόν, από το παρελθόν και αυτή πια είναι τόσο βαρετή.
Πολλοί που προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τον εσωτερικό τους κόσμο λένε “πρέπει να με αποδεχτώ όπως είμαι”.
Τι σημαίνει “αποδοχή”; Eίναι μια διανοητική δήλωση, ένα λεκτικό παιχνίδι, το να πω “με αποδέχομαι όπως είμαι”;
Και είπε κάποιος (ελαφρώς παραφρασμένα):
“Το ιδανικό είναι η δική σου προβολή. Δες πως το μυαλό παίζει ένα τρικ απέναντι στον εαυτό του. Το μυαλό σου χτίζει με λέξεις το ιδανικό, και στη συνέχεια αγωνίζεσαι να κατακτήσεις την δική σου προβολή, την δική σου σκιά.
Η φίλη Μίνα περιγράφει:
“Σήμερα το πρωί, έκανα πρωινό για δύο παιδιά και κάτι έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει και γρήγορα γρήγορα οργάνωσα ένα όμορφο πρωινό, με λεπτεπίλεπτα ποτήρια, λουλούδια, κεριά, για να κάνω έκπληξη στα παιδιά, όταν θα ερχόταν στην κουζίνα. Το πρώτο είπε: “Γιατί τα έκανες όλα αυτά Μίνα, τι θες από εμάς;” . Σοκαρίστηκα ακούγοντας αυτό το σχόλιο, αλλά ταυτόχρονα υπήρξε βαθιά κατανόηση. Το παιδί εξέφρασε ό,τι υπήρχε στο νου της, εξέφρασε αυτό που είναι, ψάχνοντας ένα κίνητρο, διότι και εκείνη ζει τη ζωή της με αυτό τον τρόπο. Πράγματι ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο. Τότε ήρθε το δεύτερο παιδί, που μόλις είχε ξυπνήσει και μόλις είδε το εντυπωσιακό πρωινό είπε: “οο, τι συγκινητικό, σε ευχαριστώ πολύ, για τα κεριά και για όλα”..