Μερικές φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν κάτι που συμβαίνει. Πριν από λίγες μέρες εξετάσαμε πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι στη ζωή του παιδιού και του ενήλικα. Και μετά είδα αυτό που φαίνεται στο βίντεο από κάτω.. που νομίζω είναι πιο ξεκάθαρο από 1000 λέξεις..
Άρχισα να διαβάζω για πρώτη φορά κάτι από τον Έκχαρτ Τόλλε.. σε ένα σημείο αναφέρει τη σύνδεση του συναισθήματος με το σώμα. Δεν είχα ποτέ παρατηρήσει αυτή τη σύνδεση. Και άρχισα αμέσως να παρατηρώ και βρήκα μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα ερώτημα είναι αν νιώθουμε τι είναι σκέψη και τι είναι συναίσθημα. Και γιατί το διαχωρίζουμε από την αίσθηση/αίσθημα;
Τούτες τις μέρες συζήτησα πολύ για τα όρια και για τους κανόνες. Η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή τα παιδιά, αλλά αυτό το θέμα θα είναι ανόητο να το απομονώσουμε στα παιδιά αφήνοντας την υπόλοιπη κοινωνία απέξω.. αν δηλαδή βρεθεί ότι τα όρια είναι καταστροφικά για τα παιδιά, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είναι καταστροφικά και για την υπόλοιπη κοινωνία. Αλλά τι είναι τα όρια;
Πριν λίγα χρόνια είχα μια συζήτηση με έναν φίλο για το παιχνίδι.. αυτός έπαιζε μπάσκετ και ξεκίνησε τη συζήτηση από την παραδοχή “όταν παίζω, δεν παίζω για να χάσω, σίγουρα, αφού παίζω θέλω να κερδίσω”. Και μένα μου φάνηκε τότε εύλογο αυτό και το δέχτηκα τελείως αβασάνιστα.
Χτες στη Χίο έγινε μια διαδήλωση με αρκετά μεγάλη συμμετοχή με αφορμή το μεταναστευτικό και συνέβησαν συμπλοκές. Και επικράτησε απογοήτευση, ντροπή αλλά και ενθουσιασμός (ανάλογα με την ομάδα που ανήκει ο καθένας).
Γινεται συνέχεια λόγος για επίγνωση, για παρατήρηση, αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται συνέχεια από ανθρώπους που θέλουν να εξελιχθούν πνευματικά και συχνά αυτές οι λέξεις γίνονται αντικείμενο κακομεταχείρισης.
Σε πάρα πολλές συζητήσεις εξετάζουμε με φίλους αν είναι δυνατόν να μην εμφανιστεί μέσα στο μυαλό μας ούτε μια λέξη για αυτό το οποίο βιώνουμε, για μια εμπειρία, την στιγμή που συμβαίνει. Η συζήτηση αυτή συχνά μου φέρνει στο νου ένα απλό ερώτημα: μπορώ να δω ένα δένδρο χωρίς σχηματιστεί καμία λέξη (μέσα στο κεφάλι μου) σε σχέση με αυτό.. καμία λέξη όπως “α είναι μια αμυγδαλιά” ή “πόσο όμορφα είναι τα άνθη του” ή “τι άρωμα είναι αυτό”;
Η βαρεμάρα συναντιέται σε κάθε έκφανση της ζωής μας και μοιάζει να την δηλητηριάζει σε βάθος. Συναντάς τη βαρεμάρα στη δουλειά, στις φιλικές και στις ερωτικές σχέσεις, την συναντάς όταν μετακινείσαι, όταν κάθεσαι ακίνητος. Η βαρεμάρα είναι παντού και κάνει την ζωή να φαντάζει μουντή, αδιάφορη. Αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός αντιμετωπίζεται με τεράστια ελαφρότητα, δεν είναι έτσι; Αποδεχόμαστε την βαρεμάρα σαν κάτι φυσικό, αναπόφευκτο και την υπομένουμε με δυσαρέσκεια εκτός αν υπάρχει η δυνατότητα να της ξεφύγουμε. Αυτή είναι η συνηθισμένη, άκρως μηχανική αντίδραση στο πρόβλημα της βαρεμάρας.
Σήμερις παρατήρησα κάτι πολύ σημαντικό με αφορμή τα προσφυγικά.. παρατήρησα πόσο πιο νωθρή γίνεται μερικές φορές η δράση μου, πόσο πιο μηχανική, σε σχέση με εκείνες τις πρώτες μέρες (πριν ένα χρόνο) που τους πρωτοείδαμε στο Δημοτικό Πάρκο της Χϊου. Εκείνες τις μέρες οι πρόσφυγες ήταν δίπλα μας, τους νιώθαμε, τους βλέπαμε, η καρδιά μας δενόταν κόμπος. Αυτό το άμεσο βλέπειν έφερνε μεγάλη χαρά στο να τους περιποιείσαι, να τους πηγαίνεις φαγητό, να τους βρίσκεις ρούχα κοκ. Αυτή η χαρά, η ανάλαφρη αίσθηση δεν γινόταν αντιληπτή μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς αλληλέγγυους. Μετά άρχισαν να τους μεταφέρουν σε μέρη άλλα, όχι τόσο κοντά στην κοινή θέα. Νομίζω ότι η χαρά χάθηκε, η πηγαιότητα και ο αυθορμητισμός πήγε περίπατο, νομίζω ότι άρχισε πια να λειτουργεί η ιδέα ότι θα έπρεπε να σταθούμε αλληλέγγυοι σε αυτούς, ότι αυτό είναι το πρέπον, το σωστό, ή με πιο ομορφα λόγια, αυτό είναι το ανθρώπινο.
Ένας κύριος είπε: Η σκέψη έχει δημιουργήσει το πρόβλημα και η σκέψη προσπαθεί να το λύσει. Και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί. Ένας άλλος κύριος είπε: Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας με τον ίδιο τρόπο που τα δημιουργήσαμε. Ένας άλλος είπε: Εγώ είμαι ο κόσμος και ο κόσμος είμαι εγώ.