Μεσημέρι της 1η Νοεμβρίου. Μια κρύα μέρα, σε σχέση με τα όσα συνηθίσαμε ως τώρα, αλλά τελείως ηλιόλουστη. Πήγα μια βόλτα στο Δασάκι και βρήκα ένα σημείο να το χτυπάει, για λίγη ακόμη ώρα, ο ήλιος ώστε να απολαύσω λίγη ζεστασιά. Ήπια ένα ζεστό καφέ και έφαγα μισή τάρτα μήλου που ήταν φοβερά νόστιμή.
Μόλις είδα ένα κομμάτι από ένα ντοκιμαντέρ με τον Μοργκαν Φρήμαν όπου κάποιος κύριος συζητά με τον Φρήμαν για το πόσο υπάρχουν θαύματα (με την έννοια ότι πρόκειται για κάτι απρόσμενο ανεξήγητο, που προκαλείται από τη θεϊκή παρέμβαση).
Τούτες τις μέρες μετακομίζω στο δικό μου σπίτι και πάνω στη μετακόμιση βρήκα διάφορα παλιά πράγματα όπως και ένα παιδικό ημερολόγιο.. σας μεταφέρω κάτι που έπεσε τυχαία μπροστά μου από αυτό το ημερολόγιο (αναφέρεται στην τρυφερή ηλικία των 10).. “Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και ανυπομονούσα να ξεκινήσει το σχολείο γιατί επιτέλους τελείωνε κάτι βαρετό για να ξεκινήσει κάτι καινούριο, το οποίο πολύ σύντομα θα καταντούσε και αυτό πολύ βαρετό”
Διάβασα ένα κείμενο για το θάρρος, την τόλμη και ανακάλυψα εκ νέου πόσο ψεύτικες αρετές λατρεύουμε εμείς οι άνθρωποι.. Καθώς η ζωή ξεδιπλώνεται εμφανίζεται μια επικίνδυνη πρόκληση. Κάποιος για να βρει τι θα κάνει απέναντι σε αυτή την πρόκληση βάζει σε λειτουργία του μυαλό του και αποφασίζει ότι πρέπει να τολμήσει, να φανεί θαρραλέος, να θυσιαστεί. Η πρόκληση τον έχει γεμίσει φόβο και αυτός σκέφτεται ότι πρέπει να φανεί γενναίος.. Η πρόκληση τον γεμίζει φόβο και αυτός σκέφτεται “θα νικήσω το φόβο”. Με το μυαλό προσπαθεί να διαχειριστεί τον φόβο, προσπαθεί να νιώσει άφοβος. Δημιουργεί μια ψυχολογική αυταπάτη αφοβίας και αν την πιστέψει πολύ έντονα, ο φόβος μοιάζει να χάνεται. Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος χώνεται κάπου βαθιά.. που; Στη συνηθισμένη αποθήκη του υποσυνείδητου.
Τούτες τις μέρες διαβάζω αυτό το βιβλίο του Έκχαρτ Τόλε, που σας έχω ξανααναφέρει. Δεν ξέρω αν αυτός ο κύριος είναι ειλικρινής (αλλά αυτό το “δεν ξέρω” σε κάνει μη ευάλωτο σε οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης) αλλά διαβάζω σε μια κατάσταση που οι λέξεις περνάνε από μπροστά μου χωρίς ανάλυση και κριτική. Εν πάσι περιπτώσει διάβαζα τον κύριο αυτόν να λέει για στροφή της παρατήρηση στο σώμα (εσώτερο σώμα) και την αντίληψη μιας αίσθησης παλλόμενης ενέργειας μέσα στο σώμα, κάτι που αν και δεν το κριτίκαρα ιδιαίτερα, μου φάνηκε ακατανόητο και μάλλον απίθανο.. Μετά από τις αυτοσχεδιαστικές βραδινές ασκήσεις, όντας κουρασμένος έστρεψα, κάπως αβίαστα την προσοχή μου στο σώμα και ένιωσα κάτι σαν παλμό που όμως δεν είχε να κάνει με την επιφάνεια του σώματος, την αναπνοή ή κάτι τέτοιο.
Κάποιος μπορεί να δοκιμάσει πολλά πράγματα.. να δοκιμάσει να μυρίσει το γρασίδι, τη βροχή, το πεύκο, να νιώσει τα πόδια του να περπατούν στην άμμο,να αισθανθεί τα ακροδάχτυλά του ή τον αυχένα του, να αφουγκραστεί τους ήχους πίσω από τους ήχους μέχρι να ακούσει τον...
Είναι έτσι;
Ένα μικρό γατούλι σκοτώνεται. Το γεγονός του σκοτωμένου ζώου όταν ειδωθεί από τα μάτια μου δημιουργεί μια οπτική αίσθηση (μια εικόνα). Αυτή η οπτική αίσθηση με κάποιο τρόπο αναζητά σύνδεση με το περιεχόμενο της συνείδησής μου (τις ιδέες μου, τις απόψεις μου κλπ). Και όντως βρίσκει μια σύνδεση.. κουβαλάω τις ιδέες ότι “τι κρίμα να πεθαίνει ένα μικρό ζώο”, “πόσο να υπέφερε άραγε”, “έχασε την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή” και αυτό το οπτικό ερέθισμα τις ενεργοποιεί.. και οι αντίστοιχες σκέψεις με πλημμυρίζουν. Αυτές φτιάχνουν αντίστοιχα συναισθήματα θλίψης κλπ που έχουν αφήνουν το σημάδι τους και στο σώμα μου (πόνος στο στομάχι, αύξηση των χτύπων της καρδιάς).
Γνωρίζουμε κάποιον και φαίνεται ενδιαφέρον τύπος. Αρχικά τυχαία συναναστρεφόμαστε κάποιες φορές και ενθουσιάζομαστε. Βάζουμε την ετικέτα “περνάω πολύ όμορφα μαζί του”. Επιδιώκουμε την παρέα του, όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτός είναι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, έχει καλές και κακές στιγμές, αλλά ακόμη και οι κακές του στιγμές φαίνονται χαριτωμένες.
Υπάρχει μεγάλη ομορφιά στο να παρατηρείς τους ήχους. Δεν μιλώ μόνο για τους φυσικούς ήχους. Να παρατηρείς κάθε ήχο που συμβαίνει. Οι ήχοι συμβαίνουν κάπως αναπάντεχα και ταυτόχρονα. Ομιλίες από διάφορους ανθρώπους μπλέκονται, το τιτίβισμα ενός πουλιού εισβάλει ξαφνικά, ενώ στο παρασκήνιο οι δείκτες ενός ρολογιού φτιάχνουν ένα συνεχές ηχητικό χαλί. Αξάφνου ένας σκύλος γαβγίζει σε ένα γατούλι και ένα τριζόνι αποφασίζει ότι θέλει να πει το τραγούδι του.
Μερικές φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν κάτι που συμβαίνει. Πριν από λίγες μέρες εξετάσαμε πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι στη ζωή του παιδιού και του ενήλικα. Και μετά είδα αυτό που φαίνεται στο βίντεο από κάτω.. που νομίζω είναι πιο ξεκάθαρο από 1000 λέξεις..