Χρειάζεται φοβερή ζωτικότητα για να μπορέσουμε να δούμε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή, να μείνουμε με το γεγονός. Χρειάζεται φοβερή ενέργεια, η οποία συνήθως σπαταλιέται στο να προσπαθούμε να διαφύγουμε από αυτό.
Ένας φίλος μου επιτίθεται λέγοντάς: “είσαι τρομερά εγωιστής, όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι, θες πάντα να γίνεται το δικό σου” και εγώ θυμώνω με την επίθεσή του.
Παντού γύρω μας βλέπουμε ανθρώπους να λαχταρούν λίγη αγάπη. Ψάχνουν να βρουν ανθρώπους να τους αγαπήσουν. Ζητούν από τους γονείς τους αγάπη, από τους φίλους τους, από τα παιδιά τους, από τον σύντροφό τους. Δυο ερωτήματα έρχονται στο μυαλό του γράφοντος. Γιατί ζητούν την αγάπη; Τι τους λείπει; Και το δεύτερο: είναι όντως η αγάπη αυτό που ψάχνουν;
Είναι δυνατόν κάποιος να νιώθει χωρίς επιλογή; Να αισθάνεται τις σκέψεις και τα συναισθήματα χωρίς να τα ελέγχει, χωρίς να επεμβαίνει σε αυτά, χωρίς ικανοποίηση ή απογοήτευση; Να παρατηρεί γύρω του χωρίς να επιλέγει να εστιάσει στο ασυνήθιστο ή στο όμορφο, ή να αποφεύγει το άσχημο; Να ακούει τους ήχους,τις ομιλίες χωρίς να κρίνει, χωρίς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει;
Οι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος πιστεύουν. Πιστεύουν σε διάφορες ιδέες και πρόσωπα. Άλλοι πιστεύουν στο χριστιανισμό, άλλοι στον κομμουνισμό, άλλοι πιστεύουν στο έθνος τους.. άλλοι πιστεύουν στον Βούδα ή στον Κρισναμούρτι ή στον εαυτό τους. Άλλοι πιστεύουν στη δύναμη του ρεϊκι ή μιας τεχνικής διαλογισμού. Άλλοι πιστεύουν στον τάδε πολιτικό ηγέτη. Αλλοι στην ιδέα της ειρήνης ή της αγάπης.
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το χρόνο τους κάνοντας διάφορες δραστηριότητες. Κάποιες από αυτές γίνονται επειδή φέρνουν ευχαρίστηση και κάποιες άλλες επειδή υπάρχει υποχρέωση να γίνουν. Για να φέρουν σε πέρας όλες αυτές οι δραστηριότητες, καταναλώνουν πολύ ενέργεια. Υπάρχει μια μάλλον κραταιά άποψη ότι αν κάτι είναι ευχάριστο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνω. Και υπάρχει μια επίσης κραταιά άποψη ότι σε αυτή τη ζωή θα κάνουμε και πράγματα που δεν θέλουμε, γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν έχουμε επιλογή. Ο γράφων θέλει να εξετάσει αυτές τις ιδέες/απόψεις και να εξετάσει πόσο σημαντικό είναι να κάνει κάποιος κάτι για τη χαρά αυτού του πράγματος.
Αφορμή τούτου του ποστ ήταν ένα περιστατικό στην παραλία. Ο γράφων απολάμβανε την δροσιά της θάλασσας, ένα ήσυχο πρωινό. Ξαφνικά εμφανίζονται δίπλα του μια κυρία με το 3χρονο παιδί της. Η κυρία ήταν θορυβώδης. Απαιτούσε από το παιδί να υπακούει στις προσταγές της, ουρλιάζοντας. Ακούστηκαν πάρα πολλά “ΜΗ”, “ΜΙΛΗΣΑ”, “Μην με εκνευρίζεις γιατί θα γίνει χαμός”. Σίγουρα υπάρχει κίνδυνος για ένα παιδί μέσα στο νερό, αν δεν ξέρει να κολυμπάει. Αυτό είναι γεγονός. Όπως γεγονός είναι και η βαρεμάρα, σκληράδα και αγανάκτηση στο πρόσωπο της κυρίας (η παραπάνω φράση δεν υπονοεί κριτική).
Αφορμή για τούτο το ημερολόγιο είναι κάποιες δημοσιεύσεις μιας κυρίας στο Facebook η οποία ήταν θυμωμένη με μια επίθεση που της έγινε, σε σχέση με το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. Η κυρία αυτή δήλωνε bi και ακουγόταν θυμωμένη, αναστατωμένη ή κάτι τέτοιο. Κατά καιρούς έχω ξανασυναντήσει πολλές τέτοιες δημοσιεύσεις θιγμένων, ενοχλημένων, θυμωμένων, αγανακτισμένων, από όλες τις πλευρές (όλα τα φύλα). Κατά καιρούς οι άνθρωποι έχουν υποφέρει πάρα πολύ με το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. Θυμώνουν, επαναστατούν, μαλώνουν, διεκδικούν. Γενικώς το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας είναι πηγή μεγάλου καβγά, ειρωνείας, ενόχλησης, σύγκρουσης. Αυτό είναι ένα γεγονός, όχι μια φαντασία του γράφοντα.
Ένα προηγούμενο ημερολόγιο τελείωνε κάπως έτσι “Κάποιος θα ισχυριζόταν ότι αν οι ιδέες συμπίπτουν, τότε αυτές δεν φέρνουν σύγκρουση. Πάνω σε ένα τέτοιο σκεπτικό έχει χτιστεί σχεδόν ολόκληρο το οικοδόμημα των ανθρώπινων σχέσεων.. οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν άλλους που να “τους ταιριάζουν”, να κουβαλάνε παρόμοιες ιδέες… δεν βλέπουν το αδιέξοδο που κρύβεται πίσω από μια τέτοια κίνηση” . Νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να συζητηθεί παραπάνω.
Τώρα τελευταία με τάραζε η πιθανότητα να έχω κάνει βήματα προς τα πίσω, όσον αφορά τη συνειδητότητά μου. Με τάραζε η πιθανότητα ότι αντί να βελτιώνομαι χειροτερεύω. Αυτή η σκέψη για μέρες με κυνηγούσε και την απέφευγα διακριτικά, αλλά με αγωνία. Γινόταν περισσότερο αισθητή σε στιγμές έλλειψης επίγνωσης, σε στιγμές που διαπίστωνα διανοητικά ότι για ώρα δεν έβλεπα τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μου.
Είναι αληθές ότι όταν κάποιος κουβαλάει κάποιες ιδέες, εξαιτίας αυτών των ιδεών, θα υπάρξει αργά ή γρήγορα είτε εσωτερική είτε εξωτερική διαίρεση. Και όταν υπάρχει διαίρεση, τότε υπάρχει αναπόφευκτα σύγκρουση.