Ο φόβος του θανάτου είναι ένας φόβος που δεν μπορεί να νικηθεί. Προσπαθούμε να δείξουμε γενναιότητα απέναντί του, αλλά η γενναιότητα είναι ο ίδιος ο φόβος φορεμένος από την ανάποδη . Προσπαθούμε να μην τον σκεφτόμαστε, όμως αυτός εμφανίζεται με όχημα τη σκέψη, όποτε θελήσει, χωρίς...
Κοιτάζω ένα λείο μεταλλικό κύλινδρο. Φαινεται αψεγαδιαστος, ενας τελειος, απόλυτα λειος κύλινδρος. Τον αγγίζω προσεκτικα με τα ακροδάχτυλα μου.. αρχικά μοιάζει όντως λείος και στην αφή. Ξοδεύω λιγες στιγμες και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι οτι η αρχικη αίσθηση οτι ειναι απόλυτα λειός διαλύεται, γιατί νιώθω κάτι ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Τον βάζω στο μικροσκόπιο και η αίσθηση μου επιβεβαιώνεται. Φαίνεται να υπαρχουν κάποιες ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Ανεβάζω τη μεγένθυση και αυτές οι ανωμαλίες φαίνονται πλέον μεγάλες, τεράστιες. Καταλαβαίνω ότι ο κύλινδρος δεν ήταν ποτέ στ αλήθεια ένας τέλειος λείος κύλινδρος.
Ενα πανεμορφο αρθρο απο την Amy Louise Gilmore
“Για σένα είμαι ένα αντικείμενο, έχω όρια γύρω μου, είμαι τοσο ψηλή, τόσο βαριά, έχω τέτοιο χρώμα δέρματος, είμαι όμορφη ή άσχημη, έξυπνη ή όχι, χρησιμη ή ενοχλητική κοκ. Είμαι ένα αντικείμενο στο πεδίο της όρασης σου, της ακοής σου κοκ. Μπορείς εύκολα να με μετρήσεις να με αξιολογήσεις μέσα από αυτές τις περιγραφές. Αν και δεν με συνοψίζουν πλήρως, δεν είναι και λάθος απο την δική σου οπτική.
Πραγματικά ελεύθεροι από κάτι είμαστε μόνο αν δεν το έχουμε σκεφτεί. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Πραγματικά ελεύθεροι από ένα αντικείμενο του πόθου είμαστε μόνο αν δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ ως κάτι τέτοιο. Στην θέση αυτού βάλτε το τσιγάρο, μια όμορφη γυναίκα/ανδρα, τον καφέ, τα βίντεο γκέιμς, τα χρήματα, την κορυφή σε ένα άθλημα, τα χαρτιά, ένα ναρκωτικό ή και την ελευθερία την ίδια. Καμια αληθινή ελευθερία δεν είναι συνειδητή.
Ένας άλλος μεγάλος μπελάς που όλοι εμείς οι ρομαντικοί έχουμε φάει στη μάπα (έλα παραδεχτείτε το, έχετε υπάρξει όλοι ρομαντικοί κάποιες στιγμές) είναι με αυτές τις γλυκερές, ποιητικές ιδέες όπως “η πραγματική ομορφιά κρύβεται μέσα μας” ή “μην μένεις στην εξωτερική εμφάνιση, αγάπησέ τον για αυτό που πραγματικά είναι” και άλλα τέτοια.
Υπαρχει μια παρεξηγηση σε σχεση με την άμεση εμπειρία μας που μπορούμε εύκολα να ξεκαθαρίσουμε!
Όταν βλέπουμε ένα δένδρο, υπάρχει μια οπτική αίσθηση. Το μόνο που βιώνουμε είναι μια οπτική αίσθηση και όχι ένα αντικείμενο το οποίο γίνεται αντιληπτό από αυτή την αίσθηση.
Υπάρχει αυτό το γνωστο, κάπως αστείο ζεν ρητό που λέει “Πριν κάποιος μελετήσει το Ζεν, τα βουνα είναι βουνά και οι ποταμοί είναι ποταμοί. Μετά από μια πρώτη επαφή με την αλήθεια του Ζεν, τα βουνά δεν είναι πια βουνά και οι ποταμοί δεν είναι πια ποταμοί. Μετά τη φώτιση τα βουνά είναι και πάλι βουνά και οι ποταμοί, είναι ξανά ποταμοί”
Χρονιάρες μέρες, παραμονή πρωτοχρονιάς και θέλω να δηλώσω ότι η οικειότητα που ξέρουμε είναι μια τεχνητή οικειότητα. Η οικειότητα που γνωρίζουμε είναι σφυρηλατημένη μέσα στο χρόνο, μέσα από εμπειρίες που χτίζουν μια σχετική εμπιστοσύνη. Η οικειότητα που γνωρίζουμε έχει αιτία, έχει βάσεις, είναι αναμενόμενη, πηγαίνει μαζί με την κλειστότητα σε σχέση με εκείνους που δεν εμπιστευόμαστε. Η οικειότητα που γνωρίζουμε κρύβει (ουφ, ας το παραδεχτούμε) μια βαρεμάρα, δεν μπορεί να σε εκπλήξει. Κρύβει αναμενόμενες αγκαλιές και παρηγοριές, συμβουλές και κριτικές! Κρύβει υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Πριν την αυτοσχεδιαστική μου εξάσκηση κάνω επιτόπιο τρέξιμο για να ζεσταθουν οι μύες. Αυτή τη φορά μου ήρθε να σκεφτώ, καθώς εκανα το επιτόπιο τρέξιμο, όλες τις σκέψεις που με φοβίζουν – πχ “αν βγει ο τσιτσος έξω θα τον πατήσει αμάξι” “καποια στιγμη θα πεθανουν οι γονεις μου” “θα μείνω ταπί και ψύχραιμος αν ταϊζουμε και αλλα γατιά” κοκ. Οι σκέψεις αυτές γίνανε και δεν έφεραν καμία συναισθηματική απόκριση! Για να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, είδα ξεκάθαρα να συμβαίνει μια, μοναδική σκέψη και μετά κενό. Σιωπή. Μετά δεύτερη μοναδική σκέψη, με τελείως άλλο θέμα (τρομακτικο ομως) και μετά κενό, σιωπή. Και κάθε σκέψη ήταν ουδέτερη, δεν είχε χρωματισμό “δυσάρεστη” “ευχάριστη” κλπ.
Ένας δημοφιλής μύθος για τον χειρισμό δύσκολων ή δυσάρεστων ψυχολογικών καταστάσεων είναι αυτός της Αποδοχής. Κάποιοι προτρέπουν να αποδεχτούμε ό,τι συμβαίνει, να το δεχτούμε χωρίς να κλαψουρίζουμε, σαν η αποδοχή να είναι κάτι που μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι – και ότι για την ειρήνη της ψυχής μας, θα ήταν καλό να αποδεχτούμε την κατάσταση. Συμβαίνει μια λεπτή, διακριτική διαστρέβλωση εδώ: Η προτροπή απευθύνεται στο μυαλό, η προτροπή παρακινεί το μυαλό να αποδεχτεί δυσάρεστες καταστάσεις. Αλλά το ίδιο μυαλό είναι αυτό που έχει tag-άρει, έχει χαρακτηρίσει τις καταστάσεις ως δυσάρεστες και είναι εκ φύσεως αδύνατο να τις αποδεχτεί τώρα ως κάτι το ουδέτερο, ως κατι που απλώς συμβαίνει. Στη συνέχεια ο αγώνας του μυαλού να τις αποδεχτεί ως κάτι neutral γεννάει νέες δυσάρεστες καταστάσεις.