Είμαι σε ένα ήσυχο καφέ! Δίπλα μου έρχονται ο πατέρας και το παιδί του, ένα κορίτσι 3 χρονών, χαμογελαστό, ζωντανό, ζωηρό, με οξεία φωνή. Το παιδί ξεκαρδίζεται, ο μπαμπάς του είναι χαμογελαστός, φαίνεται ο ένας να απολαμβάνει την παρέα του άλλου.
– Αν θες πες μου την άμεσή σου εμπειρία από το σώμα.
– Τι εννοείς το “σώμα”;
– Βέβαια, απο τοσοοο βασικα πραγματα πρεπει να ξεκινησουμε. Πολυ καλα κανεις που ρωτας!
– Ναι… δεν κατάλαβα την ερώτηση και προτίμησα να ρωτήσω
H σκέψη ειναι ουδέτερη, δεν ειναι καλη ή κακή. Μπορει να προσπαθησει να μιμηθει την Επίγνωση, μπορεί να καμώνεται ότι φτιάχνει ύλη, σώμα, προσωπικότητες, ολοκληρες ευφάνταστες ιστορίες για την ανθρωπότητα, για την ιστορία του κόσμου, για τον θέο, για το νόημα της ζωής κλπ αλλά δεν το κάνει με κακό σκοπό. Ούτε με καλό σκοπό. Απλώς το κάνει, για τη χαρά του παιχνιδιού. Όπως ακριβώς η γερακίνα κάνει παιχνίδια στον ουρανό.
Ρώτησα 5 φίλους μου την ερώτηση “Έχεις Επίγνωση;” και η απάντηση που μου έδωσαν και οι 5 ήταν.. “ως προς τι”. Αυτή ήταν μια εύλογη απάντηση! Συνεχώς η προσοχή στρέφεται σε συγκεκριμένα αντικείμενα, σκέψεις, ήχους, εικόνες, συναισθήματα και έτσι όταν κάποιος ρωτάει “Έχεις επίγνωση” η προσοχή αναζητά κάποιο αντικείμενο, για να έχεις επίγνωση αυτού.
Συναντώ συνέχεια μπροστά μου την ιδέα “Η επίγνωση ειναι του σώματος”, μια ιδέα πολύ ισχυρή (μιλώντας παντα σχετικα), πολύ κοινή, πολύ δημοφιλής, ακόμη και σε όσους εξερευνούν την φύση του εαυτού! Αυτό γεννάει (αν τίποτα γεννιέται από τίποτα άλλο – ίσως και όχι, χαχαχα) συνέχεια μια διερευνητική πρόθεση. Αυτή η ιδέα είναι ένα (φαινομενικά) ασφαλές καταφύγιο που καταφεύγουμε συνέχεια, χωρίς ίσως να το αντιληφθούμε καν.
Χτες είπαμε με τον φίλο Παντελή ότι πρέπει να δοκιμάσουμε κριθαροκαφέ. Είχα στο σπίτι μου. Αναρωτήθηκα χτες αν θα θυμηθώ να τον πάρω μαζί μου, τελικά, σήμερα.
Σήμερα το πρωί κάποια στιγμή εμφανίστηκε η σκέψη-υπενθύμιση “πρέπει να πάρω τον κριθαροκαφέ” και αμέσως μετά μια άλλη “πωωω, κοίταξε να δεις, το είχα ξεχάσει”.. έκανα κάμποσες εργασίες, ετοίμασα και την τσάντα μου (χωρίς να βάλω τον κριθαροκαφέ μέσα), βγήκα έξω να πετάξω τα σκουπίδια και πάλι εμφανίστηκε η σκέψη-υπενθύμιση “χαχαχα πάλι τον ξέχασες τον κριθαροκαφέ”.. πήγαν να ξεμυτίσουν και άλλες σκέψεις όπως “πωωω συγκεντρώσου ρε παιδί μου, πρεπει απλώς να το θυμάσαι μέχρι να φτάσεις σπίτι για να τον πάρεις μαζί σου, απλώς θυμήσου το για ένα λεπτό, σιγά το πράγμα” ή “κοίτα να δεις που πάλι το ξέχασα, ελπίζω να μην το ξεχασω ξανά πάλι”.. αρνήθηκα (τουτέστιν αδιαφόρησα για) αυτές τις σκεψούλες με πολύ ανάλαφρο τρόπο, έμεινα με την σκέψη “χαχαχα πάλι τον ξέχασες τον κριθαροκαφέ”.. στα επόμενα βήματα προς των κάδο σκουπιδιών η σκέψη εξαφανίστηκε (αυτή είναι η μοίρα όλων των σκέψεων) και αφού πέταξα τα σκουπίδια πήρα το δρόμο για το σπίτι, ώστε να πάρω την τσάντα μου και να φύγω, χωρίς να έχω καθόλου στο μυαλό μου τον κριθαροκαφέ. Και την ώρα που μπήκα μέσα στο σπίτι, ω του θαύματος, να τη η σκέψη-υπενθύμιση “εεεπ, τώρα είναι η ώρα, πάρε τον κριθαροκαφέ και φύγε”. Πήρα τον κριθαροκαφέ και έφυγα.
Αυτό το πείραμα μπορεί να γίνει εδώ και τώρα. Είμαι σε ένα καφέ. Αρχικά κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και βλέπω διάφορες ανεπαίσθητες κινήσεις, των χεριών, των δαχτύλων, κινήσεις και ανοιγοκλείσιμο των ματιών, το άνοιγμα και κλείσιμο των στομάτων για να αρθρωθούν λέξεις, κινήσεις εκφραστικές, των χεριών κλπ. Έπειτα παρατηρώ τον εαυτό μου. Το κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω ξαφνικά, ή που γυρνάει αριστερά, τα μάτια που ξαφνικά στρέφονται στην περιφέρεια της όρασης, τα δάχτυλα που τρίβουν τα μάτια, ή που παίζουν με τον ρυθμό της μουσικής.
“Είδες, ήφαγε το ξύλο του και τώρα ήκατσε ήσυχα”! Υπάρχουν βεβαίως και άλλοι τρόποι, πιο έξυπνοι, πιο διακριτικοί.
Η δασκάλα δίνει στα παιδιά αυτοκόλλητα αν τα πηγαίνουν καλά στο μάθημα και όλα φαίνονται να ρυθμίζονται καλά, τα παιδιά προσέχουν στο μάθημα και ανταμοίβονται με φανταχτερά αυτοκόλλητα..
H δήλωση “η Ζωή δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα, τα πράγματα απλώς συμβαίνουν” δεν έρχεται ως αντίθετη προς τη δήλωση “πρεπει να βρω το βαθύτερο νόημα της ζωής” αλλά ως negation αυτής της δήλωσης.. negation της αγωνίας του να βρεις κάποιο σπουδαίο, βαθύτερο, ξεχωριστό νόημα με το νου σου..
Κάποιος παρατηρεί “εγώ ζηλεύω το χ, εγώ φοβάμαι το ψ, εγώ θυμώνω με το ω” και αρχικά προσπαθεί να αποφύγει τα χ, ψ και ω. Έπειτα ανακαλύπτει ότι ο μόνος κοινός παράγοντας στα βάσανά του είναι το αυτό το “εγώ”, οπότε αν αποφύγει τα χ, ψ και ω θα εμφανιστούν μοιραία τα α, β, γ που και πάλι θα ενοχλήσουν αυτό το “εγώ”. Τότε αρχίζει να σκέφτεται ότι για να ησυχάσει, η μόνη λύση είναι να σκοτώσει, να ξεφορτωθεί το ίδιο το “εγώ”!