Το Χτες που δεν συνέβησε ποτέ

To ψέμα του υλισμού

Κάθομαι αναπαυτικά και εστιάζω στο κεφάλι μου.. αρχικά στα μάτια μου.. νιώθω μια αίσθηση μουδιάσματος.. στρέφω στη συνέχεια την προσοχή μου στα αυτιά μου, στο λαιμο μου.. συναντώ παρόμοιες αισθήσεις.. τελικά όλη η εμπειρία από το κεφάλι μου είναι αυτή.. αισθήσεις.. δεν έχω καμία εμπειρία ότι το κεφάλι ειναι φτιαγμένο από ύλη! Προχωράω στο υπόλοιπο σώμα μου και διαπιστώνω ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από εμπειρία αισθήσεων(πόνος, κνησμός, στρες, μουδιασμα, τσιμπήμα).. πίστευα ότι το σώμα μου είναι το υποκειμενο όλων των εμπειριών μου (εγώ είμαι το σώμα μου) και ότι είναι φτιαγμένο από ύλη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα..

Η σκέψη δεν έχει βάθος

…

Jorge: Aυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν βλέπουμε το γεγονός της σκέψης, αλλά πιστεύουμε το περιεχόμενό της

To Εδώ και το Τώρα

Ποιος (δεν) είμαι;

Ίσως αυτός ο Εαυτός που φανταζόμαστε ότι υπάρχει είναι  τελείως απατηλός, δηλαδή δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προβολή μιας σκέψης.. πχ μια σκέψη που γίνεται αυτή τη στιγμή, όπως “ΕΓΩ είμαι νευρικό πλάσμα” πλάθει απο το μηδέν, από τον πουθενά, έναν απατηλό Εαυτό που υποτίθεται ότι είναι νευρικός..