Η Πρώτη Βόλτα
Πριν από 2 βδομάδες πήγα μαζί με τα παιδια του Νηπιαγωγείου της Συκιάδας στο Δασάκι Θόλος, κοντά στο Παντουκιός. Με κάλεσε η Νηπιαγωγός Φρόσω και χάρηκα πάρα πολύ!
Πριν από 2 βδομάδες πήγα μαζί με τα παιδια του Νηπιαγωγείου της Συκιάδας στο Δασάκι Θόλος, κοντά στο Παντουκιός. Με κάλεσε η Νηπιαγωγός Φρόσω και χάρηκα πάρα πολύ!
Πολύ συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αυθόρμητοι όταν αντιδρούμε σχετικά άμεσα σε ένα ερέθισμα. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι ο νους μας είναι προγραμματισμένος να αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο στο συγκεκριμένο ερέθισμα. Και επίσης καμιά φορά ο νους μας είναι προγραμματισμένος να αντιδρά με αντίθετο τρόπο στο ίδιο ερέθισμα, όταν δεν ικανοποιείται με την αρχική αντίδραση (πχ με βρίζει κάποιος και είτε απαντώ με επίθεση, είτε καταπιέζω την επίθεση που τείνει να εκδηλωθεί). Η ταχύτατη/φαινομενικά άμεση αντίδραση και το γεγονός ότι μπορεί αυτή η αντίδραση να μπαλαντζάρει μεταξύ των δύο αντίθετων, μπορεί να προκαλέσει σύγχυση και μια αίσθηση ότι πρόκειται για μια αυθόρμητη δράση.
Ειχαμε βρει σε προηγούμενο ποστ ότι οι σκέψεις απλώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται, χωρίς να είμαι Εγώ ικανός να τις ελέγχω, να τις επιλέγω. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήθει αν Εγώ είμαι ικανός να θυμάμαι κάτι που πρέπει να θυμηθώ.
Έχω μπροστά μου ένα φυτό με πράσινα φύλλα. Τα φύλλα τα βλέπω πράσινα. Βάζω ένα ζευγάρι γυαλιά με κίτρινούς φακούς και βλέπω τα φύλλα κίτρινα. Δίπλα μου, ο σκύλος μου ο Ζάχος, λέει, τα βλέπει γκριζόμαυρα.
Κάποιος υποφέρει από κάποιου είδους ψυχολογικό πρόβλημα. Άγνωστο πως, συμβαίνει να υπάρξει μη λεκτική, παθητική επίγνωση του προβλήματός.. υπάρχει επίγνωση πχ ότι υπάρχει Ζήλια. Στη συνέχεια, ο Νους που ξέρει μόνο να αναλύει και να ψάχνει αιτίες, προσπαθεί, με μια δεύτερη, ξεχωριστή διαδικασία να βρει την αιτία του προβλήματος που προηγούμενως έγινε αντιληπτο, να καταλάβει το γιατί. Συμβαίνει τότε μια ιδιότυπη διαίρεση.. ο νους φαντάζεται ότι υπάρχει το πρόβλημα και ότι υπάρχει κάποιος που θα βρει την αιτία του και τελικά την λύση του.
Ο γράφων οδηγούσε και προσπάθησε να δει τα φοβερά χρώματα της δύσης του ήλιου, αλλά το σώμα δεν τον άφησε, γιατί θα κινδύνευε αν η προσοχή στρεφόταν στο ηλιοβασίλεμα. Άλλες φορές το σώμα αποτρέπει ατυχήματα, διαλύει μια κρίση βουλιμίας, εμποδίζει ένα κρύωμα να συμβεί.
Είπε η Μίνα: “Όσο πιο κοντινή είναι η επαφή με κάποιον, τόσο πιο αληθινή είναι, που σημαίνει ότι υπάρχει η ελάχιστη συνέχιση, η ελάχιστη εξάρτηση.. Ήμουν σε μια υπεροχή retreat το προηγούμενο καλοκαίρι, με κάποιους ανθρώπους και η δύναμη της αγάπης “κινούσε βουνά” μεταξύ μας, ήρθαμε τόσο κοντά και όταν όλο αυτό τελείωσε, ένιωσα την δύναμη αυτής της ένωσης στο γεγονός ότι αυτή δεν άφησε το παραμικρό ίχνος.. υπό αυτή την έννοια όλα ξεχάστηκαν.. διότι αυτό που βιώνεται αληθινά δεν αφήνει πότε ίχνος στη μνήμη!”