Ο γράφων οδηγούσε και προσπάθησε να δει τα φοβερά χρώματα της δύσης του ήλιου, αλλά το σώμα δεν τον άφησε, γιατί θα κινδύνευε αν η προσοχή στρεφόταν στο ηλιοβασίλεμα. Άλλες φορές το σώμα αποτρέπει ατυχήματα, διαλύει μια κρίση βουλιμίας, εμποδίζει ένα κρύωμα να συμβεί.
Είπε η Μίνα: “Όσο πιο κοντινή είναι η επαφή με κάποιον, τόσο πιο αληθινή είναι, που σημαίνει ότι υπάρχει η ελάχιστη συνέχιση, η ελάχιστη εξάρτηση.. Ήμουν σε μια υπεροχή retreat το προηγούμενο καλοκαίρι, με κάποιους ανθρώπους και η δύναμη της αγάπης “κινούσε βουνά” μεταξύ μας, ήρθαμε τόσο κοντά και όταν όλο αυτό τελείωσε, ένιωσα την δύναμη αυτής της ένωσης στο γεγονός ότι αυτή δεν άφησε το παραμικρό ίχνος.. υπό αυτή την έννοια όλα ξεχάστηκαν.. διότι αυτό που βιώνεται αληθινά δεν αφήνει πότε ίχνος στη μνήμη!”
Για χρόνια αναρωτιέται ο γράφων αν υπάρχει μια πίστη που δεν πηγάζει από το Εγώ, που δεν υποθάλπει τον Φόβο και την Ελπίδα, που δεν διαρεί. Μόλις τώρα ήρθε στην κεφάλα ότι η μόνη Εμπιστοσύνη που κρατά την Υπαρξη ακέραιη είναι η Εμπιστοσύνη στο Αγνωστό.
Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα. Κάποια από αυτά είναι πρακτικά. Πρέπει να φάμε, πρέπει να κοιμηθούμε, να γίνουμε καλά από μια ίωση κλπ. Τα υπόλοιπα είναι ψυχολογικά προβλήματα και η φύση τους είναι πλαστή.
Ο Α έχει κάποιου είδους σχέση με τον Β και προβληματίζεται για αυτά που δεν του αρέσουν σε αυτή τη σχέση και συζητά μαζί του επιθυμώντας να τον κάνει να διορθώσει την συμπεριφορά του. Η συζήτηση είτε θα καταλήξει σε καβγά γιατί ένας από τους δύο δεν θα παραδεχτεί ότι κάνει κάτι λάθος είτε θα υπάρξει διανοητική κατανόηση, συμφωνία οπότε η συζήτηση θα μοιάζει να έχει νόημα.
Οι σκέψεις είτε εμφανίζονται από το Πουθενά, το Τίποτα, το Άγνωστο, είτε εμφανίζονται ως αντίδραση σε ένα ερέθισμα (εξωτερικό ή εσωτερικό). Το ερέθισμα όμως δεν είναι ξεχωριστό από το Άγνωστο, γιατί από εκεί ξεπηδούν τα πάντα και έτσι θεμελιωδώς, κάθε σκέψη έχει την πηγή της στο Πουθενά, ακόμη και αν η ρίζα της μοιάζει να είναι στα φαινόμενα (μια εκδήλωση της μηχανικότητας/αιτιότητας που συναντιέται στα φαινόμενα).
Οι σκέψεις εμφανίζονται από το πουθενά. Δεν εμφανίζονται από το Εγώ. To Εγώ είναι μια ακόμη σκέψη που εμφανίζεται από το πουθενά. Ωχ! Κάποιος μπορεί να το δοκιμάσει και να βρει αν είναι έτσι. ...
Τα κονσέπτ, οι ιδέες, οι πεποιθήσεις, εμποδίζουν τη Ζωή. Μόλις πριν λίγο εμφανίστηκε στο κεφάλι μου (ή δεν ξέρω που) ότι η πίστη στην αιτιότητα (αιτία/αποτελεσμα) εμποδίζει την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Η πίστη στην τυχαιότητα καταστρέφει την υπευθυνότητα. Η πίστη στην ιδέα ότι “είναι στη φύση, είναι φυσικό, τα πράγματα να γίνονται κάπως” καταστρέφει την ζωντάνια, την αθωότητα, την παιδικότητα.