Συναντώ συνέχεια μπροστά μου την ιδέα “Η επίγνωση ειναι του σώματος”, μια ιδέα πολύ ισχυρή (μιλώντας παντα σχετικα), πολύ κοινή, πολύ δημοφιλής, ακόμη και σε όσους εξερευνούν την φύση του εαυτού! Αυτό γεννάει (αν τίποτα γεννιέται από τίποτα άλλο – ίσως και όχι, χαχαχα) συνέχεια μια διερευνητική πρόθεση. Αυτή η ιδέα είναι ένα (φαινομενικά) ασφαλές καταφύγιο που καταφεύγουμε συνέχεια, χωρίς ίσως να το αντιληφθούμε καν.
Χτες είπαμε με τον φίλο Παντελή ότι πρέπει να δοκιμάσουμε κριθαροκαφέ. Είχα στο σπίτι μου. Αναρωτήθηκα χτες αν θα θυμηθώ να τον πάρω μαζί μου, τελικά, σήμερα.
Σήμερα το πρωί κάποια στιγμή εμφανίστηκε η σκέψη-υπενθύμιση “πρέπει να πάρω τον κριθαροκαφέ” και αμέσως μετά μια άλλη “πωωω, κοίταξε να δεις, το είχα ξεχάσει”.. έκανα κάμποσες εργασίες, ετοίμασα και την τσάντα μου (χωρίς να βάλω τον κριθαροκαφέ μέσα), βγήκα έξω να πετάξω τα σκουπίδια και πάλι εμφανίστηκε η σκέψη-υπενθύμιση “χαχαχα πάλι τον ξέχασες τον κριθαροκαφέ”.. πήγαν να ξεμυτίσουν και άλλες σκέψεις όπως “πωωω συγκεντρώσου ρε παιδί μου, πρεπει απλώς να το θυμάσαι μέχρι να φτάσεις σπίτι για να τον πάρεις μαζί σου, απλώς θυμήσου το για ένα λεπτό, σιγά το πράγμα” ή “κοίτα να δεις που πάλι το ξέχασα, ελπίζω να μην το ξεχασω ξανά πάλι”.. αρνήθηκα (τουτέστιν αδιαφόρησα για) αυτές τις σκεψούλες με πολύ ανάλαφρο τρόπο, έμεινα με την σκέψη “χαχαχα πάλι τον ξέχασες τον κριθαροκαφέ”.. στα επόμενα βήματα προς των κάδο σκουπιδιών η σκέψη εξαφανίστηκε (αυτή είναι η μοίρα όλων των σκέψεων) και αφού πέταξα τα σκουπίδια πήρα το δρόμο για το σπίτι, ώστε να πάρω την τσάντα μου και να φύγω, χωρίς να έχω καθόλου στο μυαλό μου τον κριθαροκαφέ. Και την ώρα που μπήκα μέσα στο σπίτι, ω του θαύματος, να τη η σκέψη-υπενθύμιση “εεεπ, τώρα είναι η ώρα, πάρε τον κριθαροκαφέ και φύγε”. Πήρα τον κριθαροκαφέ και έφυγα.
Αυτό το πείραμα μπορεί να γίνει εδώ και τώρα. Είμαι σε ένα καφέ. Αρχικά κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και βλέπω διάφορες ανεπαίσθητες κινήσεις, των χεριών, των δαχτύλων, κινήσεις και ανοιγοκλείσιμο των ματιών, το άνοιγμα και κλείσιμο των στομάτων για να αρθρωθούν λέξεις, κινήσεις εκφραστικές, των χεριών κλπ. Έπειτα παρατηρώ τον εαυτό μου. Το κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω ξαφνικά, ή που γυρνάει αριστερά, τα μάτια που ξαφνικά στρέφονται στην περιφέρεια της όρασης, τα δάχτυλα που τρίβουν τα μάτια, ή που παίζουν με τον ρυθμό της μουσικής.
“Είδες, ήφαγε το ξύλο του και τώρα ήκατσε ήσυχα”! Υπάρχουν βεβαίως και άλλοι τρόποι, πιο έξυπνοι, πιο διακριτικοί.
Η δασκάλα δίνει στα παιδιά αυτοκόλλητα αν τα πηγαίνουν καλά στο μάθημα και όλα φαίνονται να ρυθμίζονται καλά, τα παιδιά προσέχουν στο μάθημα και ανταμοίβονται με φανταχτερά αυτοκόλλητα..
H δήλωση “η Ζωή δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα, τα πράγματα απλώς συμβαίνουν” δεν έρχεται ως αντίθετη προς τη δήλωση “πρεπει να βρω το βαθύτερο νόημα της ζωής” αλλά ως negation αυτής της δήλωσης.. negation της αγωνίας του να βρεις κάποιο σπουδαίο, βαθύτερο, ξεχωριστό νόημα με το νου σου..
Κάποιος παρατηρεί “εγώ ζηλεύω το χ, εγώ φοβάμαι το ψ, εγώ θυμώνω με το ω” και αρχικά προσπαθεί να αποφύγει τα χ, ψ και ω. Έπειτα ανακαλύπτει ότι ο μόνος κοινός παράγοντας στα βάσανά του είναι το αυτό το “εγώ”, οπότε αν αποφύγει τα χ, ψ και ω θα εμφανιστούν μοιραία τα α, β, γ που και πάλι θα ενοχλήσουν αυτό το “εγώ”. Τότε αρχίζει να σκέφτεται ότι για να ησυχάσει, η μόνη λύση είναι να σκοτώσει, να ξεφορτωθεί το ίδιο το “εγώ”!
H επίγνωση δεν ειναι του σώματος, δεν είναι καν των ζωντανών οργανισμών, δεν “είναι του ανθρώπου αλλά όχι της γάτας”, δεν “την έχει ο ενήλικας σε μεγαλύτερο βαθμό από το παιδί”, ουτε “επίγνωση έχει ο άνθρωπος αλλά όχι η πέτρα”
.. κάποιος νιώθει δυστυχία και αναρωτιέται γιατί συμβαίνει αυτό.. συνήθως εντοπίζει ένα εξωτερικό παράγοντα και τον ανάγει σε αιτία της δυστυχίας, όποτε αρκετά λογικά σκεπτόμενος, προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό τον εξωτερικό παράγοντα, ώστε να ξεφύγει και από τη δυστυχία..
Όταν λέμε ότι η σκέψη είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ίσως εννοούμε ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο όπως η καρδιά ή τα πνευμόνια..
..ποτέ δεν αποφασίσαμε να χτυπήσει η καρδιά μας, ή να αναπνεύσουν τα πνευμόνια μας.. αυτά θα λειτουργήσουν ούτως ή άλλως, όπως πρέπει, όταν πρέπει.. δεν τολμάμε όμως να αφήσουμε και τη σκέψη ελεύθερη να λειτουργήσει όπως πρέπει όταν πρέπει!
To συναίσθημα είναι το ρίζωμα στο σώμα μιας σειράς σκέψεων που έρχονται καταιγιστικά η μία μετά την άλλη. Είναι το αποτύπωμα μια σειράς σκέψεων στο στομάχι, στον αυχένα, στην αναπνοή. Είναι η σωματοποίηση της σκέψης. Το συναίσθημα δεν είναι μια λέξη, δεν είναι η λέξη “θυμός” ή η λέξη “ζήλια” ή η λέξη “άγχος”. Υπάρχει (καμιά φορά μόνο) μια σκέψη ή (συνήθως) ένας καταιγισμός σκέψεων, μετά συμβαίνει το ρίζωμα στο σώμα και μετά μια τρίτη σκέψη συνδέσει τις προηγούμενες σκέψεις με τη σωματική αίσθηση και λέει “πωω ζηλεύω τώρα”, “αχ έχω άγχος”.