Η Ηθική που γεννάει ανηθικότητα

Είπε κάποιος (ελαφρώς παραφρασμένα)

“Υπάρχει ένα πρωταρχικό αμάρτημα. Το αμάρτημα του να ζητάς τελειότητας, του να χτίζεις ιδανικά. Ο Αδάμ έφαγε από το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Αυτό είναι ένα παραμύθι που δηλώνει ότι το χτίσιμο μιας σταθεράς για το τι είναι καλό και τι κακό μας κάνει ιδεαλιστές/ηθικιστές και αυτό είναι η κατάρα της ανθρωπότητας. Όλοι οι κήρυκες και οι δάσκαλοι αγωνίζονται να κάνουν τους άλλους ανθρώπους τέλειους. Κάθε γονιός θέλει να διδάξει στο παιδί του πως να ζει. Το παιδί γρήγορα αντιμετωπίζει ένα σύστημα με απαγορεύσεις. Αυτό είναι πονηρό, εκείνο είναι βρώμικο, αυτό και εκείνο είναι εγωιστικά.. Νομίζω ότι είναι οι ηθικές αρχές/οδηγίες που κάνουν το παιδί κακό. Ανακαλύπτω ότι όταν καταστρέφω τις ηθικές αρχές ένα κακό παιδί μετατρέπεται αυτόματα σε καλό παιδί (!!)”

Περί Συμπόνοιας

Καθώς ολοκληρώθηκε το τρίτο πενθήμερο Σχολείο Δάσους, υπάρχει μια αναγκαιότητα να επικοινωνηθούν  πολλά. Είναι φοβερό πόσο απαραίτητο είναι να αφεθούν τα παιδιά ελεύθερα για να ξυπνήσει η υπευθυνότητά τους και αναπόφευκτα μαζί της και ο αυθορμητισμός, η δημιουργικότητα, η περιέργεια. Αυτά πάνω κάτω ειπώθηκαν εδώ.

Τα βήματα και η υπευθυνότητα

Στο Σχολείο Δάσους τούτη τη φορά έχουμε και παιδιά 4 ή 5 χρονών. Επειδή ήταν η πρώτη συνάντηση αυτής της ομάδας μας ακολούθησαν και οι γονείς. Είναι φοβερά όμορφο κάτι που παρατηρήθηκε.. όταν ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, τα πιο μικρούλια παιδιά πήγαιναν χέρι χέρι με τους γονείς. Τα βήματά τους ήταν αβέβαια, σχεδόν τρέμανε, σε κάθε επόμενο βήμα νόμιζες ότι θα σωριαστούν κάτω. Κάποια στιγμή, κάπως έγινε και τα άφησαν οι γονείς. Με τόσο αβέβαια βήματα φαινόταν πολύ εύκολο να πέσουν και να χτυπήσουν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να επέμβουμε..

Το Σχολείο