Όταν λέμε ότι η σκέψη είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ίσως εννοούμε ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο όπως η καρδιά ή τα πνευμόνια..
..ποτέ δεν αποφασίσαμε να χτυπήσει η καρδιά μας, ή να αναπνεύσουν τα πνευμόνια μας.. αυτά θα λειτουργήσουν ούτως ή άλλως, όπως πρέπει, όταν πρέπει.. δεν τολμάμε όμως να αφήσουμε και τη σκέψη ελεύθερη να λειτουργήσει όπως πρέπει όταν πρέπει!
To συναίσθημα είναι το ρίζωμα στο σώμα μιας σειράς σκέψεων που έρχονται καταιγιστικά η μία μετά την άλλη. Είναι το αποτύπωμα μια σειράς σκέψεων στο στομάχι, στον αυχένα, στην αναπνοή. Είναι η σωματοποίηση της σκέψης. Το συναίσθημα δεν είναι μια λέξη, δεν είναι η λέξη “θυμός” ή η λέξη “ζήλια” ή η λέξη “άγχος”. Υπάρχει (καμιά φορά μόνο) μια σκέψη ή (συνήθως) ένας καταιγισμός σκέψεων, μετά συμβαίνει το ρίζωμα στο σώμα και μετά μια τρίτη σκέψη συνδέσει τις προηγούμενες σκέψεις με τη σωματική αίσθηση και λέει “πωω ζηλεύω τώρα”, “αχ έχω άγχος”.
Τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα φέρανε στο μυαλό την τραγωδία στο Μπατακλάν, με το #prayforparis. Τότε αρχικά πάγωσα, αλλά μένοντας με την παγωμάρα ανακάλυψα κάτι πολύ όμορφο, ότι δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ, να κάνω, να απασχολήσω το νου μου, σε σχέση με αυτό το γεγονός και η γαλήνη γέμισε όλο τον εσωτερικό χώρο. Αυτή τη φορά έγινε κάπως αλλιώς.. αρχικά δεν μπορούσε να ριζώσει θλίψη, παγωμάρα, γιατί δεν συνέβαιναν σκέψεις. Και το πρωί, για κάποιο λόγο (ή χωρίς λόγο) κόλλησα στα σχόλια διάφορων και δεν άργησε να με βρει μεγάλη σύγχυση. Λίγη σιωπή, ησυχία, εξάτμισε τη σύγχυση και τώρα ένα είναι ξεκάθαρο: Κάθε συναισθηματική αντίδραση στο συμβάν (γεγονός) δίνει τροφή στο ίδιο δηλητήριο που έκανε κάποιους (αν όντως έγινε έτσι) να βάλουν φωτιές στη φύση για κάποιο προσωπικό όφελος.
Πότε η υιοθέτηση μιας πεποίθησης, πίστης, ιδέας, ιδανικού, κοσμοθεωρίας, δεν θα φέρει αληθινή ηρεμία διότι όταν υιοθετείς μια πεποίθηση δεν ξέρεις ποτέ ότι αυτή η πεποίθηση περιγράφει αυτό που όντως συμβαίνει. Απλώς πιστεύεις ότι έτσι συμβαίνει. Και μαζί της έρχεται και η μια άλλη πεποίθηση, μια άλλη ιδέα, ότι ίσως να κάνεις λάθος και να μην συμβαίνει έτσι. Έτσι η ανακούφιση που προσφέρει μια πεποίθηση είναι τόσο περισσότερο δυνατή όσο περισσότερο πιστεύεις ότι η αυτή είναι αληθινή. Και μαζί με την ανακούφιση έρχεται και η αμφιβολία, η αγωνία, μήπως η πεποίθησή σου είναι λανθασμένη. Όσο πιο δυνατή είναι η πίστη σου τόσο πιο δυνατή θα είναι και η αγωνία σου μήπως κάνεις λάθος.
Και o Κινέζος χώθηκε στην αγκαλιά της Β. ξάπλωσε με όλη του την άνεση, χωρίς ίχνος καχυποψίας, απολαμβάνοντας με όλη του την καρδιά τα χάδια της, αλλά και η Β. χαιρόταν με τα χάδια του και ήταν και οι δυο ευτυχισμένοι.
Η λέξη "person" (πρόσωπο) προκύπτει απο την λατινική "persona" που αναφέρεται στη θεατρική μάσκα. Η λέξη persona επίσης σχετίζεται ίσως με το λατινικό per sonare που σημαίνει sounding through, δλδ ακούγεται μέσω.. .. ποιος ειναι αυτό που ακούγεται μέσω του προσώπου;;; Σίγουρα δεν ειναι το ίδιο...
Ο Τσόνγκα πέθανε πριν 1 μέρα. Τον σκότωσε αμάξι, όπως και πολλά άλλα γατάκια της αυλής. Μετρούσε 13 μήνες ζωής. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα ο Τσόνγκα ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: να παίζει. Χαιρόταν πολύ να παίζει ξύλο με τον Κινέζο, να ανεβαίνει στο φράχτη που χώριζε το Ζάχο, το σκύλο, από αυτόν και να τον πειράζει, να του ριχνει σκαμπιλάκια και να γυρνάει αδιάφορα την πλάτη του προς εκείνον ενώ ο Ζάχος τρελαινόταν και προσπαθούσε να τον πιάσει, μάταια.. δυο φορές όμως δεν τα υπολογισε καλά και μπήκε μέσα στο χώρο του, αλλα ίσα ίσα προλάβαμε και μπήκαμε και μεις και τον γλιτώσαμε. Μετά ανέβηκε πάνω σε ενα ψηλό ευκάλυπτο και φώναζε τη μανούλα του, που μόλις ήρθε τον πήρε και πήγανε στην ασφαλή πίσω αυλή και άρχισε να τον γλύφει και να τον χαϊδευει. Ο Τσόνγκα έγλυφε και έκανε χάδια σε όλα τα γατιά της αυλής ακόμη και στα άγνωστα και όταν αυτά δεν είχαν όρεξη, έτρωγε κάμποσες ψιλές. Η ικανότητά του στα λόγια ήταν επίσης εξαιρετική, με κάτι λεπτές ανεπαίσθητες φωνούλες.
H σφαίρα είναι εκεινο το γεωμετρικό τόπο του οποίου όλα τα σημεία απέχουν ίδια απόσταση από ένα σήμείο του τρισδιάστατου χώρου. Η σφαίρα είναι ένα φανταστικό δημιούργημα του ανθρώπινου νου και δεν θα το βρούμε πουθενά στον πραγματικό κόσμο.
Όταν ξεδιπλώνεται μια εμπειρία, το αποτύπωμά της, η ανάμνησή της, συχνά αποθηκεύεται, καταγράφεται. Η καταγραφή εμπειριών μέσω της μνήμης είναι μια φυσική διαδικασία, ωστόσο από αυτές τις μνήμες πολλές σβήνουν, διαλυονται, πάλι με φυσικό τροπο, αν δεν τις πασπατεύει ο νους, αν δεν τις ανακαλεί τακτικά μέσω της σκέψης!
Λίγο μετά το τέλος του 7ου Σχολείου Δάσους είχαμε συζήτηση με την Δήμητρα όπου μιλούσαμε για τις σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις. Έθετα λοιπόν προς εξέταση την πιθανότητα ότι όσο υπάρχει μια “προσέγγιση” υπάρχει και ένας “απώτερος σκοπός” (ανάπτυξη χαρακτήρα, κοινωνικοποίηση, απόκτηση γνώσεων, δεξιοτήτων δημιουργία αίσθησης υπευθυνότητας, καλοσύνης κλπ) και ανάποδα, αν υπάρχει ένας απώτερος σκοπός πρέπει να οργανώσεις μια προσέγγιση για να τον φέρεις σε πέρας.. αν όμως δεν υπάρχει κανένας σκοπός, τότε ίσως τα πράγματα γίνονται από μόνα τους, φυσικά (να αναπτύσσεται πχ η ανάληψη πρωτοβουλίας, η εσωτερική υπευθυνότητα, να μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα τα παιδιά, να κοινωνικοποιούνται κλπ κλπ χωρίς καμία μεθόδευση)..