
Η ψευδαίσθηση της αυτοβελτίωσης
Τώρα τελευταία με τάραζε η πιθανότητα να έχω κάνει βήματα προς τα πίσω, όσον αφορά τη συνειδητότητά μου. Με τάραζε η πιθανότητα ότι αντί να βελτιώνομαι χειροτερεύω. Αυτή η σκέψη για μέρες με κυνηγούσε και την απέφευγα διακριτικά, αλλά με αγωνία. Γινόταν περισσότερο αισθητή σε στιγμές έλλειψης επίγνωσης, σε στιγμές που διαπίστωνα διανοητικά ότι για ώρα δεν έβλεπα τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μου.
Όπως κάθε φορά που αγωνίζομαι να ξεφύγω από τις σκέψεις, όλο αυτό έφερε μια ολοένα αυξανόμενη ταραχή και τελικά θλίψη.
Μέχρι που μέσα σε μια στιγμή έγινε αντιληπτό ότι όλη αυτή η αγωνία είναι πλαστή. Η έννοια της αυτοβελτίωσης είναι μια πλαστή επινόηση του μυαλού και το μυαλό μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσα στο Χρόνο. Η αυτοβελτίωση εννοείται κάπως έτσι: για ένα χρονικό διάστημα ήμουν σε μια κατάσταση Α και ελπίζω ότι σταδιακά, σε κάποιο χρονικό διάστημα, θα φτάσω στην κατάσταση Β, που θα είναι αρκετά καλύτερη (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Όμως η Κατάσταση Α δεν υπάρχει πια. Και η Κατάσταση Β επίσης δεν υπάρχει, φαντάζομαι και ελπίζω ότι ίσως έρθει στο μέλλον. Όλο αυτό το οικοδόμημα δεν υφίσταται Τώρα. Τη στιγμή που όλη αυτή η φανταστική κίνηση γίνεται αντιληπτή, καταστρέφεται κάθε αγωνία. Και τότε γίνεται αντιληπτό ότι δεν μετριέται η συνειδητότητα, δεν γίνεται να εφευρεθεί ένα απόλυτο σύστημα που υπολογίζει με σκορ αν “βελτιώνεσαι” ή αν “χειροτερεύεις” και όση αγωνία και αν υπάρχει για πιθανή οπισθοχώρηση ή βελτίωση, αυτή η οπισθοχώρηση ή βελτίωση δεν υφίσταται. Υπάρχει μόνο η Στιγμή. Απολύτως τίποτα άλλο.
Οι άνθρωποι θέτουν στόχους ψυχολογικής φύσεως. Άλλοι αγωνίζονται για εξουσία (θέλω να βγάλω πολλά χρήματα για να γευτώ όσο το δυνατόν περισσότερες απολαύσεις), άλλοι για ελευθερία (θέλω να μην με δεσμεύει τίποτα από τα εγκόσμια), άλλοι για να εναρμονιστούν πλήρως με τα κοινωνικά πρότυπα (να έχω μια πετυχημένη οικογένεια με δύο παιδιά που θα γίνουν γιατροί ή δικηγόροι), άλλοι για να ξεφύγουν από τα πρότυπα (κάτω το σύστημα, πρέπει να μάθω να ζω στο περιθώριό του). Η αγωνία όλων είναι κοινή, το μόνο που αλλάζει είναι το αντικείμενό της, που λίγη σημασία έχει.
Τα επίπεδα αυτοβελτίωσης
Στην περίπτωση του γράφοντα η αγωνία είχε να κάνει με την κατάκτηση της ελευθερίας, της γαλήνης. Τέτοιοι άνθρωποι μάλιστα έχουν δημιουργήσει από το τίποτα ολόκληρα διανοητικά κατασκευάσματα για το πως μπορεί να έρθει αυτή η αυτοβελτίωση (περίεργες τεχνικές διαλογισμού, μυστηριακές προσευχές, μάντρας κοκ). Είναι εντυπωσιακό μάλιστα ότι έχουν επινοήσει διάφορα ευφάνταστα επίπεδα πνευματικής ανέλιξης, όπως, αν έχω καταλάβει καλά, είναι το σύστημα με τα τσάκρα. Θυμίζει πάρα πολύ πίστες σε ηλεκτρονικό παιχνίδι. Όμως η Ζωή δεν είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι και δεν δύναται να τεμαχιστεί σε πίστες. Η ροή της ζωής είναι συνεχή και όχι διακοπτόμενη μεταξύ επιπέδων.
Ο γράφων έχει εφεύρει κατά καιρούς τις δικές του, αρκετά πιο απλοϊκές πίστες, ανατρέχοντας πχ στις στιγμές της εβδομάδας που βίωσε κάτι εξαιρετικά όμορφο και μετρώντας πόσες είναι αυτές, ελπίζοντας διακριτικά αυτές οι στιγμές να γίνονται ολοένα περισσότερες.
Είναι δυνατόν να έχουμε επίγνωση αυτού του διανοητικού παροξυσμού, αυτής της τρέλας, όταν συμβαίνει;