Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως αυτοθυσία! Φαντάζομαι ότι Εγώ μπορώ να θυσιάσω τον Εαυτό Μου για κάτι, αλλά Εγώ μπορώ μόνο να τον θρέψω, να τον συνεχίσω, να τον δυναμώσω
Ο Μικές είναι ένα μικρό κουτάβι. Ξέγνοιαστος (εκτός αν τον έχεις κλειδωμένο), αεράτος, άνετος, χοροπηδηχτούλης, σουλατσάρει στην αυλή, μυρίζει αριστερά, κυνηγάει ένα έντομο δεξιά, βλέπει ένα ξυλαράκι και το δαγκώνει, γιατί απολαμβάνει πολύ να δαγκώνει πράγματα -ιδίως πράγματα που δεν ενοχλούνται από το δάγκωμά του-, βρίσκει λίγο χώμα και το σκάβει. Μετά βλέπει την Μάνα, μια μονίμως νευριασμένη γάτα, με τρία παιδάκια και την πλησιάζει όλο χαρά, η ουρίτσα του κουνάει ασταμάτητα.
Βρεθήκαμε με 9 καινούρια παιδιά πάλι, στα πλαίσια του Σχολείου Δάσους. Τέλεια! Έμαθα, με έκπληξη, πως είναι δυνατόν απλώς να υπάρχεις και να μην χρειάζεται να κάνεις τίποτα γιατί όλα γίνονται σοφά και χαρούμενα από μόνα τους. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν θα βρεις πουθενά τον εαυτό σου. Είναι η παιδαγωγική του εξατμισμένου εαυτού!
Άπαξ και φυτρώσει ο σπόρος της αμφιβολίας, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Η αμφισβήτηση, η αμφιβολία, η διερεύνηση δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Την συναντάς παντού!
Το Westworld είναι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Σε αυτήν οι άνθρωποι φτιάχνουν robot που προσομοιάζουν ανθρώπους. Αρχικά φτιάχνουν robot με απλές επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές βασισμένες σε συγκεκριμένες οδηγίες, αλλά στη συνέχεια αυτά τα robot γίνονται πιο εκλεπτυσμένα γιατί φτιάχνονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να να συγκεντρώνουν πληροφορίες από τις οποίες γίνεται εφικτό να τροποποιούν την συμπεριφορά τους (το λένε και “τεχνητή νοημοσύνη”)!
Τα κονσέπτ, οι ιδέες, οι πεποιθήσεις, εμποδίζουν τη Ζωή. Μόλις πριν λίγο εμφανίστηκε στο κεφάλι μου (ή δεν ξέρω που) ότι η πίστη στην αιτιότητα (αιτία/αποτελεσμα) εμποδίζει την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Η πίστη στην τυχαιότητα καταστρέφει την υπευθυνότητα. Η πίστη στην ιδέα ότι “είναι στη φύση, είναι φυσικό, τα πράγματα να γίνονται κάπως” καταστρέφει την ζωντάνια, την αθωότητα, την παιδικότητα.
Κάποιος προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα ερωτήματα της Ζωής με τρόπο διανοητικό. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, να καταλάβει τον πόνο, την θλίψη, την απόλαυση, τη χαρά, την επιθυμία, με το μυαλό του. Προσπαθεί να βρει αποδείξεις, να βρει στέρεους συλλογισμούς και επιχειρήματα. Αλλά δεν ικανοποιείται, γιατί αυτό που θα βρει δεν θα είναι ποτέ αρκετό.
Ο γράφοντας παρατήρησε κάτι πολύ περίεργο και συνάμα ίσως αστείο. Παρατήρησε ότι κάθε φορά που βλέπει μια όμορφη, σύμφωνα με τα “κριτήριά” του, κοπέλα, υπάρχει μια πολύ καλά κρυμμένη αίσθηση έλλειψης, ανάγκης, λαχτάρας, μια αίσθηση ότι θέλει κάτι από αυτήν, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια επιβεβαίωση.. Αυτό κρυβόταν επιμελώς και χρειάστηκε πολύ προσοχή για να γίνει αντιληπτό.