Μιλώντας σχετικά, θα μπορούσαμε να πουμε ότι υπάρχουν δύο “μυαλά” (minds). Το πρώτο (perceiving) αντιλαμβανεται/συλλαμβανει/δημιουργει μια Ενιαία, Ολική, Αδιαίρετη Εμπειρία. Αυτή η Ολική εμπειρία είναι ουσιωδώς Άγνωστη και μη-αντικειμενική.
Εδώ και χρόνια αδυνατώ να αδιαφορήσω για τις απορίες που πετάγονται από μόνες τους κάθε φορά που τίθεται στη συζήτηση το θέμα των νόμων, των θεσπισμένων κανόνων που προβλέπουν τι ειναι αποδεκτό και τι όχι και προβλέπουν ποινές για ο,τι ξεφεύγει από τα αποδεκτά. Αναρωτιέμαι ποια ειναι στ’ αλήθεια η επίδραση του νόμου στον άνθρωπο.
Μετάφραση του ημερολόγιου που είχα γράψει στα αγγλικά πριν 3 χρόνια με αφορμή τα 30 χρόνια από τον θάνατο του Τζιντού Κρισναμούρτι – αν το έγραφα τώρα νομίζω ότι δεν θα εμφανιζόταν τα ίδια λόγια αλλά τι σημασία έχει:
“Μερικοί από εσάς ίσως γνωρίζετε τον Τζιντού Κρισναμούρτι. Ήταν ένας Ινδός που έζησε από το 1895 ως το 1986 αλλά δυσκολεύομαι να πω πολλά πράγματα γι αυτόν.. δεν ήταν γκουρού δεν ήταν δάσκαλος του ζεν, δεν ήταν δάσκαλος (υπονοώντας ότι οι υπόλοιποι είναι μαθητές) ή κάτι παρόμοιο. Στην πραγματικότητα ήταν .. τίποτα.
Τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα φέρανε στο μυαλό την τραγωδία στο Μπατακλάν, με το #prayforparis. Τότε αρχικά πάγωσα, αλλά μένοντας με την παγωμάρα ανακάλυψα κάτι πολύ όμορφο, ότι δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ, να κάνω, να απασχολήσω το νου μου, σε σχέση με αυτό το γεγονός και η γαλήνη γέμισε όλο τον εσωτερικό χώρο. Αυτή τη φορά έγινε κάπως αλλιώς.. αρχικά δεν μπορούσε να ριζώσει θλίψη, παγωμάρα, γιατί δεν συνέβαιναν σκέψεις. Και το πρωί, για κάποιο λόγο (ή χωρίς λόγο) κόλλησα στα σχόλια διάφορων και δεν άργησε να με βρει μεγάλη σύγχυση. Λίγη σιωπή, ησυχία, εξάτμισε τη σύγχυση και τώρα ένα είναι ξεκάθαρο: Κάθε συναισθηματική αντίδραση στο συμβάν (γεγονός) δίνει τροφή στο ίδιο δηλητήριο που έκανε κάποιους (αν όντως έγινε έτσι) να βάλουν φωτιές στη φύση για κάποιο προσωπικό όφελος.
Η λέξη "person" (πρόσωπο) προκύπτει απο την λατινική "persona" που αναφέρεται στη θεατρική μάσκα. Η λέξη persona επίσης σχετίζεται ίσως με το λατινικό per sonare που σημαίνει sounding through, δλδ ακούγεται μέσω.. .. ποιος ειναι αυτό που ακούγεται μέσω του προσώπου;;; Σίγουρα δεν ειναι το ίδιο...
Ο Τσόνγκα πέθανε πριν 1 μέρα. Τον σκότωσε αμάξι, όπως και πολλά άλλα γατάκια της αυλής. Μετρούσε 13 μήνες ζωής. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα ο Τσόνγκα ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: να παίζει. Χαιρόταν πολύ να παίζει ξύλο με τον Κινέζο, να ανεβαίνει στο φράχτη που χώριζε το Ζάχο, το σκύλο, από αυτόν και να τον πειράζει, να του ριχνει σκαμπιλάκια και να γυρνάει αδιάφορα την πλάτη του προς εκείνον ενώ ο Ζάχος τρελαινόταν και προσπαθούσε να τον πιάσει, μάταια.. δυο φορές όμως δεν τα υπολογισε καλά και μπήκε μέσα στο χώρο του, αλλα ίσα ίσα προλάβαμε και μπήκαμε και μεις και τον γλιτώσαμε. Μετά ανέβηκε πάνω σε ενα ψηλό ευκάλυπτο και φώναζε τη μανούλα του, που μόλις ήρθε τον πήρε και πήγανε στην ασφαλή πίσω αυλή και άρχισε να τον γλύφει και να τον χαϊδευει. Ο Τσόνγκα έγλυφε και έκανε χάδια σε όλα τα γατιά της αυλής ακόμη και στα άγνωστα και όταν αυτά δεν είχαν όρεξη, έτρωγε κάμποσες ψιλές. Η ικανότητά του στα λόγια ήταν επίσης εξαιρετική, με κάτι λεπτές ανεπαίσθητες φωνούλες.
Όταν ξεδιπλώνεται μια εμπειρία, το αποτύπωμά της, η ανάμνησή της, συχνά αποθηκεύεται, καταγράφεται. Η καταγραφή εμπειριών μέσω της μνήμης είναι μια φυσική διαδικασία, ωστόσο από αυτές τις μνήμες πολλές σβήνουν, διαλυονται, πάλι με φυσικό τροπο, αν δεν τις πασπατεύει ο νους, αν δεν τις ανακαλεί τακτικά μέσω της σκέψης!
Ήμασταν με τον Αντώνη και το Νίκο στο Μουσείο της Ακρόπολης, απέναντι από τον Παρθενώνα..
Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως αυτοθυσία! Φαντάζομαι ότι Εγώ μπορώ να θυσιάσω τον Εαυτό Μου για κάτι, αλλά Εγώ μπορώ μόνο να τον θρέψω, να τον συνεχίσω, να τον δυναμώσω
Ο Μικές είναι ένα μικρό κουτάβι. Ξέγνοιαστος (εκτός αν τον έχεις κλειδωμένο), αεράτος, άνετος, χοροπηδηχτούλης, σουλατσάρει στην αυλή, μυρίζει αριστερά, κυνηγάει ένα έντομο δεξιά, βλέπει ένα ξυλαράκι και το δαγκώνει, γιατί απολαμβάνει πολύ να δαγκώνει πράγματα -ιδίως πράγματα που δεν ενοχλούνται από το δάγκωμά του-, βρίσκει λίγο χώμα και το σκάβει. Μετά βλέπει την Μάνα, μια μονίμως νευριασμένη γάτα, με τρία παιδάκια και την πλησιάζει όλο χαρά, η ουρίτσα του κουνάει ασταμάτητα.