Διαλογισμοί
0
0
Ξάφνου γεννιέται μια διάθεση να δω τι συμβαίνει, εδώ και τώρα. Αρχικά συνειδητοποιώ ότι πρέπει να σωπάσει η σκέψη γιατί αλλιώς αυτή δεν θα πάψει να διηγείται τι συμβαίνει και ακούγοντας την διήγηση θα αποσυντονίζομαι και δεν θα μπορώ να δω τι συμβαίνει! Η σκέψη λοιπόν σιωπάει, κάπως αυθόρμητα, χωρίς να προσπαθήσω γι’αυτό.
Τα μάτια στρίβουν δεξιά και βλέπουν ένα λεπτό, ντελικάτο χελιδονάκι σε ένα αστραπιαίο πέταγμα μπροστά τους! Η ακοή στρέφεται σε δεκάδες τιτιβίσματα πουλιών. Τα μάτια στρέφονται στα χέρια. Αυτά σταυρώνονται! Μια βαθιά ανάσα συμβαίνει αφήνοντας μια πολύ ευχάριστη αίσθηση! Το δεξί χέρι ξύνει το μέτωπο! Η σκέψη παραμένει σιωπηλή. Το βλέμμα γυρνάει στα κύματα, στο βάθος, χωρίς την παραμικρή λεκτική αντίδραση. Μια σκέψη εμφανίζεται: πρέπει να το μοιραστώ – θα το ονομάσω “διαλογισμοί”. Η σκέψη αυτή δεν φέρνει δεύτερη. Το χέρι σηκώνει το ποτήρι και το στόμα γεύεται μια γουλιά καφέ. Η γεύση του καβουρδισμένου καφέ κατακλύζει τον ουρανίσκο. Μια αίσθηση χαλαρότητας κυριαρχεί επιτέλους στο στομάχι. Τα μάτια δεν κάθονται ήσυχα ούτε μια στιγμή, γυρνούν προς όλες τις κατευθύνσεις και αιχμαλωτίζουν εικόνες και είναι όλα τόσο καθαρά, σαφή χωρίς την φλυαρία της σκέψης να διαστρεβλώνει την εμπειρία..
..το ταξίδι είναι συναρπαστικό, κάθε επόμενο δευτερόλεπτο και μια καινούρια έκπληξη, τα μάτια γουρλώνουν, δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Δεν είναι το είδος, το περιεχόμενο της εμπειρίας που είναι αλλόκοτο, μόνο ο τρόπος που η εμπειρία βιώνεται που είναι ασυνήθιστος! Είναι η κατάρρευση της ψευδαίσθησης ότι εγώ ελέγχω την εμπειρία, είναι ότι η εμπειρία ξεδιπλώνεται απρόβλεπτα και εγώ, αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, δεν την καθορίζω, απλώς την παρατηρώ. Είναι ακόμη η συνειδητοποίηση ότι η ζωή ούτως ή άλλως ξετυλίγεται, τα πράγματα ούτως ή άλλως συμβαίνουν χωρίς την σκέψη ως υποβολέα να (φαντάζεται) ότι καθορίζει τις επόμενες δράσεις, μέσω της επιλογής.
