Η εμπιστοσύνη στο Άγνωστο
0
0
Για χρόνια αναρωτιέται ο γράφων αν υπάρχει μια πίστη που δεν πηγάζει από το Εγώ, που δεν υποθάλπει τον Φόβο και την Ελπίδα, που δεν διαρεί. Μόλις τώρα ήρθε στην κεφάλα ότι η μόνη Εμπιστοσύνη που κρατά την Υπαρξη ακέραιη είναι η Εμπιστοσύνη στο Αγνωστό.
Συνέχεια εμπιστευόμαστε κάτι γνωστό. Τον πατέρα μου, τον δάσκαλό μου, τον φίλο μου, τον συνεργάτη μου, τον γκουρού μου κοκ. Αυτή η εμπιστοσύνη πηγαίνει μαζί με την προδοσία, την απογοήτευση, τον φόβο, τον θυμό, την εκδίκηση.
Η Εμπιστοσύνη στο Άγνωστο είναι κάτι τελείως άλλο, είναι η πλήρης απουσία φόβου, η πλήρης απουσία ιδεών. Βέβαια ο νους δεν αφήνει αυτή την μικρή φράση να πέσει κάτω. Μπορεί γρήγορα γρήγορα να κάνει το Άγνωστο γνωστό, να κάνει αυτή τη φράση μια ακόμη ιδέα και να τη χρησιμοποιεί σαν ένα ακόμη τρικ για λίγη ασφάλεια, λίγη ευχαρίστηση.
Είναι άραγε σωστή αυτή η επισήμανση;
