
Επιτόπιες σκέψεις
Πριν την αυτοσχεδιαστική μου εξάσκηση κάνω επιτόπιο τρέξιμο για να ζεσταθουν οι μύες. Αυτή τη φορά μου ήρθε να σκεφτώ, καθώς εκανα το επιτόπιο τρέξιμο, όλες τις σκέψεις που με φοβίζουν – πχ “αν βγει ο τσιτσος έξω θα τον πατήσει αμάξι” “καποια στιγμη θα πεθανουν οι γονεις μου” “θα μείνω ταπί και ψύχραιμος αν ταϊζουμε και αλλα γατιά” κοκ. Οι σκέψεις αυτές γίνανε και δεν έφεραν καμία συναισθηματική απόκριση! Για να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, είδα ξεκάθαρα να συμβαίνει μια, μοναδική σκέψη και μετά κενό. Σιωπή. Μετά δεύτερη μοναδική σκέψη, με τελείως άλλο θέμα (τρομακτικο ομως) και μετά κενό, σιωπή. Και κάθε σκέψη ήταν ουδέτερη, δεν είχε χρωματισμό “δυσάρεστη” “ευχάριστη” κλπ.
Αυτό μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Διότι συνήθως τέτοιες σκέψεις “με παρασύρουν” σε ενα λαβύρινθο άλλων σκέψεων και συναισθηματικών εντάσεων (αγωνία, φόβος, θυμός, εκνευρισμός, ευχαρίστηση κλπ). Και τότε συμβαίνει ένα αγωνιώδες “Γιατί”! Ή με περισσότερα λόγια “τι συνέβησε και σε αυτή την περίπτωση οι σκέψεις δεν φέραν όλη αυτή την αγωνία και αναστάτωση που φέρνουν συνήθως”; Και διαφοροι συνειρμοί αιτιότητας ξεπετάγονται. Ο πιο επικρατής είναι ότι η εστίαση της προσοχής στη σκέψη, την στιγμή που αυτή γίνεται, επιδρά με τέτοιο τρόπο ώστε να βλέπουμε το κβάντο που υπάρχει μπροστά μας, μια μοναδική σκέψη, με αρχή και τέλος. Και μετά κενό. Και έτσι όλες αυτες οι βασανιστικες αλυσιδες σκέψεων-συναισθημάτων δεν συμβαίνουν.
Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι ψάχνω συνταγές ευτυχίας, ή συνταγές αποφυγής δυστυχίας, ότι το βίωμα είναι πολύτιμο να το βιώσεις και στη συνέχεια μπορείς να συνεχίσεις με το επόμενο, ότι δεν χρειάζεται και δεν μπορείς να μάθεις τίποτα εκ των υστέρων, ότι κανένα εκ των υστέρων συμπέρασμα δεν θα διώξει την δυστυχία και δεν θα φέρει ευτυχία.