Να μείνεις με τα γεγονότα
0
0
Χρειάζεται φοβερή ζωτικότητα για να μπορέσουμε να δούμε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή, να μείνουμε με το γεγονός. Χρειάζεται φοβερή ενέργεια, η οποία συνήθως σπαταλιέται στο να προσπαθούμε να διαφύγουμε από αυτό.
Ένας φίλος μου επιτίθεται λέγοντάς: “είσαι τρομερά εγωιστής, όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι, θες πάντα να γίνεται το δικό σου” και εγώ θυμώνω με την επίθεσή του.
Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι μια σειρά από γεγονότα. Το πρώτο γεγονός είναι ότι ο φίλος δεν ανέχεται να κάνω συνέχεια πράγματα που επιθυμώ εγώ, αλλά θα ήθελε να γίνεται μερικές φορές και αυτό που θέλει εκείνος. Το δεύτερο γεγονός που συμβαίνει, είναι το γεγονός του θυμού μου, επειδή ο άλλος με είπε εγωιστή. Αυτά είναι δύο γεγονότα.. συνήθως κάθε γεγονός γεννάει μια διανοητική αντίδραση πυροδοτώντας νέα γεγονότα. Έτσι εγώ θα δικαιολογηθώ: “δεν έχεις δίκιο, μπορώ να θυμηθώ παραδείγματα στα οποία έγινε αυτό που ήθελες εσύ”, θα συγκρίνω: “ναι αλλά εγώ τις προάλλες πήγα για χάρη σου στα μπουζούκια και αυτό αντιστοιχεί με δέκα δικές σου υποχωρήσεις”. Θα μπορούσαν να αναφερθούν και πολλές άλλες διανοητικές αντιδράσεις όπως η απολογία/συγνώμη κοκ. Ανάλογα με τις αντιδράσεις μου, ο άλλος επίσης μπορεί να προβεί σε άλλες, νέες, διανοητικές αντιδράσεις, καταδικάζοντας, δικαιολογώντας, συγκρίνοντας, ερμηνεύοντας, εδραιώνοντας την διαίρεση, την σύγκρουση μεταξύ μας και τη σύγχυση, το χάος.
Αυτό είναι που συμβαίνει κατά κόρον. Συμβαίνουν κάποια γεγονότα και εμείς προσπαθούμε μέσω της διάνοιας (δικαιολόγηση, εξήγηση, συγκριση, καταδίκη, ερμηνεία κοκ) να ξεφύγουμε από αυτά δημιουργώντας μια σειρά από άλλα, καινούρια γεγονότα, κατασπαταλώντας την ενέργεια μας σε αυτές τις διανοητικές αντιδράσεις διαφυγής. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ποτέ δεν μένουμε με τα γεγονότα, αυτά καθεαυτά, ποτέ δεν μένουμε με αυτό που είναι, να το παρατηρήσουμε, προσεκτικά, με ενδιαφέρον, χωρίς καμία διάθεση φυγής, κάτι που απαιτεί τεράστια ενέργεια. Να δούμε κάθε μικρούλι, φαινομενικά ασήμαντο, από τα χιλιάδες γεγονότα που συμβαίνουν κάθε μέρα, όπως είναι, χωρίς καμία διανοητική ερμηνεία.
Αν ο γράφων δει τα δύο αρχικά γεγονότα, χωρίς να κρίνει, να αντιδράσει, να δικαιολογηθεί, χωρίς να καταδικάσει τον φίλο, τότε τι συμβαίνει; Μοιάζει σαν να επενδύεται όλη η ενέργεια στην παρατήρηση του γεγονότος και δεν μένει ενέργεια για αντίδραση, με όλο το χάος που αυτή θα φέρει. Αυτή η παρατήρηση έχει τη δική της σοφία και φέρνει μια κατανόηση που δεν έχει τους φυσικούς περιορισμούς της σκέψης, της διάνοιας. Κάποιος μπορεί να το δοκιμάσει, ελεύθερα, με χαρά, σαν να είναι παιχνίδι.
ΥΓ: Συχνά μερικοί αναγνώστες επισημαίνουν ότι ό,τι επικοινωνείται στα άρθρα μου είναι ανάλυση. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια στιγμή παρατήρησης (που δεν έχει να κάνει καθόλου με ανάλυση) και μετά με λέξεις περιγράφεται αυτό που παρατηρήθηκε. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνηθούν (γραπτά) αυτά που παρατηρήθηκαν. Είναι όμως σημαντικό ο αναγνώστης να δει ότι η λέξη δεν είναι το πράγμα, ότι η περιγραφή δεν είναι το περιγραφόμενο..
ΥΓ2: Το να δεις τον θυμό σου, χωρίς καμία διανοητική αντίδραση είναι ακριβώς της ίδιας ποιότητας με το να δεις ένα δένδρο χωρίς να ξεπηδήσει καμία λέξη για αυτό όπως “όμορφο”, “επιβλητικό”, “μαραμένο”, “άσχημο”, “είναι αροκάρια”.
