
Η φύση της εμπειρίας
Κάθε στιγμή υπάρχει μια εννιαία εμπειρία. Δεν υπαρχει ενα υποσύνολο εμπειριών, κομματιασμένες υποεμπειρίες (οπτικες, ηχητικές, σκέψεις, πόνος, πείνα κλπ). Υπάρχει μόνο Μια Εννιαια Εμπειρία.
Αν προσπαθήσεις με τον νου να συλλάβεις, να αναλύσεις, να αναγνωρίσεις τα διάφορα στοιχεία, τις πτυχές αυτής της εμπειρίας, θα ενοχληθείς, θα βρεθεις σε αδιέξοδο, γιατί κάθε στιγμή θα μπορείς να αναγνωρίσεις Μόνο ένα από αυτά τα στοιχεια της εμπειρίας και τα υπόλοιπα θα σου διαφεύγουν. Ποτέ δεν θα καταφέρει ο νους να αγκαλιάσει ολόκληρη την εμπειρία, όλο της το βάθος.
Ο νους δηλαδή θα μπορέσει να αναγνωρίσει είτε ένα ήχο, είτε μια εικόνα, είτε μια σκέψη, είτε μια μυρωδιά. Και την επόμενη στιγμή, κάτι άλλο. Αυτή η αναγνώριση δεν είναι τίποτα άλλο από μια σκέψη που (φαινομενικά βέβαια) τεμαχίζει την εννιαία εμπειρία σε κομματάκια.
Αν τώρα ο νους σωπάσει (για καποιο λόγο ή για κανένα λόγο) βιώνεται η Μια Εννιαία Εμπειρία, ανεμπόδιστα, ολοκληρωτικά, σε όλο της το βάθος και τοτε βλεπεις οτι δεν υπαρχει οραση/ακοη/σκεψη/πονος/φοβος κλπ, υπάρχει μόνο Μια ουσιωδώς Άγνωση, Ανεξερεύνητη Εμπειρία.
Και αναρωτιέται κανείς σε εκείνη την κατάσταση που ο νους σωπαίνει, αν υπάρχει κάποιο όριο που χωρίζει τον Εαυτό από αυτή την Εννιαία Εμπειρία. Αν δηλαδή ο Εαυτός είναι ένα πράμα (υποκείμενο) και η Εμπειρία είναι ένα άλλο πράμα (αντικείμενο) ή αν ο Εαυτός Είναι η Εμπειρία. Και υπάρχουν ακόμη αντικείμενα (δένδρο, ήχοι, αστέρια κλπ κλπ); Ή υπάρχει Ένα Άγνωστο κάτι;