Η φωτογραφία
0
0
O δάσκαλος της μουσικής με βρήκε για να μου δώσει μια φωτογραφία τραβηγμένη περίπου 28 χρόνια πριν. Είναι μερικά παιδιά που παίζουν μουσική σε μια εκδήλωση στο πολιτιστικό κέντρο του νησιού! Το παιδί στα αριστερά είμαι εγώ. Είμαι εγώ; Όντως; Τι διάολο; Αυτή είναι μόνο μια θολή ανάμνηση. Αυτό είναι όλο κι όλο αυτή η φώτο. Είμαι εγώ μια θολή ανάμνηση; Μια μορφή, πριν 28 χρόνια, που εμφανίστηκε και έσβησε. Τι σχέση έχει με μένα; Νιώθω ότι είμαι κάτι πολύ πιο ζωντανό από αυτό.
Κάποιοι που γνωρίζουν πολλά λένε ότι σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη και η επιστήμη βρίσκει ότι όοοολα τα κύτταρα του οργανισμού έχουν αντικατασταθεί από άλλα. Ό,τι στα κύτταρα που με απαρτίζουν τώρα δεν υπάρχει κανένα από αυτά που με αποτελούσαν πριν κάποια χρόνια. Αλλά εγώ δεν μιλάω για κάτι τέτοιο. Δεν μιλάω για μια διανοητική αποδόμηση της προσωπικότητας, με βάση επιστημονικά στοιχεία. Απλώς κοιτάζω μια φώτο κάποιου που υποτίθεται ότι είμαι εγώ και δεν νιώθω καμία ταύτιση. Μερικές θολές, σκόρπιες μνήμες εμφανίζονται, που αν δεν επενδύσω πάνω τους, δεν ασχοληθώ μαζί τους, δεν τις πολυσκαλίσω, ξεχνιούνται την επόμενη στιγμή.
Που είναι αυτή η συνέχεια του προσώπου, της προσωπικότητας που ξεκίνησε πριν 38 χρόνια και θα συνεχιστεί αλλα 10, 20 ή 30 χρόνια; Ποιος ξέρει!
Μπορεί κάποιος, για πλάκα να δοκιμάσει, να μείνει με μια παλιά φωτογραφία, χωρίς να κάτσει να την σκεφτεί, χωρίς να την σκαλίσει με τη σκέψη του και να δει τι θα γίνει.
