Η λύση ενός προβλήματος
0
0
Όταν αντιμετωπίζω ένα πρακτικό ζήτημα, που συμβαίνει τώρα, χρειάζεται να δράσω. Μπορεί μάλιστα να χρειαστεί να χρησιμοποίησω και το κόνσεπτ του Χρόνου για να λύσω αυτό το ζήτημα. Πχ αν σκοπεύω να φυτέψω πατάτες, θα φροντίσω να τις σπειρω την κατάλληλη εποχή, θα φροντίσω να τις ποτίζω μέρα παρά μέρα κοκ. Ή μπορεί να μην χρειαστεί να χρησιμοποίησω το κόνσεπτ του χρόνου, πχ όταν δω ένα φίδι, το βάζω εκείνη τη στιγμή στα πόδια και το ζήτημα λύθηκε.
Μια σημαντική υποσημείωση είναι ότι το πρακτικό ζήτημα πρέπει να αφορά εμένα κατά τρόπο ουσιαστικά αποκλειστικό. Αν το πρακτικό ζήτημα αφορά έναν τρίτο, δηλαδή αυτός καλείται να το επιλύσει, εγώ μπορώ να προσφέρω την βοήθειά μου αν το επιθυμώ και εκείνος μπορεί να την δεχτεί ή όχι, αλλά σίγουρα δεν είναι δουλειά μου να λύσω το ζήτημα. Σε διαφορετική περίπτωση το πρακτικό πρόβλημα του άλλου γίνεται ιδεολογικό πρόβλημα δικό μου. Αν ειμαι πχ σε ενα στρατοπεδο και δεν έχω ιδέα από μαγειρική, το πρόβλημα της σίτισης αφορά τον μάγειρα και όχι εμένα. Μπορώ να προσφερθώ να κόψω τα κρεμμύδια αλλά όχι να λύσω το θέμα του με τι τρόπο θα ταϊσθουν 300 φαντάροι. Αν εγώ ανακατευτώ ενεργά στο πρακτικό ζήτημα που αντιμετωπίζει ο μάγειρας και αρχίσω να απαιτώ πχ το φαγητό να είναι πιο νόστιμο, πιο πλούσιο σε πρωτεϊνες ή πιο υγιεινό, ενώ δεν έχω τέτοια δικαιοδοσία και τέτοιες γνώσεις ανακαλύπτω ότι το δικό του πρακτικό θέμα έχει γίνει ιδεολογικό πρόβλημα για μένα (“μα πως μας ταϊζουν έτσι”, “δεν θα πρεπε να μαγειρεύει τόσο βαριά” κοκ).
Τώρα όσον αφορά τα ιδεολογικά ζητήματα εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Γιατί; Γιατί δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Αν με πεις “ανόητο” (κανένα ίχνος πρακτικής σημασίας) δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Ούτε να σου αποδείξω ότι δεν είμαι, ούτε να ανταποδώσω τον δυσάρεστο χαρακτηρισμό, ούτε να το κρατήσω μέσα μου και να στεναχωριέμαι, ούτε τίποτα. Αν με πεις “τουρκόσπορο” γιατί να με πειράξει αυτό, γιατί να με απασχολήσει έστω και ένα δευτερόλεπτo; Αν δω τρεις ανθρώπους που η ταυτότητά τους γράφει Σύριος ή Αλγερινός να περπατούν στον δρόμο, για ποιο λόγο να εναντιωθώ σε αυτό το γεγονός; Γιατί να σκεφτώ “δεν θα έπρεπε αυτοί να είναι εδώ, εδώ είναι Ελλάδα” ή να κάνω σενάρια όπως “όταν αυτοί γίνουν μιλιουνια τότε θα χάσουμε τα προνόμιά μας, θα μας κάνουν ότι θέλουν” (ιδέες); Αν σε ένα μέρος υπάρχει η απειλή των γκλομπ γιατί να με βασανίσει αυτό το γεγονός; Απλώς δεν πάω εκεί όπου υπάρχει αυτή η απειλή, δεν χρειάζεται να προσπαθώ να εξαλείψω την απειλή σαν να είναι κάτι “που δεν θα έπρεπε να συμβαινει” (ιδέα).
Σκεφτείτε πχ να κουβαλάει κάποιος την ιδέα ότι “η αναίτια αστυνομική βία είναι κατακριτέα και δεν θα πρεπε να υπάρχει”. Όταν τώρα έρχεται αντιμέτωπος με το γεγονός ότι περιστατικά αναίτιας αστυνομικής βίας συμβαίνουν σε χιλιάδες μέρη στον πλανήτη, αν θεωρεί ιερό του καθήκον να πατάξει αυτή την απειλή εντός ολίγου θα τρελαθεί. Μοιάζει πολύ με τους φιλόζωους φίλους μου που τρέχουν εξουθενωμένοι προσπαθώντας να εξαλείψουν το θέμα της κακομεταχείρισης και της ταλαιπωρίας των ζώων. Τέτοιες ιδεολογικές προσκολλήσεις είναι πάρα πολύ βασανιστικές για το ανθρώπινο πλάσμα.
Πολλοί θα ερμηνεύσουν τα παραπάνω ως δήλωση αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο, αλλά αυτοί μπερδεύουν την ιδεολογική αντίδραση με την συμπόνοια. Η συμπόνοια συμβαίνει χωρίς λόγο, απρόβλεπτα και δεν αφορά κανενός είδος ιδανικού, όπως της αλληλεγγυης, της ανθρωπιάς, της ελευθερίας, του πατριωτισμού κοκ. Έτσι μπορεί να βοηθήσεις έναν φίλο σου να σκάψει το χωράφι του, ή να πας ένα χτυπημένο ζώο στον κτηνίατρο ή να πας μερικά φαγητά σε κάποιον άπορο, χωρίς να κινητοποιείσαι από κανενός είδους ιδέες. Απλώς συμβαίνει.
Όλα αυτά που συνέβησαν στην Χίο αυτές τις μέρες ήταν ακριβώς αυτό, ένας ιδεολογικός παροξυσμός.
ΥΓ: Μην παίρνετε προσωπικά όσα γράφονται, δεν γίνεται σύγκριση της συμπεριφοράς του γράφοντος με την συμπεριφορά του αναγνώστη (η συμπεριφορά του γράφοντος ενιότε μπορεί να είναι πολύυυ πιο νευρωτική από του αναγνώστη), απλώς περιγράφονται (με έναν μοιραια περιορισμένο τρόπο) καποια φαινόμενα.
