
Η φύση της επιθυμίας
Η επιθυμία είναι η βασικότερη κινητήρια δύναμη του ανθρώπου. Κάποιος αγωνίζεται για κάτι με όλη του τη δύναμη. Πιέζεται, αγχώνεται, σκέφτεται τρόπους να φέρει σε πέρας το σχέδιο του, αφοσιώνεται, επενδύει το χρόνο του σε πράγματα, ίσως αδιάφορα, που όμως έχουν σαν απώτερο σκοπό την εκπλήρωση της επιθυμίας, λέει ψέμματα ή μισές αλήθειες, παιδεύεται ίσως για χρόνια και τελικά.. το πετυχαίνει (αλλά φυσικά μπορεί και όχι).
Η στιγμή που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα μοιάζει εξαιρετική. Για μια μοναδική στιγμή, απλώνει το χέρι και αρπάζει τον ποθητό καρπό που τόσο λαχταρούσε. Τον γεύεται, τον απολαμβάνει – θέλω να ελπίζω – με όλη του την καρδιά, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και μετά… Μετά τι; Χμμ, κενό. Η επιθυμία πραγματοποιήθηκε οπότε τώρα δεν έχει κάτι να κυνηγήσει… Ποιό το νόημα τώρα πια; Περίεργο γιατί φαινόταν για χρόνια τόσο σημαντικό το να εκπληρώσει αυτή την επιθυμία… Όμως αφού την εκπλήρωσε είναι και πάλι στο ίδιο σημείο, κενός!
Μέχρι που εμφανίζεται μια καινούρια επιθυμία! Και ξαναρχίζει ο αγώνας και το καρδιοχτύπι, με την αίσθηση του ανικανοποίητου, της έλλειψης να κυριαρχεί και πάλι. Και δώστου καινούριος αγώνας, μόχθος! Και κάπως έτσι ζούμε τη ζωή μας. Λαχταρώντας μια στιγμή άφατης απόλαυσης και μοχθώντας για αυτή όλη μας τη ζωή. Και το ιδεολογικοποιούμε κιόλας, θεωρούμε ότι αυτός είναι ένας αξιόλογος τρόπος να ζει κανείς τη ζωή του, καταδικάζοντας μάλιστα πιο ανάλαφρους, απλούς τρόπους να ζούμε!
ΥΓ: Όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, είναι τελείως σχετικά. Αν αναρωτηθεί κανείς με σοβαρότητα, με ειλικρίνεια το ερώτημα “ποιος είναι αυτός που αγωνίζεται, που επιθυμεί, που εκπληρώνει την επιθυμία” κλπ, αναρωτιέμαι αν θα βρει κανέναν! Αν λοιπόν δεν υπάρχει κανείς, τότε όλα τα παραπάνω δεν ειναι σωστά, μόνο φαίνονται να είναι σωστά!