Η ομοιότητα της απογοήτευσης με την ικανοποίηση
0
0
Δεκαπενθήμερο Γουίμπλετον. Παίζει ο γερο Verdasco εναντίον του νεαρού βρετανού Kyle Edmund. Ξεκάθαρη η προτίμησή μου στο γέρικο αουτσάιντερ. Παρακολουθώ το ματς πολύ χαλαρωμένος. Και παρατηρώ κάτι απρόσμενο.
Κάθε φορά που ο Verdasco κερδίζει ένα πόντο υπάρχει μια άμεση αντίδραση από το σώμα. Κάθε φορά που ο Edmund κερδίζει ένα πόντο υπάρχει επίσης μια άμεση σωματική αντίδραση. Για κάποιο λόγο (ή για κανένα λόγο) όμως αφού τελειώσει ο πόντος δεν υπάρχει καμία λεκτική αντίδραση όπως “ρε γμτι, έπρεπε να πάρει αυτο τον πόντο ο Βερντάσκο” ή “άντε μωρε ο Βρετανός, πολύ τον ευνόησε το διχτάκι, άδικα πήρε τον πόντο” κλπ κλπ.
Απλώς εμφανίζεται η σωματική αντίδραση σε κάθε περίπτωση. Και την παρατηρώ. Το ένα αξιοσημείωτο (μιλώντας πάντα σχετικά) είναι ότι μετά από λίγο η σωματική αντίδραση σβήνει. Το δεύτερο, και πιο αλλόκοτο είναι ότι οι δύο σωματικές αντιδράσεις, ενώ αν τις περιγράφαμε θα χρησιμοποιούσαμε λέξεις όπως “απογοήτευση” (όταν χάνει ο Βερντάσκο) και “ικανοποίηση” (όταν κερδίζει), στην πραγματικότητα ήταν ουσιαστικά πανομοιότυπες.. ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια στιγμιαία ταχυκαρδία. Αυτό γινόταν για δύο σετ, όσο παρακολουθούσα το ματς. Η απογοήτευση και η ικανοποίηση ήταν το ίδιο πράγμα!
Μοιάζει σαν την σπίθα που υπάρχει πριν ξεσπάσει η φωτιά. Μιλώντας σχετικά, ίσως τότε είναι η καλύτερη ευκαιρία, η πιο εύκολη, απροβλημάτιστη ευκαιρία να τελειώσουμε με τη φωτιά, πριν προλάβει αυτή να γεννήσει μια πυρκαγιά.
