Η περιέργεια
0
0
Είμαι σε ένα ήσυχο καφέ! Δίπλα μου έρχονται ο πατέρας και το παιδί του, ένα κορίτσι 3 χρονών, χαμογελαστό, ζωντανό, ζωηρό, με οξεία φωνή. Το παιδί ξεκαρδίζεται, ο μπαμπάς του είναι χαμογελαστός, φαίνεται ο ένας να απολαμβάνει την παρέα του άλλου.
Το παιδί μιλάει ακατάπαυστα! Κάποια στιγμή ανοίγουν τα φώτα μέσα στο μπαρ. Το παιδί κοιτάζει την τζαμαρία και ξαφνικά βλέπει στο τζάμι να εμφανίζονται τα φώτα, που μόλις άνοιξαν στο μπαρ. Γουρλώνει τα μάτια του!
- Πως εμφανίστηκαν αυτά τα φώτα; Βλέπω φώτα να πετάνε στο τζάμι! Πως εμφανίστηκαν, τι ειναι αυτά τα φώτα;
- Δεν ειναι στο τζαμι τα φώτα παιδί μου
- Μα τα βλέπω, να τα, είναι εδώ.
To παιδί είναι εκστασιασμένο με το εξαιρετικό γεγονός. Ο πατέρας δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του
- Παιδί μου, είναι απλώς αντανάκλαση των φώτων του μπαρ!
- Ορίστε;! Τι σημαίνει αυτό;
- Δεν θα καταλάβεις, ας το αφήσουμε!
Κάπου εκεί σταματάει η συζήτηση. Το παιδί προβληματίζεται για δύο δευτερόλεπτα και στη συνέχεια το ξεχνάει και συνεχίζει την χαρούμενη πορεία στο χώρο, χορεύει, χοροπηδάει, μιλαει ακατάπαυστα, χτυπάει τα πόδια του δυνατά στο πάτωμα. Αυτή η αγνή περιέργεια, αυτή η ανεπιτήδευτη ζωντάνια, για χάρη της ζωντάνιας, αυτή η κρυστάλλινη ικανότητα να βλέπει τα γεγονότα ως γεγονότα, αυτή ανάλαφρη διάθεση να χοροπηδάει από γεγονός σε γεγονός αδιαμαρτύρητα, χωρίς πείσματα… κάτι το εξαιρετικό.
Μου θύμισε μια κουβέντα του Carl Sagan: “Κάθε παιδί γεννιέται αυθεντικός επιστήμονας και εμείς καταστρέφουμε αυτή του την ιδιότητα. Είναι πολύ σπάνιο ένα παιδί να διατηρήσει αυτό το σπάνιο ενθουσιασμο και τη περιέργειά του ανέπαφη καθώς περνάει μέσα από το σύστημα”
