Η πυρκαγιά
0
0
Τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα φέρανε στο μυαλό την τραγωδία στο Μπατακλάν, με το #prayforparis. Τότε αρχικά πάγωσα, αλλά μένοντας με την παγωμάρα ανακάλυψα κάτι πολύ όμορφο, ότι δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ, να κάνω, να απασχολήσω το νου μου, σε σχέση με αυτό το γεγονός και η γαλήνη γέμισε όλο τον εσωτερικό χώρο. Αυτή τη φορά έγινε κάπως αλλιώς.. αρχικά δεν μπορούσε να ριζώσει θλίψη, παγωμάρα, γιατί δεν συνέβαιναν σκέψεις. Και το πρωί, για κάποιο λόγο (ή χωρίς λόγο) κόλλησα στα σχόλια διάφορων και δεν άργησε να με βρει μεγάλη σύγχυση. Λίγη σιωπή, ησυχία, εξάτμισε τη σύγχυση και τώρα ένα είναι ξεκάθαρο: Κάθε συναισθηματική αντίδραση στο συμβάν (γεγονός) δίνει τροφή στο ίδιο δηλητήριο που έκανε κάποιους (αν όντως έγινε έτσι) να βάλουν φωτιές στη φύση για κάποιο προσωπικό όφελος.
Αντιδρούμε συναισθηματικά, σπασμωδικά, σύμφωνα με ιδέες, αξίες (φιλοζωία, θρησκοληψία, αλληλεγγύη, κυνισμός, ανθρωπισμός, ρατσισμός, φασισμός κοκ): Διαμαρτυρούμαστε, βρίζουμε κυβερνήσεις, θέλουμε να τιμωρηθούν οι αυτουργοί, τα βάζουμε με τον Τσίπρα, φτύνουμε αυτούς που τα βάζουν με τον Τσίπρα, αποδίδουμε σε θεία δίκη τα γεγονότα, θέλουμε να ξεσκίσουμε αυτούς που αποδίδουν σε θεία δίκη τα γεγονότα, προσπαθούμε να συμπαρασταθούμε ψυχολογικά, προσευχόμαστε, φοβόμαστε για το τι θα γίνει στη συνέχεια, θρηνούμε για την περιβαλλοντική καταστροφή, τρέμουμε για τον αφανισμό του είδους, φανταζόμαστε τον πόνο αυτών που παγιδεύτηκαν, τον πόνο των ζώων, θυμώνουμε με όσους νοιάστηκαν για τα ζώα, οργιζόμαστε με όσους θυμώνουν για όσους νοιάστηκαν για τα ζώα, Χιλιάδες οι ευφάνταστες συναισθηματικές αντιδράσεις και όλες ρίχνουν καύσιμο στο καζάνι της θλίψης, της βίας, της σύγκρουσης.
Αρνούμαι να το κάνω αυτό. Αρνούμαι να προσθέσω έστω και ένα λιθαράκι βίας! Ο νους μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει εύρυθμα (σε συνειδητό επίπεδο), με αρνητική προσέγγιση, αρνούμενος αυτό που είναι μάταιο, που είναι ψεύτικό. Αυτή είναι η ευθύνη μου Τώρα, να μην διαιωνίσω την βία.
Που ΔΕΝ σημαίνει ότι θα προσπαθήσουμε να γίνουμε ψυχρά, κυνικά, αδιάφορα πλάσματα, για να μην πληγωθούμε. Στο τέλος της συναισθηματικής παραζάλης ανακαλύπτει κανείς εξαιρετική διαύγεια, συμπόνοια, ενδιαφέρον και τρυφεράδα.. που γεννάει άμεση δράση σε πρακτικό επίπεδο: στέλνουμε τρόφιμα, υλικά άμεσα χρειαζούμενα, βοηθάμε ζώα και ανθρώπους αν τους βρούμε μπροστά μας, ακόμη πηγαίνουμε στο τόπο της συμφοράς να βοηθήσουμε και χίλια δυο άλλα…
.. αλλά όλα αυτά είναι εύλογες πρακτικές κινήσεις που θα έρθουν από μόνες τους, μόνο αν πρώτα αρνηθώ το μάταιο, το τρελό, το νοσηρό, το βίαιο!
