
Η τέχνη του να ακούς
Κάποιος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και o φίλος του τον ακούει. Αλλά ειναι ίσως ένα εύλογο ερώτημα αν όντως τον ακούει!
Στο άκουσμα του προβλήματος ο φίλος είτε παρηγορεί, βρίσκει μερικές ενθαρρυντικές κουβέντες να πει, γιατί θεωρεί ότι αυτό είναι το καθήκον του ως φίλος, είτε επικρίνει αν κάτι από όσα έκανε ο πάσχων, δεν συνάδει με τις ιδέες του για το συγκεκριμένο πρόβλημα, είτε συμβουλεύει, πάλι σύμφωνα με τις απόψεις/ιδέες του. Συχνά η επίκριση συνοδεύεται και από μια “ηρωική” φράση όπως “ως φίλος σου πρέπει να σου πω αυτό που νομίζω εγώ ότι είναι σωστό”. Βλέπουμε/νιώθουμε όλοι πόσο βίαιη, βάρβαρη, σκληρή είναι μια τέτοιου είδους αντίδραση;
Είναι όμως δυνατό να συμβεί μια ριζικά διαφορετική δράση. Για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο να μην υπάρξει η μηχανική αντίδραση που βασίζεται στις ιδέες, όπως “πρεπει να τον παρηγορήσω” ή “πρέπει να του πω την άποψή μου ακόμη και αν πονάει”. Είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα αβίαστο και όχι μεθοδευμένο κενό το οποίο εκδηλώνεται ως μια αίσθηση “δισταγμού” να συνεχίσω μηχανικά να αναπαράγω τις ιδέες μου. Στο άκουσμα του προβλήματος αν κάποιος δεν εγκλωβιστεί στις ιδέες του, βρίσκεται αναπόφευκτα στο Άγνωστο, δεν ξέρει τι να πει, σαν να βρίσκεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να έχει μπροστά του ένα τοίχο τον οποίο ψηλαφίζει μέχρι που να βρει την πόρτα.
Είναι απαραίτητη αυτή η αίσθηση Αγνώστου! Κάποιος όταν βρεθεί στο Άγνωστο ανακαλύπτει ότι μέσα του έχει ήδη ανθίσει η συμπόνοια, το ενδιαφέρον, η στοργή, που έχουν τόση ενέργεια ώστε να καταστρέφουν την μηχανική του τάση να παπαγαλίζει τις ιδέες του. Τότε το Ακούειν δεν είναι πια μια επιφανειακή, μηχανική κινήση, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Και τότε, τελείως ξαφνικά, η συμπόνια βρίσκει τις σωστές λέξεις (που δεν αναπαράγουν μια ακόμη βάρβαρη, βίαιη ιδέα), που περιγράφουν ξεκάθαρα αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αυτό που είναι. Και μόνο η επαφή με αυτό που είναι μπορεί να καταδείξει το πλαστό ενός προβλήματος και αν αυτό συμβει, τότε το πρόβλημα πια δεν είναι.