
Η βλακεία είναι ακατανίκητη;
Υπάρχουν πολλά ρητά γύρω από το θέμα του τίτλου. Πέρα από το “Η βλακεία είναι ακατανίκητη” του Μπρεχτ (από ότι διαβάζω στο διαδίκτυο) υπάρχει και το “Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία” του Αϊνστάιν ή και το “Before you diagnose yourself with depression or low self-esteem, first make sure that you are not, in fact, just surrounded by assholes” του William Gibson που πέτυχα σήμερα. Παρόμοια λογική έχουν και εκφράσεις όπως “Φύγε μακριά από τους τοξικούς ανθρώπους”.
Όταν κάποιος λέει κάτι τέτοιο υπονοεί βεβαίως ότι αυτός σε καμία περίπτωση δεν είναι βλάκας και ότι γύρω του υπάρχουν βλάκες που ευθύνονται για τα δεινά του και ίσως θα ήταν καλό να τους αποφύγει με κάποιο τρόπο. Όλοι έχουμε πει αυτή την ατάκα σε κάποια εκδοχή της. Αλλά αυτό βέβαια δημιουργεί ένα μαθηματικό άτοπο διότι αν είμαστε όντως όλοι μη-βλάκες, τότε που στο καλό βρίσκονται αυτοί οι βλάκες που μας περιτριγυρίζουν;
Συνεπώς είναι πιθανά δύο τινά: Είτε κανείς δεν είναι βλάκας, είτε όλοι είμαστε βλάκες. Σε κάθε περίπτωση από αυτές το να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από αυτούς τους ανθρώπους, να εξοργιζόμαστε, να θυμώνουμε, είναι τελείως μάταιο, διότι είτε απλώς δεν είναι βλάκες, είτε αν υποθέσουμε ότι είναι βλάκες, αυτό που μας εξοργίζει, η Βλακεία είναι κάτι που δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε, γιατί βρίσκεται μέσα μας!
Τη στιγμή που κάποιος αντιδρά σε μια μορφή ενόχλησης (όπως τη βλακεία του άλλου, τη ζήλια του άλλου, τον εκβιασμό του άλλου κοκ) , είτε επιτιθέμενος, είτε προσπαθώντας να ξεφύγει, είτε μεταθέτοντας ευθύνες κλπ, ουσιαστικά διαιωνίζει αυτό το οποίο αντιμάχεται: το φαινόμενο της Βίας/Διαίρεσης (που βρίσκεται πίσω από κάθε μορφή ενόχλησης)