Η χαρά του να κανεις αυτο που πρέπει
0
0
Πολύ σπάνια γράφω κάτι με πρακτική σημασία, κάτι που να έχει κάποιο πρακτικό σκοπό. Σήμερις είναι μια από αυτές τις φορές. Χωρίς χρονοτριβές, θέλω να πω ότι σε αυτή την επείγουσα κατάσταση με τον κορωνοϊό είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνω, χωρίς να χρειάζεται να είμαι αυθεντία στην επιδημιολογία ή κάποιου άλλου είδους αυθεντία.
Ο ιός μεταφέρεται με την επαφή μολυσμένων και υγιών ανθρώπων. Ακόμη και αν δεν γνωρίζω τις ακριβείς λεπτομέρειες για τη μετάδοση του συγκεκριμένου ιού ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα το παραπάνω. Ο τρόπος για να εξαπλωθεί ένας ιός είναι μέσω της μετάδοσης. Όσον αφορά εμένα, έναν απλό άνθρωπο, ο τρόπος για να εμποδιστεί η εξάπλωση είναι να εμποδιστεί η μετάδοση. Για να γίνει αυτό πρέπει να εμποδιστεί η επαφή και για να γίνει αυτό πρέπει να κάτσω σπίτι μου. Με αυτό τον τρόπο εμποδίζω την πιθανότητα τόσο να μολυνθώ όσο και να μολύνω. Και μια και τυχαίνει η δουλειά μου να είναι τέτοια (ιδιοκτήτης χώρων εστίασης) για τον ίδιο λόγο θα τους κλεισω χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να περιμένω καμία εξωτερική επιβολή. Στο ερώτημα γιατί δεν τα έκανα όλα αυτά πρωτύτερα η απάντηση είναι “λόγω ελλειπούς γνώσης και λόγω μπερδεμένης σκέψης”
Τώρα όμως είναι τόσο ξεκάθαρο αυτό που πρέπει να κάνω. Και έχοντας κάτι τόσο ξεκάθαρο μπροστά μου χαίρομαι. Ούτε πανικοβάλομαι, ούτε ανησυχώ, ούτε παραπονιέμαι. Απλώς χαίρομαι.
Και κάπου εδώ τελειώνει το πρακτικό κομμάτι χωρίς ίχνος δράματος. Και μπαίνει το ψυχολογικό κομμάτι. Όταν κάτι ειναι αναγκαίο να γίνει υπάρχει η δυνατότητα να γίνει με βαριά καρδιά ή χαρούμενα. Υπάρχει η δυνατότητα να πω “ουφ, τι να γίνει, θα κάνω υπομονή 2 εβδομάδες ώστε να επανέλθω στα κανονικά μετά” μπαίνοντας σε μια κατάσταση βασανιστικής αναμονής για όσο χρειαστεί να διαρκέσει αυτό και υπάρχει η δυνατότητα να δω αυτή την εξέλιξη ως μια ευκαιρία, ως μια νέα εμπειρία που αξίζει να την ζήσω, να δω τι έχει να μου δώσει.
