Ημέρα 6η: Ημερολόγια Χαρούμενης Απομόνωσης στην Εξοχή
0
0
Ξυπνάω σήμερα και οι πατούσες μου κρυώνουν, οπότε αποφασίζω να βάλω τις κάλτσες μου. Τις καινούριες κάλτσες μου. Τις αγόρασα πριν μια βδομάδα και για το συγκεκριμένο ζευγάρι ειναι οι πρώτες του χρήσεις. Τσεκάρω από κάτω και με τρόμο ανακαλύπτω ότι στο γνωστό σημείο έχουν φθαρει και είναι έτοιμες να σκίσουν. Ποιο είναι το γνωστό σημείο; Είναι εκείνο το σημείο που έχω δύο κάλους στις πατούσες μου. Και αυτοί καταστρέφουν όλες τις τέλειες καινούριες κάλτσες μου. Επιχειρώ ποδόλουτρο για 20 λεπτα ώστε να μαλακώσουν οι κάλοι και να χρησιμοποιήσω στη συνέχεια σφουγγαράκι για να τους τρίψω και να φύγουν και το αποτέλεσμα είναι πενιχρό. Δεν είναι εν μέσω καραντίνας να αποχωρίζεσαι έτσι απλά πολύτιμα ζευγάρια κάλτσες. Ας είναι, θα πλέξω μερικές καινούριες αν χρειαστεί.
Πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου έχουν λίγο μακρύνει, θα θέλουν κούρεμα σε λίγο, όμως ο πιστός μου κουρέας είναι φυσικά κλειστός. Αν το ήξερα θα πήγαινα να κάνω ένα κούρεμα πριν μπω στην οικειοθελή καραντίνα. Ε λοιπόν όσο καιρό μείνω κλεισμένος σπίτι θα τα αφήσω να μακρύνουν. Θα τριμάρω τα κάτω μόνος μου, με αμφίβολα αποτελέσματα και θέλω να δω αν στο τέλος του εγκλεισμού το μαλλί μου θα μοιάζει με τους τύπους στις ταινίες που απομονώνονται κάπου, όπως ο Τομ Χανκς στον Ναυαγό και όταν μακραίνουν τα μαλλιά τους γίνονται τόσο τέλεια, ή μήπως όλο αυτό είναι μια απάτη και κάποιος περιποιείται τα μαλλιά τους για να πάρουν αυτή την τέλεια, τάχα μου τάχα μου ατημέλητη μορφή.
Σήμερα είναι μέρα βόλτας των αγοριών, του Ζάχου και του Μικέ. O Ζάχος με το γνωστό attitude, γλώσσα έξω, τα μάτια του τρελού και η διάθεση “τρελό σαββατοκύριακο στου Μπέρνι” θέλει εξερευνήσεις σε δύσβατα χωράφια και το πόδι που δεν έχει γιάνει ακόμη 100% με δυσκολεύει στις αναβάσεις και στις καταβάσεις, αλλά ο γλυκούλης παρά τον άφατο ενθουσιασμό του με περιμένει να τον προλάβω και να μην φάω καμία σαβούρδα. Σπάνιες ευαισθησίες από αυτόν τον τετράποδο βασανιστή.
Εντωμεταξύ κατάλαβα και τι στο καλό παίζει με την Ιταλία. Γιατί το ποσοστό θνησιμότητας είναι τόσο μεγάλο, ενώ σε άλλες χώρες είναι πολύ πιο λογικό και καθησυχαστικό; Στην Ιταλία τεστ για τον ιό γίνονται μόνο σε περιπτώσεις με σοβαρά συμπτώματα, συνήθως δηλαδή ηλικιωμένους, διότι ο ιός στους πιο νέους είναι πολύ ήπιος και κάποιες φορες τελείως ασυμπτωματικός. Έτσι ο αριθμός των κρουσμάτων που δίνει η Ιταλία, γύρω στις 28000, είναι πλασματικός και εξίσου πλασματικό το ποσοστό των θανάτων σε σχέση με τα κρούσματα (περίπου 7-8%). Το ποσοστό αυτό ουσιαστικά αφορά την θνησιμότητα των ηλικιωμένων γιατι τα καταγεγραμμένα κρούσματα είναι ως επί των πλείστων ηλικιωμένοι. Ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων ίσως ξεπερνάει τις 100000 και η θνησιμότητα στο γενικό πληθυσμό πρέπει να ειναι κοντά στο 3-4%, όπως και σε άλλες χώρες. Όμως με αυτή την τακτική (να μην εντοπίζουν όλους τους φορείς του ιού) η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η μετάδοσή του γίνεται με τρόπο ραγδαίο και φυσικά δεν μπορούν τώρα πια να εντοπίσουν 60 ή 70000 ανθρώπους που φέρουν τον ιό και κυκλοφορούν σχετικά απρόσεχτα και ελεύθερα προφανώς μεταδίδοντάς τον. Την ίδια πολιτική ακολουθούμε και στην Ελλάδα, ελέγχουμε μόνο περιπτώσεις με βαριά συμπτώματα και ίσως ο αριθμός των κρουσμάτων και εδώ αντί 380 να είναι στην πραγματικότητα πάνω από 1000. Όμως φαίνεται σαφώς πιο εύκολο (από ότι στην Ιταλία) να εντοπιστούν 600 700 φορείς και να ελεγχθεί κάπως η εξάπλωση της μετάδοσης, οπότε ίσως δεν είναι αργά να αλλάξει η τακτική στην προσέγγιση του προβλήματος εδώ στην Ελλάδα.
Και τι να κάνω εγώ για αυτό, αν έχεις το Θεό σου; Να γκρινιάξω; Να πανικοβληθώ; Να ποστάρω ένα σχόλιο που θα περιγράφω πόσο ανίκανη είναι η κυβέρνησή μας; Να ανησυχήσω; Να πλέξω ύποπτα σενάρια για προσχεδιασμένο αφανισμό των ηλικιωμένων λόγω δυσβάσταχτου ασφαλιστικού βάρους; Μπα, μπορώ απλώς να περιοριστώ στο σπίτι (ή σε μοναχικές βόλτες) ώστε να μην κάνω τον εαυτό μου διαθέσιμο κρίκο στην αλυσίδα της μετάδοσης του ιού και να συνεχίσω μια σχετικά υγιεινή διατροφή που ίσως ενισχύσει το ανοσοποιητικό μου, τώρα που είναι αυτό είναι χρήσιμο. Α και θα κάτσω να γράψω στους γονείς, να τους ενημερώσω για τα καθέκαστα. Θα τους τα έλεγα στο τηλέφωνο, αλλά τα χρόνια περάσανε και τους έχει πιάσει κουφαμάρα.
Αποφάσισα να αλλάξω το όνομα αυτού του πειραματικού πρότζεκτ από “Ημερολόγια Καραντίνας” σε “Ημερολόγια Χαρούμενης Απομόνωσης στην Εξοχη” ή συνοπτικά ΗΧΑσΕ.
