Κυνηγώντας την ουρά μας
0
0
Όταν η σκέψη ψάχνει να βρει την αιτία για μια κατάσταση, ή όταν ψάχνει να βρει τη λύση σε ένα πρόβλημα, υποτίθεται ότι ψάχνει να βρει κάπου στο παρελθόν κάποια αξιόπιστα δεδομένα που θα δώσουν την απάντηση που ψάχνει.
Έτσι η σκέψη νομίζει ότι ψάχνει κάπου έξω από αυτήν να βρει απαντήσεις. Όμως δεν συμβαινει έτσι! Όταν η σκέψη ψάχνει πχ την αιτία για μια φοβία όπως η υψοφοβία μπορεί να βρει ότι “αυτή οφείλεται στο ότι όταν ήμουν μικρός είχα ένα τραυματικό επεισόδιο”. Η σκέψη νομιζει οτι βρηκε την απαντηση κάπου στο παρελθόν. Όμως αυτό που συμβαίνει είναι ότι η σκέψη βρήκε την απάντηση στο ίδιο της το περιεχόμενο. Η σκέψη σκαρώνει Τώρα μια κάποια απάντηση σε αυτό που ψάχνει και εκλαμβάνει αυτή την απάντηση αυθαίρετα ως την Σωστή απάντηση θεωρώντας ότι βασίζεται σε αδιάσειστα στοιχεία του παρελθόντος, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι όλο αυτό είναι ένα αυθαίρετο παιχνίδι που η ίδια σκαρώνει αυτή τη στιγμή!
Μου θυμίζει πολύ τον Ζάχο, τον σκυλάκο που καμια φορά κυνηγάει με μανία την ουρά του! Έτσι και η σκέψη κυνηγάει την ουρά της. Την κυνηγάει λες και η ουρά της σκέψης είναι κάτι χωριστό από την ίδια τη σκέψη! Μετά από κόπο καταφέρνει να την πιάσει και αρχίζει να πανηγυρίζει.. δεν αντιλαμβάνεται ότι έπιασε τον ίδιο της τον εαυτό.
