Μάταιες προσπάθειες του στομαχιού
0
0
Έχετε παρατηρησει όταν σας λένε κάτι και δεν ακούτε καλά που τσιγκρώνετε το μάτι σας και ανασηκώνετε το φρύδι σας; Αν παρόλα αυτάσυνεχίσετε να μην ακούτε καλά τεντώνετε και τους κοιλιακους μύες σας. Ξεχνάτε όμως ότι η διαδικασία της ακοής είναι κάτι τελείως ανεξάρτητο από το μυικό σύστημά σας.
Όταν αναλάβεις να κάνεις ένα δύσκολο έργο όπως το να περάσεις με την καρφίτσα από τη μύτη της βελόνας, πιέζεις τα χείλη μεταξύ τους, ξεχνώντας ότι η ένταση των μυών που κινούν τα χείλη είναι άσχετη με την επιδεξιότητα των δαχτύλων.
Πριν εκτελέσεις ένα δύσκολο και απαιτητικό σόλο στην κιθάρα, κρατάς την αναπνοή σου και τεντώνεις τους μύες του στομαχιού σου, κάτι που είναι τόσο άσχετο με το να συγχρονιστούν τα δάχτυλα των χεριών σου πάνω στην κιθάρα.
Ακόμη περισσότερο, πριν τρέξουμε, κουβαλήσουμε, πηδήσουμε ή κάνουμε κάποια άλλη απαιτητική εργασία που απαιτεί μπόλικη ενέργεια, προσπάθεια, πάλι τεντώνουμε το μυικό μας σύστημα. Σαν να προσπαθούμε (τεντώνοντας το μυικό μας σύστημα), πριν προσπαθήσουμε, ώστε τελικά να προσπαθήσουμε (να τρέξουμε, να κουβαλήσουμε κλπ). Όμως η προσπάθεια για την προσπάθεια είναι τελείως μάταιη και περιττή, ίσως μάλιστα να εμποδίζει την προσπάθειά μας. Και ένω το τρέξιμο (το κουβάλημα κλπ κλπ) είναι κάτι που γίνεται τελείως αυθόρμητα, σαν παιχνίδι, (με άλλα κάπως ακαταλαβίστικα λόγια το τρέξιμο απλώς “τρέχεται”, χαχα) αυτή η περιτή προ-προσπάθεια ίσως εμποδίζει την προσπάθεια του τρεξίματος, ακόμη και τη χαρά του τρεξίματος.
Την ίδια στιγμή αυτή η προ-προσπάθεια δίνει την εντύπωση ότι κάποιος επιλέγει να κάνει το τρέξιμο, κάποιος αποφασίζει να κουβαλήσει το σακί. Το αυθόρμητο τρέξιμο ξαφνικά μοιάζει να είναι προϊόν της απόφασης ενός τύπου που τον λένε “εγώ”. Και να το, το εγώ, εμφανισμένο από το πουθενά.
Μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σταματήσει αυτή η περιττή προσπάθεια που το μόνο που κάνει είναι να γεννάει την εντύπωση ότι κάποιος επιλέγει και χαλάει όλη τη χαρά του παιχνιδιού; Ξεκάθαρα όχι. Κάθετι που θα κάναμε θα ήταν απλώς μια προ-προ-προσπάθεια και θα έδινε σε αυτόν τον μυστήριο “εγώ” απλό μια δεύτερη διάσταση και θα τον έκανε ακόμη πιο πολύπλοκο, πιο (φαινομενικά) αληθινό.
