Μαθημάτων συνέχεια
0
0
Η 5η εβδομάδα του Σχολείου Δάσους ολοκληρώθηκε. Τα μαθήματα ήταν πολλά, αλλά πιο σημαντικό από το ίδιο το μάθημα είναι να αφήσεις το μάθημα στην ησυχία του, να μην το κουβαλήσεις μαζί σου..
.. ακούμε ένα βοσκό να φωνάζει από μακριά, “μην πλησιάζετε προς τα εδώ έχει πηγάδια”.. ακούγοντας αυτό θελήσαμε να κρατήσουμε τα παιδιά στο επίπεδο που ήμασταν (ο χώρος που βρισκόμασταν ήταν σε αρκετά διαφορετικά επίπεδα) αλλά το Σοφάκι άρχισε να προχωρά στο παραπάνω επίπεδο.. και όταν της είπα “φοβάμαι μήπως υπάρχουν πηγάδια, όπως μας είπε ο βοσκός” μου απαντάει “μα έχω περπατήσει πολλές φορές σε αυτο το επίπεδο και ξέρω ότι δεν έχει πηγάδια”. Σίγουρη, ήρεμη, χωρίς παράλογους, φανταστικούς φόβους, διάλυσε και τον δικό μου φόβο.
.. φτάνουμε στο χώρο που έχουμε χτίσει το “σπίτι”.. στα 5 μέτρα μακριά είναι το “μαγαζί” (πουλάει ρίζες – το πιο ακριβό αγαθό-, κουκουναρες, ξύλα και πέτρες), που φήμες λένε ότι θα συνενωθεί με το ανθοπωλείο και θα γίνει σούπερμάρκετ. Αλλά τα παιδιά θέλουν να εξερευνήσουν τη μικρή χαράδρα. Αμέσως εμφανίζονται στο μυαλό εικόνες με τον Αντωνάκη να κατρακυλάει την πλαγιά, τη Στεφ να πέφτει μέσα σε ένα πηγαδάκι.. ακούγεται από το στόμα μου: “παιδιάα μωρε μου φαίνεται επικίνδυνο, μήπως να μην πηγαίναμε από κει”;; με μια ταυτόχρονη αίσθηση “πωωω πρέπει να τρέξω δίπλα τους, να βεβαιωθώ ότι κανείς δεν θα χτυπήσει, θα είναι εξουθενωτικό”.. μετά από 20” βλέπω τη Δήμητρα να κατεβαίνει με τα πρώτα δύο τρία παιδιά και να ακολουθούν και άλλα.. και περνάει η φαεινή ιδέα “μα μήπως δεν είναι και τόσοο δύσκολο, ούτε τόσο τρομακτικό”.. κατεβήκαμε λοιπόν σιγά, σιγά, όοολοι μαζί, προσεκτικοί όλοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον.. σε σχετική συζήτηση λέω στη Δήμητρα “αυτές τις μέρες με έχεις ξεμπλοκάρει δυο τρεις φορές από τις φοβίες μου” και μου απαντάει “δεν το αντιλήφθηκα, εγώ νιώθω πολλές φορές ότι εσύ παρασέρνεις εμένα”.. η ίδια αμοιβαιότητα συμβαίνει και με τα παιδιά.. πόσο μπορεί να σπρώξουν όλοι όλους να δοκιμάζουμε, να πειραματιζόμαστε!
.. η βόλτα στο λωβοκομείο μας έφερε αντιμέτωπους με ένα γκράφιτι “διάβολο”.. ο αντωνάκης καθώς γυρνούσαμε μου έπιασε την κουβέντα
-τρόμαξα πάρα πολύ με αυτό το τέρας, γιατί το κάνανε αυτό το τέρας, χτες το βράδυ το ονειρευόμουνα και φοβόμουν
-αντωνάκη μου, δεν ειναι ένα αληθινό τέρας
-βρε συ, αφού είναι αληθινό σου λέω
-μα το φτιάξανε με μολύβι πάνω στον τοίχο
-όχι βρεε συ, άκου που σου λέω
-απλώς είναι μερικές γραμμές ενωμένες, τίποτα παραπάνω
-καλάαα, θα προτιμούσα όμως να αλλάξουμε θέμα, διότι ίσως το τέρας μας ακούσει και έρθει να μας βρει
-εντάααξει αντωνάκη μου, ό,τι θες
ΥΓ: Σε περίπτωση που κάποιος για οποιοδήποτε λόγο θέλει να κατεβεί κάποια φωτογραφία, ας μου το ζητήσει και θα το κάνω αμέσως!
