Μια συζήτηση για την εκπαιδευση
0
0
A. Μου λεει μια δασκάλα “Να βρεθούμε, γιατί θέλω κι εγώ σχολείο δάσους! Να κάνουμε σχέδια για τα όνειρά μας”! Της λέω “Σταμάτησα να διδάσκω σαν δάσκαλος γιατί συνέβαιναν συνέχεια συγκρούσεις” και λέει “πωπω αυτό είναι φοβερή συνέπεια με τον εαυτό σου”. Αρχές ηθικής δηλαδή! Και το κυνήγι του ιδανικού! Θα ακολουθησομεν τας αρχάς τας δημοκρατικής παιδείας! Τι ανοησία όλα αυτά τα μοντέλα που ακολουθούμε! Και το Σαμερχιλ, μιλάμε, είναι γεμάτο νόμους! Τους τροποποιούν συνεχως! Όλοι μαζι! Και τους ακολουθουν! Ασφάλεια ε;
J. E ναι, το οτι υπόκεινται σε αλλαγή, δεν νομίζω ότι σημαίνει πολλά, γιατί τους διαδέχονται άλλοι νομοί/κανόνες! O εκάστοτε κανόνας έχει το στοιχείο του χρόνου! Μπορεί να κρατήσει μόνο 2 ημέρες ή για δεκαετίες αλλά δεν παύει να διαρκεί για ένα χρονικό διάστημα! Τα μοντέλα στα παραδοσιακά Σχολεία παραμένουν αμετάβλητα για χρόνια, ενώ σε κάτι πιο εναλλακτικό μπορούν να αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι με καινούρια μοντέλα, αλλά το πρόβλημα έχει να κάνει με την ύπαρξη μοντέλων όσο βραχυπρόθεσμων και να είναι!
Α. Το να ‘χουμε ραντεβού με τα παιδιά, για το σχολείο δάσους στις 10 το πρωί της Τετάρτης είναι μια πρακτική συνεννόησηκ και δεν έχει καμία σχέση με τον κανόνα που είναι απλώς μια δικλείδα ασφάλειας.
J. Αυτού του είδους η συνεννόηση δεν είναι κανόνας.
Α. Ναι
J. Όταν μιλαμε για απουσία κανόνων, το εννοούμε μεχρι το κοκκαλο!
Α. Ο κανόνας είναι μια υποτιθέμενα απόλυτη αξια, επινοημένη
J. Και μπορεί ο κανόνας να κρατάει μονο για σημερα, όπως “σήμερα αρχηγος της ομαδας θα ναι ο θανασακης – και αυτό είναι δικαιο γιατι αυριο θα ναι ο μιχαλακης”.. αλλά όλα αυτά είναι ανοησίες! Είναι περιορισμός! Γιατί δεν τα αφήνουμε ελευθερα τα παιδια να δουμε τι στο καλο θα γινει!;
A. Ναι και μονο στην πλήρη απουσία τέτοιων επινοήσεων λειτουργει η νοημοσύνη! Να δούμε τώρα τι χρειαζεται, τώρα τι συμβαινει!
J. Ναι μωρέ, μπορει να χω εγω τώρα μια φοβερη ιδεα για παιχνιδι αλλά αφου δεν ειμαι ο αρχηγος, δεν θα παιξουμε ποτε αυτο το παιχνιδι! Γιατί να περιοριζόμαστε έτσι;; Και γίνεται και το άλλο.. τη θέση του αρχηγού να την παίρνει μια άλλη αυθεντία, η ομάδα.. και λέμε “θα αποφασιζουμε δημοκρατικα, θα αποφασίσει η ομάδα”! Ανοησίες!
Α. Ναι, το εκπαιδευτικό Μοντέλο, ο Κανόνας, ο Αρχηγός, η Δημοκρατία είναι διαφορετικές εκδηλώσεις του ίδιου περιορισμού, ότι υπάρχει μια Αυθεντία που μας περιορίζει και που την δεχόμαστε εως τέτοια εδώ και 1 μέρα ή εδώ και 5 χρόνια!
J. Μπορει να θελει μόνο ένα παιδί να ακολουθησουμε το τάδε μονοπατι, και οι αλλοι να χαιρονται να ακολουθήσουν το μονοπάτι για χάρη του, χωρίς δημοκρατικές αποφάσεις, χωρίς αρχηγούς να δίνουν εντολές.
Α. Ναι
J. Ή μπορεί μια φορά να αποφασίσουμε βάση του τι θελουν οι πιο πολλοι! Τα παντα ειναι πιθανα
Α. Και λένε οτι αυτά συμβαίνουν στα δημοκρατικά σχολεια. Και το αποδιδουν στο Μοντελο, στις αρχές του δημοκρατικού Σχολείου και όχι στην καλοσύνη, στην ευαισθησία!
J. Ναι, το ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, τα πολλά παιδιά να κάνουν με χαρά αυτό που θέλει το ένα παιδί, ειναι τελείως άσχετο με την ταμπελα “δημοκρατικο σχολειο”!
A. Λένε έτσι το Δημοκρατικό σχολείο φτιάχνει ευτυχισμένα καλοσυνατα παιδια! Ανοησίες!
J. Χεχεχε! Ανοησίες ! Τα λενε με μια λάμψη, μια βεβαιότητα, μια υπονοημενη τρυφεραδα και λες “ωχ αμαν, πρεπει να χουν δικιο”. Η καλοσύνη υπάρχει μέσα μας και είτε αφήνεται ελευθερη να εκδηλωθεί είτε περιορίζεται από όλα τα παραπάνω.
A. Και στα δημόσια σχολεία μπορεί να δεις τετοια, παιδιά καλοσυνάτα και τρυφερά! Τότε το αποδίδουν αλλού.. λένε “έχει καλούς γονεις και έχουν μάθει στα παιδιά τους να είναι καλά” ή “ο δάσκαλός τους τις δίδαξε την καλοσύνη” υπονοώντας μίμηση!
J. Aπο την οπτικη που το εξετάζουμε, το παραδοσιακό σχολείο δεν διαφερει σε τίποτα από αυτό που συμβαινει στα φιλελευθερα, εναλλακτικα σχολεια, απλως στο παραδοσιακο σχολειο ειναι λιγο πιο ευκολο, ισως, να το παρεις πρεφα! Η επίφαση εναλλακτικότητας στις εναλλακτικές προτάσεις ίσως να μπερδευει!
