logo

Welcome to Wellspring

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Working Hours
Monday - Friday 09:00AM - 17:00PM
Saturday - Sunday CLOSED
From Our Gallery
Top
intelligence

Η νοημοσύνη του παιδιού

Share on Facebook0Share on Google+0Tweet about this on Twitter

Αφορμή τούτου του ποστ ήταν ένα περιστατικό στην παραλία. Ο γράφων απολάμβανε την δροσιά της θάλασσας, ένα ήσυχο πρωινό. Ξαφνικά εμφανίζονται δίπλα του μια κυρία με το 3χρονο παιδί της. Η κυρία ήταν θορυβώδης. Απαιτούσε από το παιδί να υπακούει στις προσταγές της, ουρλιάζοντας.  Ακούστηκαν πάρα πολλά “ΜΗ”, “ΜΙΛΗΣΑ”, “Μην με εκνευρίζεις γιατί θα γίνει χαμός”. Σίγουρα υπάρχει κίνδυνος για ένα παιδί μέσα στο νερό, αν δεν ξέρει να κολυμπάει. Αυτό είναι γεγονός. Όπως γεγονός είναι και η βαρεμάρα, σκληράδα και αγανάκτηση στο πρόσωπο της κυρίας (η παραπάνω φράση δεν υπονοεί κριτική).

Υπάρχει μια κραταιά ιδέα.. ότι τα παιδιά δεν είναι ικανά να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους, ότι δεν έχουν την απαιτούμενη νοημοσύνη* να το κάνουν αυτό . Αυτή η ιδέα γεννά μια αυταρχική συμπεριφορά του γονέα απέναντι στο παιδί, ώστε ο γονέας να εξασφαλίσει ότι το παιδί θα αποφύγει τους κινδύνους ακολουθώντας αδιαμαρτύρητα, μηχανικά της εντολές του. Εδώ θα εξετάσουμε αυτή την ιδέα.

Ένα παιδί γεννιέται. Το παιδί δεν έχει γνώσεις. Δεν γνωρίζει ότι η φωτιά καίει, δεν γνωρίζει ότι αν συγκρουστεί με ένα αμάξι θα χτυπήσει ή ίσως και να σκοτωθεί. Αυτό το έλλειμα γνώσης υφίσταται. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Αν οι γονείς αγαπούν το παιδί, θα εξηγήσουν, θα περιγράψουν όλες τις δυσκολίες και τους κινδύνους που υπάρχουν. Δεν θα το κάνουν επειδή πρέπει, ούτε επειδή είναι το σωστό, ούτε κάνοντας υπομονή, σε σχέση με τις ερωτήσεις του παιδιού. Θα το κάνουν  με χαρά, επειδή το αγαπούν. Θα εξηγήσουν κάθε κίνδυνο, πρόθυμα. Και αφού έχουν εξηγήσει τον κίνδυνο, δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο να γίνει. Ένα παιδί που ξέρει τον κίνδυνο της φωτιάς δεν κινδυνεύει περισσότερο απο τη φωτιά από ένα ενήλικα. Μάλιστα το παιδί, αν δεν κουβαλά πολλές ιδέες (όπως συνήθως κάνει ο ενήλικας), μπορεί να λειτουργήσει απλά, με νοημοσύνη. Να δει τον κίνδυνο και αναγνωρίζοντάς τον, απλά να τον αποφύγει.

Συνήθως όμως υπάρχει φόβος στη σχέση παιδιού-γονέα. Ο γονιός φοβάται μην συμβεί κάτι στο παιδί και το παιδί φοβάται το γονιό.. Το ερώτημα είναι, γιατί φοβούνται; Είτε ο γονέας έχει εξηγήσει με στοργή και ενδιαφέρον στο παιδί του τους κινδύνους, είτε όχι. Αν το έχει κάνει δεν υπάρχει λόγος για φόβο**. Αν δεν το χει κάνει, ή αν το έχει κάνει διαικπεραιωτικά, μηχανικά, επειδή πρέπει, χωρίς αληθινό ενδιαφέρον, τότε ο φόβος μοιάζει να είναι απλά μια φορεσιά για να κρυφτεί η αδιαφορία, η βαρεμάρα. Ο γονιός του παιδιού (στο περιστατικό) δεν είχε όρεξη να προσφέρει αυτού του είδους την χρήσιμη γνώση στο παιδί.. προτιμούσε λοιπόν αντί να κάνει αυτό το απλό πράγμα, να επιβάλλεται στο παιδί. Να του φωνάζει να μείνει στην σκια του και να μην κινηθεί βήμα παραπέρα, αν δεν του δώσει την άδεια, ώστε να ησυχάσει τον φόβο του ότι ίσως κάτι κακό συμβεί στο παιδί, κάτι για το οποίο θα είναι εκείνος υπεύθυνος, με την αδιαφορία του.

Αλλά και το παιδί τρέμει. Έχοντας μάθει να υπακούει το γονέα, τρέμει να τον αψηφίσει και τρέμει μπροστά στις προκλήσεις που θα βρει μπροστά του, γιατί το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ακολουθεί τις εντολές του γονιού. Κάπως έτσι καταστρέφεται η νοημοσύνη του παιδιού.

Ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος να ζεις. Υπάρχουν κίνδυνοι. Το παιδί θα βρεθεί αντιμέτωπο με αυτούς. Ένα παιδί με την νοημοσύνη του ζωντανή  και έχοντας τα εφόδια της πρακτικής γνώσης από τους γονείς μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Ένα παιδί υποταγμένο στις διαταγές του γονέα, σε “μη” και σε φωνές, δεν είναι δυνατόν να ανταπεξέλθει μόνο του στις προκλήσεις, θα αναζητά πάντα την λύση μέσα από άλλους. Και τότε είναι καταδικασμένο στο φόβο.

* Ο όρος νοημοσύνη στο κείμενο αυτό χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται τα πράγματα όπως είναι, χωρίς το φίλτρο της σκέψης/εμπειρίας/χρόνου. Δεν έχει να κάνει με μια διαδικασία συσσώρευσης γνώσης, εμπειριών.
** Ακόμη και αν οι γονείς του παιδιού έχουν δείξει αληθινή στοργή και αγάπη, είναι πολύ πιθανό να έχουν στιγμές φόβου, αλλά αυτός ο φόβος δεν οφείλεται σε πραγματικό κίνδυνο, αλλά σε διάφορες ιδέες που κουβαλούν οι γονείς όπως “μήπως παρόλο που εξήγησα τον κίνδυνο στο παιδί μου, αυτό θα αγνοήσει τον κίνδυνο”. Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια και ίσως κάποιος (μεγάλος ή παιδί) να κάνει το λάθος μπροστά στον κίνδυνο.

Comments

comments

Share
Jorge Kapa

Ο ομιλητής δεν είναι ποτέ σημαντικός, αλλά μπορείς να εξετάσεις το μήνυμα, αν επιθυμείς

No Comments

Post a Comment