Ο λόφος του Στρέφη και η πλάνη της επιλογής
0
0
Γυρνουσαμε με Σοφάκι προς το σπιτι της στα Εξάρχεια οπότε ξαφνικά μου λεει “Ρε συ δεν πηγαμε λοφο Στρεφη τόσες μέρες! Mήπως να παμε; Ή μήπως να γυρισουμε σπιτι να ξεκουραστουμε πια;”
Tης λεω “ε δεν χρειάζεται να αποφασίσουμε, κάτσε να δούμε τι θα γίνει τελικά”..
..συνεχίζουμε λοιπόν το περπάτημα και μετά από λίγο η Σοφία επιμένει “ε τελικά τι λες να κάνουμε;”.. “ξέρω γω ρε Σοφάκι μου, θα δούμε”..
..φτάνουμε στη διασταύρωση μεταξύ σπιτιού και λόφου και με το που την προσπερνάμε η Σοφία ξαναχτυπά “ααα δηλαδή θα πάμε στο Λόφο τελικά”.. “σταματα βρε διαβολε, ποιος ξερει τι θα κανουμε”
.. τελικά δεν πήγαμε ούτε Λόφο του Στρέφη, ούτε στο σπίτι, πετύχαμε ένα ωραίο πεζόδρομο με ένα ωραίο καφέ και αράξαμε εκεί.. που είναι η επιλογή;
Το συγκεκριμένο ποστ δεν υπονοεί ότι κάποιες φορές ίσως δεν επιλέγουμε εμείς.. απλώς εγείρει το ερώτημα αν ποτέ υφίσταται όντως επιλογή, ή αν αυτή η εντύπωση καλλιεργείται από το νου που τρέχει ένα εξαντλητικό αγώνα δρόμου για να κατοχυρώσει την ιδιοκτησία όλων των δράσεων, μέσω της σκέψη “Εγώ αποφάσισα το Α, εγώ επέλεξα μεταξύ του Χ και του Ψ”.
Ίσως η ζωή ξετυλίγεται, ίσως τα πράγματα συμβαίνουν, αλλά δεν είναι ο νους που επιλέγει τι θα συμβεί.
