O Τσόνγκα και το μάθημά του
0
0
Ο Τσόνγκα πέθανε πριν 1 μέρα. Τον σκότωσε αμάξι, όπως και πολλά άλλα γατάκια της αυλής. Μετρούσε 13 μήνες ζωής. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα ο Τσόνγκα ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: να παίζει. Χαιρόταν πολύ να παίζει ξύλο με τον Κινέζο, να ανεβαίνει στο φράχτη που χώριζε το Ζάχο, το σκύλο, από αυτόν και να τον πειράζει, να του ριχνει σκαμπιλάκια και να γυρνάει αδιάφορα την πλάτη του προς εκείνον ενώ ο Ζάχος τρελαινόταν και προσπαθούσε να τον πιάσει, μάταια.. δυο φορές όμως δεν τα υπολογισε καλά και μπήκε μέσα στο χώρο του, αλλα ίσα ίσα προλάβαμε και μπήκαμε και μεις και τον γλιτώσαμε. Μετά ανέβηκε πάνω σε ενα ψηλό ευκάλυπτο και φώναζε τη μανούλα του, που μόλις ήρθε τον πήρε και πήγανε στην ασφαλή πίσω αυλή και άρχισε να τον γλύφει και να τον χαϊδευει. Ο Τσόνγκα έγλυφε και έκανε χάδια σε όλα τα γατιά της αυλής ακόμη και στα άγνωστα και όταν αυτά δεν είχαν όρεξη, έτρωγε κάμποσες ψιλές. Η ικανότητά του στα λόγια ήταν επίσης εξαιρετική, με κάτι λεπτές ανεπαίσθητες φωνούλες.
Τα μεγάλα μάτια του ήταν πάντα διεγερμένα, γεμάτα ενθουσιασμό (βλέπε φώτο) – φαινόταν σαν να αντιλαμβάνεται ότι κάθε στιγμή που θα ακολουθήσει θα συμβεί κάτι εκπληκτικά ενδιαφέρον, εξαιρετικά όμορφο. Δύο μόνο φορές τον είδα στεναχωρημένο, όταν δύο φορές τον βάλαμε στο κλουβί για να τον πάμε στο γιατρό. Και ήταν οι μοναδικές περιπτώσεις που έβγαλε κάτι πολύ λυπημένους, ήχους από το στοματάκι του.
Όσο και αν τον εμποδίζαμε να βγει στον επικίνδυνο κεντρικό δρόμο για να πάει στο απέναντι πολλά υποσχόμενο χωράφι, γεμάτο κρυψώνες, έντομα, άλλες γάτες, εκείνος έβρισκε τον τρόπο του, με την δεύτερη ή την τρίτη απόπειρα. Και φυσικά αδιαφορούσε πλήρως για το ότι πολλές φορές ίσα ίσα προλάβαινε να περάσει ανέπαφος. Μοιραία, προχτες το βράδυ ένα αμάξι τον χτύπησε. Ο Τσόνγκας βρήκε λίγο κουράγιο να έρθει στην πίσω, ασφαλή αυλή και να ξεψυχήσει εκεί.
Ο τύπος έζησε τόσα σοφά. Ήταν ελεύθερος και παιχνιδιάρης, χωρίς να προσπαθεί καθόλου γι’ αυτό. Και όταν ήρθε η στιγμή να φύγει, έφυγε γρήγορα, με χάρη, χωρίς δράματα. Κατά σύμπτωση, λίγο πριν πεθάνει ήρθε στην αυλή ένα μικρό γατούλι και πρόλαβε να του μάθει πολλά από τα μυστικά του. Τι άφησε σε εμάς όλο αυτό; Άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό; Μια αίσθηση απώλειας; Όχι, δεν άφησε ΤΙΠΟΤΑ και αυτό ήταν το τελευταίο και πιο όμορφο μάθημα που μας έδωσε ο Τσόνγκας πριν εξαφανιστεί.
