To κενό που αναδύεται όταν ένα αντικείμενο σβήνει
0
0
Όταν είμαι ήσυχος και η προσοχή μου αναπαύεται δεν διακρίνω κανένα αντικείμενο (υλικό αντικείμενο ή πχ μια σκέψη ή ένα συναίσθημα). Για να εμφανιστεί ένα αντικείμενο χρειάζεται η προσοχή μου να εστιάσει κάπου (δοκιμάστε το). Μετά από λίγο το αντικείμενο σβήνει.
Με το σβήσιμο του αντικειμένου για μια στιγμή τουλάχιστον η προσοχή παύει να εστιάζει κάπου. Εκείνη τη στιγμή υπάρχει ένα κενό αντικειμένων (δοκιμάστε το). Εκείνη τη στιγμή η Υπαρξη όμως συνεχίζει να υφίσταται, να είναι παρούσα (αναρωτηθείτε “υπάρχω; είμαι παρών” και βρείτε), αιώνια (μια και ο χρόνος απουσιάζει), άπειρη/απεριοριστη (πως να υπαρχουν όρια χωρίς αντικείμενα να τα οριοθετούν), αλέκιαστη (πως να βρωμιστεί χωρίς αντικείμενα), αμετάβλητη (άπειρο -1 αντικείμενο= άπειρο). Δεν θα κερδίσω ούτε θα χάσω τίποτα αν μείνω για λίγο σε αυτό το κενό – απλώς έχει πλάκα να το παίρνω είδηση, ότ(αν) το νιώθω. Αυτό το κενό δεν έχει τίποτα το μυστικιστικό ή το εξωτικό, είναι η πιο οικεία και ταυτόχρονα ανεπαίσθητη εμπειρία (για 8 δις ανθρώπους). Θα το βρω στο τέλος κάθε σκέψης, στο τέλος κάθε εισπνοής ή εκπνοής, θα το βρω πάντού.
Μετά η προσοχή ξαναξυπνάει και εστιάζει σε κάποιο άλλο αντικείμενο ρίχνοντας ένα πέπλο σε αυτή την αίσθηση άπειρης Ύπαρξης.
ΥΓ: Αν σκεφτώ “θέλω να κρατηθώ στο κενό”, αμέσως η προσοχή έχει εστιάσει σε ένα νέο αντικείμενο, αυτή την σκέψη που λεει “θέλω να κρατηθώ στο κενό” και για εκείνη τη στιγμή το κενό κρύβεται από το πέπλο της. Αν σκεφτώ “θέλω να προκαλέσω το κενό”, η προσοχή έχει εστιάσει σε ένα νέο αντικείμενο, αυτή τη σκέψη που λεει “θέλω να προκαλέσω το κενό” και εκείνη τη στιγμή το κενό κρύβεται από το πέπλο της. Δεν χρειάζεται και ούτε μπορούμε να κάνουμε τίποτα σε σχέση με αυτό το κενό.
