Περι αναμνήσεων
0
0
Όταν ξεδιπλώνεται μια εμπειρία, το αποτύπωμά της, η ανάμνησή της, συχνά αποθηκεύεται, καταγράφεται. Η καταγραφή εμπειριών μέσω της μνήμης είναι μια φυσική διαδικασία, ωστόσο από αυτές τις μνήμες πολλές σβήνουν, διαλυονται, πάλι με φυσικό τροπο, αν δεν τις πασπατεύει ο νους, αν δεν τις ανακαλεί τακτικά μέσω της σκέψης!
Δεν υπαρχει διακριση μεταξύ ψυχολογικής μνήμης και “φυσικής”/πρακτικής μνήμης.. απλώς ένα πλάσμα που λειτουργεί κάπως φυσικά (εναρμονισμένο στο Τώρα, στο Παρόν), ανακαλεί συνέχεια την “πρακτική” μνήμη για λόγους επιβίωσης (να προσέξω να μην πέσω στο γκρεμό, όταν βρεθώ στην άκρη του βουνού , η φωτιά καίει, οπότε να μην βάλω το χέρι μου στη φωτιά που υπάρχει μπροστά μου, το φίδι έχει δηλητήριο, οπότε ας γυρίσω πίσω, αφού στο μονοπάτι μου βρίσκεται ένα φίδι, ο δρόμος για το σπίτι μου είναι αυτός κλπ) και έτσι την κρατάει ζωντανή, ενώ τις υπόλοιπες δεν έχει λόγω να τις ανακαλέσει και αυτές σβήνουν γρήγορα. Τώρα όταν ο οργανισμός λειτουργεί νευρωτικά (χαμένος στο Παρελθόν και στο Μέλλον) ανακαλεί συχνά εμπειρίες (που συνήθως έχουν να κάνουν με ενθύμηση ευχαρίστησης ή πόνου) οι οποίες δεν του χρειάζονται όντως αυτή τη στιγμή για την επιβίωσή του!
Γι αυτο ίσως στα πρώτα χρόνια της ζωής, που το μωρούλι λειτουργεί πιο φυσικά, δεν κουβαλάει/διαιωνίζει εμπειρίες, πέρα από την πρακτική γνώση.. και γι’αυτό ίσως ως ενήλικας δεν μπορώ να ανακαλέσω ξεκάθαρα “ψυχολογικές” εμπειρίες από τα πρώτα χρόνια της ζωής.. υπάρχει μια αίσθηση ότι οι πρώτες θολές “ψυχολογικές” μνήμες ξεκινούν στα 3-4 και από κει και πέρα έχω όλο και πιο ξεκάθαρες μνήμες, ενώ για το πριν δεν έχω καθόλου μνήμες.. αυτές καταγράφηκαν και στη συνέχεια χάθηκαν ολοκληρωτικά, μια και έμειναν αχρησιμοποίητες για καιρό
ΥΓ: Η επιστήμη βεβαίως έχει προχωρήσει σε βαθιά ανάλυση της μνήμης, αλλά ίσως αυτή η ανάλυση να μην φέρνει απλή, ξεκάθαρη κατανόηση, αλλά μάλλον παραπάνω σύγχυση
