Περί Γήρατος
0
0
Το σώμα όσο περνάνε τα χρόνια γερνάει, αρχίζει να μη λειτουργεί τόσο καλά, οι μύες παύουν να είναι τόσο σφριγηλοί και ευλύγιστοι, τα όργανα από την πολύ χρήση αρχίζουν να φθίνουν, το δέρμα χάνει την λαμπρότητά του, η ακόη σιγά σιγά χάνει την οξύτητά της, τα δόντια έχοντας ταλαιπωρηθεί αρκετά αρχίζουν να χαλάνε, το κορμί γίνεται άκαμπτο κοκ.
Αυτή ειναι η μια διάσταση του γήρατος. Το σώμα γερνάει και αυτό είναι αναπόφευκτο. Υπάρχει και μια άλλη διάσταση του γήρατος. Η ψυχολογική. Αυτή δεν είναι αναπόφευκτη. Η ψυχολογική διάσταση του γήρατος έχει να κάνει μια ψυχολογική ακαμψία, μια ψυχολογική παγίωση, που βασίζεται στη συσσώρευση. Το ψυχολογικό γήρας είναι η συσσώρευση αναμνήσεων, εικόνων, ιδεών. Όλα αυτά γεννούν θλίψη και τελικά το ψυχολογικό γήρας βιώνεται ως μια ολοένα και πιο ισχυρή, παγιωμένη κατάσταση θλίψης.
Όσο μεγαλώνουμε συσσωρεύουμε ιδέες για το τι είναι σωστό και τι λάθος, εμπειρίες/αναμνήσεις δυσάρεστες και ευχάριστες, εικόνες για εμάς και για τους άλλους. Όλα αυτά δεν γίνεται παρά να δημιουργήσουν θλίψη, θλίψη γιατί δεν ανταποκριθήκαμε στις θετικές εικόνες που είχαμε για εμάς, ή γιατί ανακαλύψαμε αρνητικές μας εικόνες, θλίψη γιατί διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μας, γιατί καταρρίφθηκαν ιδέες που πιστεύαμε ολόψυχα, γιατί προδόθηκε η εμπιστοσύνη μας σε άτομα, γιατί εγκλωβιστήκαμε σε συνθήκες που τις έχουμε συνδέσει με δυσάρεστες εμπειρίες, ή γιατί δεν καταφέραμε να επαναλάβουμε προηγούμενες ευχάριστες στιγμές. Η συσσώρευση εμπειριών/αναμνήσεων/ιδεών/εικόνων θα φέρει αναγκαία θλίψη.
Στη συνέχεια η θλίψη αντιμετωπίζεται με αγωνιώδεις προσπάθειες διαφυγής. Ψάχνουμε εραστές, κυνηγάμε καριέρες, καταφεύγουμε σε ανάπαυλες ταξιδιών, αναζητούμε ασυνήθιστες εμπειρίες, κάνουμε σόπιν θέραπι, αγοράζουμε καινούρια σπίτια, γεννάμε 1 παιδί και μετά δεύτερο και μετά τρίτο, πέρνουμε ένα ακόμη κατοικίδιο κοκ. Η διαφυγή από την θλίψη, φέρνει μια κάποια ανακούφιση προσωρινά, αλλά αυτό είναι τόσο επιφανειακό. Στην ουσία σπρώχνουμε τη θλίψη κάτω απο το χαλάκι για να μην την νιώθουμε συνειδητά, την θάβουμε, αλλά από κει βαθιά, η επίδρασή της φαίνεται να είναι καταστροφική. Και έτσι συσσωρεύεται καινούρια θλίψη πάνω από τα παλαιότερα στρώματα θλίψης, μέχρι που κάποιος, αν είναι έστω λίγο ευαίσθητος, συνειδητοποιεί μια στιγμή ότι η θλίψη είναι το φόντο όλης του της ζωής, βρίσκεται πίσω από τις απογοητεύσεις, τις λύπες και τις ανάπαυλες ευχαρίστησής!
Αυτό είναι το ψυχολογικό γήρας. Η θλίψη που γίνεται ολοένα πιο στέρεη, πιο ίσχυρή, που είναι ολοένα και πιο δύσκολο να της ξεφύγεις. Γίνεται να την αντιμετωπίσουμε χωρίς να διαφύγουμε; Μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι μαζί της, κάτι που είναι η πιο ριζοσπαστική επανάσταση που μπορεί να συμβεί;
ΥΓ: To σωματικό γήρας, φαίνεται να έρχεται πολύ πιο ομαλά, πιο γαλήνια, όταν μια ύπαρξη δεν υποφέρει από ψυχολογικό γήρας.
