
Περί μαθησιακών δυσκολιών vol.35
Όταν ήμανε μικρός και άρχιζα να μαθαίνω ανάγνωση στο σχολείο, δυσκολευόμουν πάρα πολύ.. μου φαινόταν πάρα πολύ μεγάλες οι λέξεις, δεν θυμόμουν πως να συνδέσω τις συλλαβές, για να φτιάξω την λέξη και να βγάλω κάποιο νόημα.. φτάνοντας στο τέλος μιας λέξης είχα ξεχάσει τις αρχικές συλλαβές.. κουραζόμουν, μοχθούσα, βαριανάσαινα, δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ και συνέχεια σηκωνόμουν να πάω στην δασκάλα να ζητήσω να μου πει τελικά ποια λέξη αντιστοιχεί στα συγκεκριμένα γράμματα! Άλλα παιδιά δεν αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα! Είναι αλήθεια ότι θα με διευκόλυνε πάρα πολύ να είχα κάποιον ενήλικα από πάνω μου να μου λύνει τις απορίες όσον αφορά την ανάγνωση..
.. συζητώντας και με μητέρες παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες βλέπω ότι τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Με τη μόνη διαφορά ότι τότε που ήμουν παιδί, κανείς δεν με έβαλε σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία παιδιών και ποτέ δεν έγινε βάρος για μένα η αδυναμία στην ανάγνωση.. κάποια στιγμή ξεπεράστηκε. Αυτές οι απλές, βασικές μαθησιακές δυσκολίες είναι ένα πράγμα και η προκατάληψη που αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά (ίσως σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς τους- δεν το αναφέρω αυτό με κάποια αποδοκιμαστική διάθεση) κάτι τελείως άλλο
.. όταν λοιπόν βρέθηκα στο σχολείο Δάσους με κάποια παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, διαπίστωσα ότι η ίδιαπροκατάληψη ήταν παρούσα.. σκέψεις όπως “ίσως πρέπει να τους φερθώ με συγκεκριμένο, διαφορετικό τρόπο, για να μην εμποδιστεί η ομαλή λειτουργία της ομάδας” εμφανίστηκαν αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο αυτές οι σκέψεις δεν τράφηκαν παραπάνω και έτσι δεν υπήρξε καμία ειδική συμπεριφορά απέναντί τους.. με έκπληξη διαπίστωσα λοιπόν ότι δεν υπήρχε καμία ουσιαστική διαφορά στη συμπεριφορά αυτών των παιδιών σε σχέση με τα υπόλοιπα! Το ίδιο παρατήρησε και η δασκάλα ειδικής αγωγής που βρέθηκε μαζί μας! Αλλά αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν εμείς τα αντιμετωπίζαμε ως διαφορετικά!
Τελικά τι είναι όλες αυτές οι κατηγορίες παιδιών με συγκεκριμένα προβλήματα; Μήπως αυτό που κυρίως προκαλούν τέτοιες κατηγοριοποιήσεις είναι ένας στιγματισμός του παιδιού ως “κακό”, “απροσάρμοστο”, “άτακτο”, “δύσκολος χαρακτήρας” κλπ.. μήπως τελικά ΚΑΘΕ παιδί έχει κάποιες κλίσεις και κάποιες αδυναμίες όσον αφορά το γνωστικό κομμάτι και ίσως θα ήταν εύλογο να βοηθηθεί από κάποιο ενήλικο όσον αφορά τις αδυναμίες αυτές.. αυτό προϋποθέτει την παρουσία ενός ενήλικου που ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο παιδί, που νιώθει τρυφεράδα και συμπόνοια για το συγκεκριμένο παιδί, την συγκεκριμένη στιγμή, που είναι ικανός να αντικρίσει το παιδί άμεσα, πέρα από οποιαδήποτε ταξινόμηση, κατηγοριοποίηση.. τότε εύλογα θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε απρόβλεπτη συμπεριφορά του παιδιού γιατί ό,τι χρειάζεται βρίσκεται εκεί, στην άμεση παρατήρηση και όχι σε κάποια εκ των προτέρων γνώση ή τρικ, πρότυπο αντιμετώπισης!