Περί Τιμωρίας και Δικαιοσύνης
Αυτές τις μέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για το πόσο άδικα τιμωρεί η Ελληνική Δικαιοσύνη. Και αναρωτιέμαι και πάλι για την αξία και τη λογική της Τιμωρίας. Και της δικαιοσύνης!
Αν ψάχνουμε στην Τιμωρία μια εκδίκηση, μια ρεβάνς για κάτι που έκανε κάποιος, τότε ναι, η Τιμωρία κάνει καλά τη δουλειά της. Μπορούμε όμως τότε να ονομάσουμε όλο αυτό “Εκδίκηση” και όχι “Δικαιοσύνη”.
Κατά τα άλλα τίποτα δεν δείχνει ότι η Τιμωρία μειώνει την εγκληματικότητα, αφού σε αυτό τον κόσμο, όπου η Τιμωρία είναι βασικός παράγοντας Τάξης, το Έγκλημα ζει και βασιλεύει κάτι που είναι γεγονός. Όμως Δεν είναι γεγονός ότι η απουσία Τιμωρίας θα έφερνε αύξηση του Εγκλήματος – αυτό είναι μονο μια ιδέα.
Τίποτα δεν δείχνει ότι η Τιμωρία όπως η φυλάκιση ή η θανατική ποινή ή τα βασανιστήρια κάνουν κάποιον να .. αλλάξει. Κάποιος μπορεί να επαναλάβει το έγκλημα και μετά την Τιμωρία, κάποιος άλλος όχι, όμως Δεν είναι γεγονός ότι η Τιμωρία κάνει τους εγκληματίες να αλλάξουν και να μην επαναλαμβάνουν το έγκλημα – αυτό είναι μόνο μια ιδέα.
Τίποτα δεν δείχνει ότι η Δικαιοσύνη μπορεί να είναι δίκαιη. Η Δικαιοσύνη μπορεί να είναι μόνο αυθαίρετη. Προβλέπεται η ποινή Α για το αδίκημα Β (άγνωστο γιατί). Και η Ποινή Γ για το αδίκημα Δ (επίσης άγνωστο γιατί). Και μερικές φορές οι προβλεπόμενες ποινές παραβλέπονται (άγνωστο γιατί). Και τότε λέμε ότι η Δικαιοσύνη είναι Άδικη. Αλλά δεν είναι άδικη (ούτε δίκαιη), είναι απλώς ένα αυθαίρετο σύστημα που ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε κάποια αντικειμενική λογική – κάτι που δεν είναι δυνατόν να συμβεί γιατί η λογική στην οποια ισχυρίζεται ότι βασίζεται αυτό το σύστημα είναι μοιραία υποκειμενική-. Και ενίοτε αυτή η λογική στην οποία βασίζεται, παραβλέπεται.
Τι σχέση έχει η θεσπισμένη δικαιοσύνη και οι ποινές της ομως με την Αγάπη; Ίσως καμία!