Ποιος (δεν) είμαι;
0
0
Ίσως αυτός ο Εαυτός που φανταζόμαστε ότι υπάρχει είναι τελείως απατηλός, δηλαδή δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προβολή μιας σκέψης.. πχ μια σκέψη που γίνεται αυτή τη στιγμή, όπως “ΕΓΩ είμαι νευρικό πλάσμα” πλάθει απο το μηδέν, από τον πουθενά, έναν απατηλό Εαυτό που υποτίθεται ότι είναι νευρικός..
.. μετά έρχεται μια άλλη σκέψη και λεει “Αποφάσισα (ΕΓΩ) να πάω γυμναστηριο σήμερα” και πλάθεται εκ νέου ο Εαυτός ο οποίος υποτίθεται ότι επιλέγει και τώρα επέλεξε να πάει γυμναστήριο..
Συμβαίνει καταιγισμός σκέψεων και όλες σχεδόν είναι εγωκεντρικές, με την έννοια ότι αναφέρονται σε, υπονοούν κάποιον εαυτό, κάποιο εγώ (αν παρατηρήσετε προσεκτικά ακόμη και τα λόγια σας θα δείτε ότι σχεδόν σε κάθε φράση υπάρχει αυτό το Εγώ/Εμενα κλπ κλπ). Κάθε μια από αυτές τις σκέψεις λέει μια ιστορία για μένα και πιστεύοντάς την (ταυτιζόμενος με αυτή), της δίνω μια διάσταση φαινομενικά πραγματική.
Με τη γέννηση της σκέψης γεννιέται και ο Εαυτός.. αλλά πριν καλά καλά σβήσει αυτή, γεννιέται μια άλλη που ξαναγεννάει, ανασυνθέτει τον Εαυτό (κάθε φορά με ιδιότητες που του δίνει η εκάστοτε σκέψη).. και αυτός ο καταιγισμός σχεδόν αλληλεπικαλυπτόμενων σκέψεων δίνει μια αίσθηση ότι αυτός ο απατηλός Εαυτός είναι συνεχής, υπάρχει μόνιμα, σταθερά..
..είναι επίσης ενδιαφέρον να παρατηρηθεί το πόσο αυθαίρετα η σκέψη διαμορφώνει αυτό τον εαυτό.. άλλες στιγμές θα τον χαρακτηρίσει σκληρό, άλλες συμπονετικό, άλλες αδιάφορο και άλλες τρυφερό, άλλες φορές υπομονετικό και άλλες ανυπόμονο, άλλες φορές σοφό και άλλες φορές ανόητο! Αυτός ο Εαυτός δεν έχει βάθος μεγαλύτερο από αυτό που προσδιορίζει η σκέψη που τον πλάθει.. αν η σκέψη πει ότι είναι ευγενικός, τότε αυτός ο πλαστός Εαυτός δεν έχει καμία άλλη ιδιότητα στο background, πέρα από αυτή την υποτιθέμενη ευγένεια.. αν τώρα η σκέψη πει ότι “Είμαι Ευγενικός αλλά έχω και πολλά άλλα χαρακτηριστικά” τότε ο Εαυτός πλάθεται πάλι αντίστοιχα: ως κάτι ξεκάθαρα ευγενικό, με κάποια (αδιευκρίνιστα) άλλα χαρακτηριστικά.
.. ο μόνος τρόπος να ειδωθεί, να γινει αντιληπτό αυτό το περίεργο, αλλόκοτο παιχνίδι, είναι να υπάρξουν στιγμές στις οποίες θα σωπάσει η σκέψη αβίαστα, φυσικά (όχι να προσπαθήσω να την σταματήσω)!
