
Πως συναντάμε τη βία;
Τα παιδιά δεν διαφέρουν ριζικά από τους μεγάλους. Παρατηρώντας προσεκτικά τα παιδάκια στην τελευταία εξόρμηση στο δασάκι της Βοήθειας, είδα και στους μπόμπιρες, σκληρότητα, βία, μηχανικότητα, αλλά και πολύ τρυφεράδα, στοργή, δημιουργικότητα.
Ναι, τα παιδιά προλαβαίνουν να διαμορφωθούν από τα σκληρά ερεθίσματά τους, από το περιβάλλον τους, σχολικό, κοινωνικό, οικογενειακό. Και μετά θέτει κάποιος, το ερώτημα “τι θα κάνεις με ένα παιδί, όταν αυτό είναι σκληρό, βίαιο”, υπονοώντας ότι η σκληρή αντιμετώπιση είναι μονόδρομος.
Τίθεται λοιπόν αυτό το ερώτημα “πως αντιμετωπίζω ενα βίαιο παιδί” και είτε καταφεύγουμε στις έτοιμες ιδέες μας όπως “αναγκαστικά πρέπει να ειμαι και εγώ σκληρός, να εφαρμόσω κανόνες, τιμωρίες κλπ” είτε εξετάζουμε αν είναι δυνατόν να συναντήσουμε τη βία χωρίς βία.
Είναι πολύ απλό. Απέναντι στη βία είτε απαντώ με βία και την διαιωνίζω, είτε όχι!
Μερικές φώτος από τη βόλτα στο Δάσος της Βοήθειας με τα παιδιά της Τρίτης Τάξης του Δεύτερου Δημοτικού Χίου.
ΥΓ: Η ανάγκη για παιχνίδι ήταν εκκωφαντική. Το δηλωναν με κάθε ευκαιρία. Και τα αποθέματα δημιουργικότητας τεράστια! Απίστευτο!