
Τα πράγματα που συμβαίνουν από μόνα τους
Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρηθούν (εκτός όλων των άλλων) τα διάφορα πράγματα που συμβαίνουν από μόνα τους. Αυτά που είναι ξεκάθαρο ότι συμβαίνουν από μόνα τους, διότι δεν αποφάσισα εγώ (ποιος;) να τα κάνω.
Να παρατηρήθει το κοίταγμα κάθε λίγο και λιγάκι στον πλαϊνό καθρέφτη, καθώς οδηγούμε, το κοίταγμα μπροστα, στο δρόμο, αν έχει στραφεί το βλέμμα στο πλάι για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Την περιπλάνηση του βλέμματος στο χώρο και την εστίαση σε ορισμένα αντικείμενα.. την περιπλάνηση της ακοής στους διάφορους ήχους, της όσφρησης σε διάφορες μυρωδιές κοκ. Και τι συμβαίνει όταν το χέρι ξύνει το πόδι, τελείως απρόσμενα; Πότε αποφάσισα να μασήσω την μπουκιά που μόλις έβαλα στο στόμα μου; Πότε αποφάσισα να θυμηθώ ότι σε μισή ώρα έχω ραντεβού; Όχι, όχι, δεν το θυμήθηκα εγώ, η θύμηση ήρθε μόνη της. Γιατί το χέρι μπήκε μπροστά από το στόμα όταν φτερνίστηκα, αφού εγώ δεν τού έδωσα καμία εντολή;
Αν παρατηρηθούν πολλά τέτοια περίεργα, αρχίζει και φουντώνει μια τεράστια, πανέμορφη απορία.. μήπως τελικά τίποτα από ότι συμβαίνει δεν το έκανα Εγώ (ποιος;;;); Μήπως στην διασταύρωση πάρθηκε η στροφή Α και όχι η Β, χωρίς να το αποφασίσω εγώ, απλώς αργότερα, η σκέψη αποδίδει αυτή την επιλογή σε μένα; Μήπως όταν μαγειρεύω μακαρόνια, το γεγονός είναι ότι κάποια χέρια ρίχνουν τα μακαρόνια στην κατσαρόλα με το βραστό νερό, αλλά πάλι ξεφυτρώνουν λεπτοφυείς σκεψούλες που λένε ότι Εγώ αποφάσισα να ρίξω τα μακαρόνια στο βραστο νερο; Μήπως ό,τι συμβαίνει, απλώς συμβαίνει, μήπως τίποτα δεν κάνω Εγώ;