Περί Συμπόνοιας
0
0
Καθώς ολοκληρώθηκε το τρίτο πενθήμερο Σχολείο Δάσους, υπάρχει μια αναγκαιότητα να επικοινωνηθούν πολλά. Είναι φοβερό πόσο απαραίτητο είναι να αφεθούν τα παιδιά ελεύθερα για να ξυπνήσει η υπευθυνότητά τους και αναπόφευκτα μαζί της και ο αυθορμητισμός, η δημιουργικότητα, η περιέργεια. Αυτά πάνω κάτω ειπώθηκαν εδώ.
Παρατηρήθηκαν και άλλα ενδιαφέροντα. Χτες δύο παιδιά έπιασαν ξαφνικά δυο κλαδιά πεύκου και άρχισαν να μονομαχούν δυνατά και κάπως θυμωμένα μεταξύ τους. Χωρίς την παραμικρή σκέψη σηκώθηκα και με πλήρη απουσία αγωνίας ή ενόχλησης, ήρεμα, με χαμόγελο, πήρα από το ένα παιδί το ξυλαράκι και το πέταξα μακριά. Την επόμενη στιγμή με έκπληξη διαπίστωσα ότι όλα ήταν στη θέση τους και πάλι, τα παιδιά αμέσως βγήκαν από την κατάσταση σύγκρουσης και συνέχιζαν να παίζουν ξέγνοιαστα. Αυτή είναι μια δράση γεμάτη συμπόνοια, τρυφερότητα, ενδιαφέρον. Μια δράση που δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστο την ελευθερία τους, μια δράση ολική.
Πριν από 10 μήνες βρέθηκα σε μια παρόμοια κατάσταση (δύο παιδιά εξαγριωμένα να κρατάνε ξύλα και να απειλούν το ένα το άλλο) και για 2 αγχωμένες ώρες προσπαθούσα να συμβιβάσω τα πράγματα, να πείσω τα παιδιά να σταματήσουν να μαλώνουν, κάτι που με εξάντλησε, με προβλημάτισε πολύ και δεν έκαμψε ούτε λίγο την διάθεση των παιδιών για σύγκρουση. Για δύο ώρες πάλευα με τις ιδέες μου περί ελευθερίας, αδυνατώντας να δράσσω ολικά. Εκείνη η (αντί)δράση δεν είχε ίχνος συμπόνοιας, ήταν γεμάτη σύγχυση, αγωνία, πανικό.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι η αντίσταση στη βία φέρνει καινούρια βία. Την προτελευταία μέρα τα παιδιά προσπαθούσαν να στήσουν τη σημαία του σχολείου δάσους και μόλις την έστηναν ένας μικρούλης την έριχνε κάτω. Κάθε φορά το ρίξιμο της σημαίας συνοδευόταν με έκρηξη οργής των παιδιων. Τα παιδιά ξαναέστηναν τη σημαία και ο μικρούλης σαδιστικά την ξαναπετούσε κάτω και η αγανάκτηση των παιδιών ξεχύλιζε.. την επόμενη ο μικρούλης πάλι έριξε τη σημαία κάτω αλλά τα παιδιά δεν σκοτίστηκαν ιδιαίτερα και άμεσα και εκείνος έχασε το ενδιαφέρον του για αυτό το παιχνιδάκι.
Τέλος όταν μερικά παιδιά προσπάθησαν να σπάσουν ένα νεαρό δενδράκι, η παρότρυνση να το αφήσουν να ζήσει δεν φάνηκε να τα αγγίζει. Σε εκείνο το σημείο αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να συνέχιζα να προσπαθώ να τα πείσω, φέρνοντάς τα στο φιλότιμο, αλλά αυτό μου φάνηκε τόσο ύπουλα βίαιο οπότε απλώς απομακρύνθηκα. Τα παιδιά μετά από λίγο άφησαν το δενδράκι.. ωστόσο σε άλλη περίπτωση βασάνισαν και άλλα δενδράκια. Μια δράση ριζικά μη βίαιη, δεν εγγυάται ότι θα σταματήσει και η βία γύρω μας, ωστόσο αν κάποιος θέλει να είναι ελεύθερος από τη βία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάψει να παράγει βία ο ίδιος.
Αυτά και διάφορα άλλα θαυμαστά συμβαίνουν στον περιπετειώδη κόσμο του Σχολείου Δάσους
ΥΓ: Ο Μιχάλης παίζει την κιθάρα του και όλοι καθόμαστε αναπαυτικά γύρω από την (φανταστική φωτιά) σε (φανταστικούς) καναπέδες (στο χώμα δλδ) και σιγά σιγά όλοι οι μπόμπιρες πιάνουν ξυλαράκια πετρες, κουκουνάρες και φτιάχνουν τα δικά τους κρουστά για να συνοδεύσουν τη μουσική του. Η πιο όμορφη στιγμή του πενθήμερου.
YΓ2: ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν κάποιος ενοχλείται ή θίγεται με κάποια από τις φώτος παρακαλώ ας με ενημερώσει ώστε να κατεβάσω αμέσως τη φωτογραφία
