logo

Welcome to Wellspring

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Working Hours
Monday - Friday 09:00AM - 17:00PM
Saturday - Sunday CLOSED
From Our Gallery
Top
fake-personality

Πως η σκέψη χτίζει τον χαρακτήρα μας

Share on Facebook0Share on Google+0Tweet about this on Twitter

Παρατηρήθηκε σε ανύποπτο χρόνο ότι ο γράφοντας για πολλά χρόνια δεν έχει κάνει σκέψεις ζήλιας σε σχέση με την σύντροφό του. Δεν υπάρχουν καν σκέψεις ότι η σύντροφός του είναι πίστη ή ότι δεν είναι πιστή. Επίσης παρατηρήθηκε ότι τώρα, αν τυχών δοκιμάσει (για τον πειραματισμό του πράγματος) τέτοιες σκέψεις, αμέσως η ζήλια εδραιώνεται (ακόμη και αν η σκέψη του καταλήγει ότι η σύντροφός του είναι πιστή). Φαίνεται ότι το χαρακτηριστικό της ζήλιας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις ανάλογες σκέψεις.

Αυτή η παρατήρηση δημιούργησε μια αίσθηση ότι οι σκέψεις, το περιεχόμενο των σκέψεων, χτίζει αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως τον χαρακτήρας μας. Ο χαρακτήρας μας δεν έχει να κάνει με κάτι πηγαίο, (όπως η πραγματική μας ύπαρξη), βαθύ, με κάτι που υπάρχει μαζί μας από τότε που γεννηθήκαμε κοκ.. Εδώ και δυο μέρες μου αρέσει να παρομοιάζω την ύπαρξη με ένα διαφανές βάζο με καθαρό νερό.. η σκέψη μοιάζει με μια μπλε νερομπογιά που όταν χυθεί μέσα στο καθαρό νερό διαχέεται και μετά από λίγο κάνει το καθάριο νερό μπλε. Κάπως έτσι η σκέψη χύνεται, διαχέεται μέσα μας και δηλητηριάζει την ύπαρξη με διάφορα τεχνητά, πλαστά χαρακτηριστικά. Είμαστε λοιπόν στα αλήθεια ένα θολό μπλε χρώμα ή η φύση μας είναι κάτι τελείως άλλο; Τι θα συμβεί αν το χρώμα δεν χυθεί μέσα στο δοχείο;

Φαίνεται ότι δεν γεννηθήκαμε ζηλιάρηδες, δεν είμαστε οξύθυμοι, η καχυποψία δεν κρύβεται στα γονίδια μας, ο κυνισμός δεν είναι κομμάτι της ύπαρξής μας. Τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να αποτελεί πρωτογενές συστατικό μας (σε αντίθεση με την πεποίθηση κάποιων ότι είμαστε γενετικά προδιατεθειμένοι – αυτό δεν προκύπτει από πουθενά, τα γονίδια απλώς κωδικοποιούν διάφορες πρωτεϊνες, δεν έχει βρεθεί και ούτε πρόκειται να βρεθεί καμία απόλυτη απόδειξη που να δικαιώνει  ότι η νευρικότητα σχετίζεται με το τάδε γονίδιο). Ίσως όλο αυτό το φορτίο που κουβαλάμε ως “ο χαρακτήρας μου” δεν είναι παρά σκέψεις που έρχονται και δημιουργούν συναισθηματικές εξάρσεις διαφόρων χρωμάτων (ζήλια, αυτοπεποίθηση, αλαζονία, ειρωνία, κυνισμός, βιαιότητα). Όταν μάλιστα μια σκέψη μας επισκέπτεται συχνά τότε το χαρακτηριστικό που υποθάλπει αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ως παγιωμένο (ο Γιώργος είναι πολύ αγχώδης, ή πολύ νευρικός). Αυτή η παγίωση μάλιστα θα φέρει καινούριες παρόμοιες σκέψεις (άγχους, νευρικότητας).. μοιάζει να πρόκειται για ένα ανατροφοδοτούμενο κύκλο.

Όλα μας τα προβλήματα λοιπόν μοιάζουν να γεννιούνται μαζί με τις σκέψεις μας, δεν υπήρχαν πριν από αυτές και δεν θα υπάρχουν όταν αυτές παύσουν. Κάποιος θα πει “ωραία και πως θα τις ξεφορτωθώ τις σκέψεις μου, ώστε να ησυχάσω από τα προβλήματά μου;”, αλλά δεν βλέπει ότι αυτή είναι μια ακόμη σκέψη που θεριεύει τα προβλήματά του.

Οπότε δεν με ενδιαφέρει ένα “πως”. Οι σκέψεις συμβαίνουν και εγώ δεν προσπαθώ να κάνω τίποτα γι αυτές, γιατί βλέπω ότι όποια κίνηση και να κάνω θα τις δυναμώσει, όπως περιγράφηκε προηγουμένως. Οπότε μένω παθητικός και με έκπληξη βλέπω ότι αυτή η παθητικότητα κρύβει τεράστια δυναμική, παρατηρητικότητα, υπευθυνότητα και γεννάει μια δράση που είναι πάντα ολική, ακέραιη, μια δράση που δεν είναι δυνατόν να γεννήσει κανένα πρόβλημα.

Κάποιος, μπορεί να δοκιμάσει όλα αυτά, σαν παιδί, με χαρά και περιέργεια και να βρει για τον εαυτό του.

Comments

comments

Share
Jorge Kapa

Ο ομιλητής δεν είναι ποτέ σημαντικός, αλλά μπορείς να εξετάσεις το μήνυμα, αν επιθυμείς

No Comments

Post a Comment