Σχολείο Δάσους part II
0
0
.. συνέχεια από το προηγούμενο..
Αναρωτηθήκαμε στο προηγούμενο ημερολόγιο γιατί ένα παιδί δεν περνάει πολλές ώρες σε ένα ζωντανό, δυναμικό περιβάλλον γεμάτο οσμές, ήχους, χρώματα, όπως το δάσος. Εδώ θα αναρωτηθούμε αν αρκεί ένα γεμάτο ζωή περιβάλλον για να ξυπνήσει την ζωντάνια, τη νοημοσύνη και την ελευθερία του παιδιού; Ή ίσως είναι απαραίτητη και η ατμόσφαιρα των σχέσεων που θα βιώνει μέσα σε αυτό το περιβάλλον να έχει αυτή την σπάνια ποιότητα της ελευθερίας;
Το παιδί μεγαλώνει πάντα στη σκιά μιας αυθεντίας.. οι γονείς, το σχολείο, ο δάσκαλος, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, οι κανόνες, οι νόμοι, τα ιδανικά, οι αξίες, τα στερεότυπα, ένα αβάσταχτα πιεστικό κοινωνικό κατασκεύασμα, συνέχεια λένε στο παιδί τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Το παιδί αυτό, που ποτέ δεν πήρε πρωτοβουλίες, ποτέ δεν έκανε αυτό που λαχταρούσε η καρδιά του, μετά από 30-40 χρόνια γέννησε τον ενήλικα που βλέπουμε γύρω μας, τον ενήλικα που βλέπουμε μέσα μας. Έναν ενήλικα βουτηγμένο στη θλίψη, μπερδεμένο μέσα στις επιθυμίες του, τους φόβους του, τις ελπίδες του, τις προσδοκίες του, θεόσκληρο, ανταγωνιστικό, που δεν είναι ικανός να ανακαλύψει τι θέλει να κάνει, που έχει κάνει πρόβλημα ακόμη και τον ελεύθερό του χρόνο. Όλα αυτά είναι γεγονότα, δεν είναι μια νοσηρή ιδέα στο μυαλό του γράφοντα.
Γιατί; Γιατί όσο μεγαλώνουμε σκληραίνουμε, γινόμαστε ανταγωνιστικοί, φοβισμένοι, καχύποπτοι και όλα τα υπόλοιπα; Μήπως είναι αυτές οι σχέσεις που βιώνουμε, από μικρά παιδιά ως τώρα, που μας κάνουν έτσι; Η σχέση με τους φίλους, τους συμμαθητές, τους καθηγητές, τους γονείς και τους δασκάλους, στη συνέχεια με τους εραστές μας, τα παιδιά μας, μήπως δεν είναι φοβισμένες, μήπως δεν είναι ανταγωνιστικές, μήπως δεν είναι δηλητηριασμένες από το δίπολο τιμωρία-ανταμοιβή; Δεν υπάρχει η αίσθηση της υποταγής και της κυριαρχίας;
Πως θα ξυπνήσει στον άνθρωπο που είναι τώρα παιδί η νοημοσύνη του, η ζωντάνια του; Ίσως αν αφεθεί ελεύθερος, χωρίς κανόνες (παρά μόνο κάποιους πρακτικούς), χωρίς αυθεντίες πάνω από το κεφάλι του, σε ένα τόσο ζωντανό περιβάλλον, όπως αυτό του δάσους.. ίσως τότε ξυπνήσει αυτό το σπουδαίο πράγμα που λέγεται νοημοσύνη.. που μαζί της θα ξυπνήσει μια κρυστάλλινη σοφία, μια σπάνια υπευθυνότητα. Θα συμβεί όντως αυτό το θαύμα, αν αφεθεί το παιδί ελεύθερο; Η απάντηση είναι “Δεν Ξέρω”. Αξίζει να το δοκιμάσουμε μετά από χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς στις εκάστοτε αυθεντίες, μετά από χιλιάδες χρόνια πολέμων, πόνου και θλίψης; Η απάντηση ας δοθεί από τον καθένα.
