Σχολείο Δάσους: Το πρώτο αίμα
0
0
Δραματικός ο τίτλος και πάλι! Τα πράγματα δεν ήταν όμως καθόλου δραματικά. Στην προχτεσινη εξόρμησή μας στο Λωβοκομείο κάναμε μια από τις πιο hardcore περιπλανήσεις μας, ανεβήκαμε σε πολύ δύσκολα σημεία, με παιδιά που ήταν 4 και 5 χρονών (και μεγαλύτερα). Ήταν από τα πιο όμορφα σχολεία δάσους, τα παιδιά ούτε μαλώνανε, ούτε φωνάζανε, ούτε χτυπιόταν, ήθελαν μόνο να εξερευνήσουν, και ήταν τόσο απορροφημένα διότι η περίσταση ήταν (εκτός από συναρπαστική) δύσκολη, απαιτητική και χρειαζόταν να βάλουν όλη τους την προσοχή. Γιατί ξέρετε, τα παιδιά από τη στιγμή που έχει καλλιεργηθεί αρκετά η (πλαστή) συνείδηση του ατομικού εαυτού (είμαι ένα σώμα/μυαλό) δεν θέλουν να χτυπάει το σώμα και προσπαθούν να το αποφεύγουν. Εμείς οι ενήλικες ήμαστε κοντά τους και τους βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε ώστε να τα καταφέρουν στις αναβάσεις και καταβάσεις. Πολύ συναρπαστική εμπειρία, χωρίς πανικούς και αγωνίες.
Μετά φτάσαμε σε ένα ίσιωμα και φτιάξαμε το σπίτι μας. Το σπίτι αυτό είχε φωτιά στο κέντρο, αναπαυτικούς καναπέδες, ακόμη και μια πόρτα που άνοιγε και έκλεινε. Κάποια παιδιά έκαναν εργασίες, κατά κύριο λόγο σκάψιμο, δεν ξέρω όμως γιατί. Γίναμε λίγο χάλια από τις εργασίες. Μετά σκέφτηκα να συνεχίσουμε την εξερεύνηση.. προχωρήσαμε, μια μικρή ομάδα, πιο μακριά. Φτάσαμε σε ένα λοφάκι με φοβερή θέα.
Και καποια στιγμή ένας μικρούλης πάει να γυρίσει πίσω, στο σπίτι μας και στην ευθεια, σε ένα ανοιχτό σημείο, μπλέκει το πόδι του σε ενα ξύλο και πέφτει κάτω. Ακολούθησαν σπαραχτικές φωνές και κλάμματα και τρέξαμε εκεί. Ο μικρούλης είχε τρομάξει, γιατί είχε εμφανιστεί πάρα πολύ αίμα στο κεφαλάκι του και κυλούσε και στο πανωφόρι του. Και τότε ακολούθησε από όλους μια ανταπόκριση στην ανάγκη της στιγμής που ήταν υπέροχη. Τα παιδιά φέρανε νερό, μωρομάντηλα , χαρτομάντηλα, επιδέσμους. Αρχίσαμε να καθαρίζουμε το αίμα που είχε πέσει στο προσωπάκι του. Όσο καθαρίζαμε καταλαβαίναμε ότι η πληγή ήταν μικροσκοπική.. όταν πια καθαρίσαμε τελείως είδαμε ότι ήταν μια αμυχή σαν κεφαλή μας καρφίτσας. Το αιματάκι πια έσταζε πολύ λίγο και μετά από λίγο σταμάτησε. Τα παιδιά ήταν τόσο τρυφερά μαζί του, τον παρηγορούσαν, του εξηγούσαν ότι δεν είναι κάτι σημαντικό. Ακόμη και οι πιο άτακτοι ήταν εκεί, κοντά του, με τρυφερότητα. Τοποθετήσαμε ένα χαρτομάντηλο με εναν επιδεσμο γύρω από το κεφαλάκι του και μετά από λίγο και εκείνος ήταν πια ήρεμος και ήσυχος. Είχε μόνο ανησυχίες όπως “φφφφ, τώρα που χρησιμοποιησαμε ολο το νερό σας για εμενα, τι θα πιειτε εσείς; Αύριο θα φέρω δύο μπουκάλια, ένα για μένα και ένα για εσάς” ή “ουφ και έχω πάρει και τον επίδεσμο της Κατερίνας, αλλά να ξέρετε, αύριο θα τον φέρω πίσω”.
Φοβερή και η ανταπόκριση της μητέρας του παιδιού μόλις έμαθε ότιο γιος της χτύπησε. Ήταν πολύ ήσυχη και ήρεμη και καθησυχαστική και προς εμένα, πιθανώς πιστεύοντας ότι ίσως ένιωθα άσχημα – αλλά καθόλου άσχημα δεν ένιωθα-. Καμία ενόχληση, κανένας φόβος. Και την επόμενη μέρα ο μικρούλης ήταν και πάλι παρών στο ραντεβού του μαζί μας. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο (μετά από 2 χρόνια λειτουργίας) και χάρηκα που στην πράξη φάνηκε ότι είναι εφικτό να λειτουργήσουν όλοι τόσο αγαπησιάρικα και αποτελεσματικά! Χωρίς να σημαίνει ότι πάντα τα πράγματα θα λειτουργούν τόσο τέλεια.
Είναι ωραίο να βλέπεις την πηγαία ροπή των παιδιών να προστατέψουν το κορμί, το πόσο μπορούν να αφοσιωθούν σε αυτό. Είναι επίσης ωραίο να βλέπεις ότι πουθενά δεν υπάρχει ασφάλεια. Και να πάψεις να κυνηγάς σαν τρελός τις εύκολες συνθήκες, ελπίζοντας ότι εκεί θα είσαι ασφαλής. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν εννοείται εδώ ότι πρέπει να αδιαφορούμε για τις συνθήκες και ότι πρέπει να κάνουμε πχ ελεύθερη πτώση στο κενό, επειδή δεν υπάρχει πουθενά ασφάλεια. Κάθε άλλο, πρέπει να παρατηρούμε κάθε στιγμή τι συμβαινει και να δρούμε, όσο είναι δυνατόν σύμφωνα με τις ανάγκες αυτής της στιγμής.
