
Τι είναι διαλογισμός;
Δεν ξέρω τι είναι διαλογισμός. Όμως ίσως δεν είναι ένα “μέρος” όπου απουσιάζει η σκέψη. Αλλά ένα “μέρος” όπου η σκέψη γίνεται αντιληπτή ως αυτό που είναι, ένα φαινόμενο με αρχή και τέλος. Σε αυτό το μέρος εμφανίζονται και άλλα φαινόμενα. Οπτικά, ηχητικά, συναισθήματα κλπ. Όλα με αρχή και τέλος. Σε αυτό το μέρος η σκέψη δεν συγκρίνεται με τα υπόλοιπα φαινόμενα ώστε να θεωρηθεί μη-επιθυμητή (ή επιθυμητη ή δυσάρεστη ή ευχάριστη ή καλή ή κακή ή βασανιστική κλπ κλπ – choiceless awareness)
Σε αυτό το μέρος διαλύεται η πεποίθηση ότι η σκέψη διαρκεί για κάποιο χρονικό διάστημα… Γίνεται αντιληπτό ότι η σκέψη διαρκεί μια στιγμή και μετά το τέλος της και μέχρι την αρχή του επόμενου φαινομένου (άλλη σκέψη ή κάποιο άλλο φαινόμενο) υπάρχει ένα κενό. Τα κενό μεταξύ φαινομένων είναι γεμάτα από την κόλλα της επίγνωσης. Έτσι ενώ ο προσωπικός εαυτός χάνεται στο τέλος μιας σκέψης και ξαναεμφανίζεται στην αρχή της επόμενης, η Ύπαρξη, η αίσθηση Παρουσίας, ο μη-προσωπικός Εαυτός είναι πάντα εκεί.
Και μια ακόμη υπόθεση (διαβάστε την – αν θέλετε – και μη δώσετε παραπάνω σημασία)… πριν αναρωτηθείς για όλα αυτά, φαίνεται η καθημερινή εμπειρία να ειναι κορεσμένη, βουτηγμένη βαθιά σε έναν ωκεανό από σκέψεις, όπου κυριαρχεί η αίσθηση ότι υπάρχει διάρκεια, συνέχεια, χρόνος και μαζί αγωνία, φόβος, για τον προσωπικό εαυτό. Ίσως είναι σχεδόν απαραίτητο να υπάρξουν στιγμές όπου η σκέψη με κάποιο τρόπο (ή με κανένα τρόπο) να παύει, ώστε ότ(αν) εμφανιστούν μερικές… “απλές” και όχι καταιγιστικές σκέψεις, να αντιληφθεί κανείς ότι κάθε σκέψη έχει αρχή και τέλος. Τέτοιες εμπειρίες σιωπής μοιάζουν τελείως μεταφυσικές όταν η προηγούμενη κατάσταση είναι μούσκεμένη στη σκέψη. Και τις ονομάζουμε “διαλογισμό” και τις λατρεύουμε και τις λαχταράμε και τις θέλουμε ξανά και ξανά. Αν ξεπεραστεί (πως και από ποιόν;!) αυτή η λαχτάρα, ίσως αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε (και όχι μόνο να το υποψιαζόμαστε, αλλά να το νιώθουμε, να το βιώνουμε κιόλας) ότι η καθημερινή, “συνηθισμένη” (είναι όντως συνηθισμένη;) εμπειρία Είναι Διαλογισμός, μια αυθόρμητη παρέλαση φαινομένων, με μερικά κενά μεταξύ τους, κενά στα οποία γίνεται αντιληπτή η “κόλλα”, το φόντο της Επίγνωσης.