
To πείραμα
Αυτό το πείραμα μπορεί να γίνει εδώ και τώρα. Είμαι σε ένα καφέ. Αρχικά κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου και βλέπω διάφορες ανεπαίσθητες κινήσεις, των χεριών, των δαχτύλων, κινήσεις και ανοιγοκλείσιμο των ματιών, το άνοιγμα και κλείσιμο των στομάτων για να αρθρωθούν λέξεις, κινήσεις εκφραστικές, των χεριών κλπ. Έπειτα παρατηρώ τον εαυτό μου. Το κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω ξαφνικά, ή που γυρνάει αριστερά, τα μάτια που ξαφνικά στρέφονται στην περιφέρεια της όρασης, τα δάχτυλα που τρίβουν τα μάτια, ή που παίζουν με τον ρυθμό της μουσικής.
Μετά μπαίνω στο αμάξι και οδηγώ. Ο δρόμος έχει στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, στοπ.. οδηγώ και όλες οι κινήσεις που χρειάζονται για την οδήγηση, πολύπλοκες κινήσεις που απαιτούν συντονισμό, γίνονται χωρίς να προσπαθήσω καθόλου.. μάλιστα φτάνω στον προορισμό μου, το σπίτι μου, χωρίς να χρειαστεί να αποφασίσω ποιο δρόμο θα ακολουθήσω .. πάλι εγώ παρατηρώ όλα αυτά να συμβαίνουν, όπως πριν, τις μικρές ανεπαίσθητες κινησούλες των δαχτύλων..
.. πάω σπίτι και κάνω μπάνιο.. τα χέρια βγάζουν τα ρούχα, ανοίγουν την βρύση, πιάνουν το σαμπουάν, σαπουνίζουν το σώμα, διάφορες σκέψεις εμφανίζονται, η μία μετά την άλλη – και αυτές χωρίς να επιτρέψω ή να επιλέξω εγώ να γίνουν, αλλά το μπάνιο συνεχίζεται κανονικά, μέχρι να ολοκληρωθεί, χωρίς να το εμποδίζουν οι σκέψεις.
Και μετά κάθομαι στον καναπέ μου και σκέφτομαι.. “μμ πεινάω..τι να φάω;.. θα φάω γιαούρτι”..και τότε τα πράγματα αρχίζουν να χάνουν την απλότητα τους.. ενώ τόσα και τόσα γίνανε από μόνα τους και τα παρατήρησα πολύ ξεκάθαρα, ξαφνικά αυτή η μια σκέψη αποκτά (φαινομενικά) μια άλλη διάσταση, δίνει μια αίσθηση επιλογής, απόφασης, κυριαρχίας της μοίρας, ότι αυτό το συγκεκριμένο πράγμα, το να φάω γιαούρτι, δεν έγινε από μόνο του, Εγώ το επέλεξα, Εγώ το αποφάσισα, Εγώ καθόρισα τη μοίρα μου. Είναι η στιγμή που γεννιέται (φαινομενικά, σε επίπεδο φαντασίας) ο ξεχωριστός εαυτός, ο Γιώργος που αποφασίζεις για τις πράξεις του, καθορίζει το μέλλον του και είναι υπεύθυνος για τα δεινά, τα δικά του, και της ανθρωπότητας και που καλό θα ήταν να αγωνιστεί σύμφωνα με κάποια σπουδαία ιδανικά για ένα καλύτερο μέλλον.
Φαίνεται να είναι μια έγκυρη πιθανότητα προς εξέταση, το ότι και αυτή η σκέψη (“θα φάω γιαούρτι”) να είναι μια σκέψη που απλώς συνέβησε μόνη της, όπως όλα τα προηγούμενα, καθώς και η δράση του να “φάω γιαούρτι” να είναι και αυτό κάτι που απλώς συνέβησε. Και να μην υπάρχει πουθενά αυτή η ξεχωριστή οντότητα, ο Γιώργος, που καθορίζει το μέλλον της.
ΥΓ: Δεν υπάρχουν πουθενά “Εγώ” που παρατηρώ τους “Άλλους”, δεν υπάρχω “εγώ” και οι “άλλοι, αυτό είναι απλώς μια συμπονετική, λεκτική “παραχώρηση”, ένα σχήμα λόγου, για να γίνει κατανοητό και να μην απορριφθεί εξ’αρχής η πιθανότητα τα πράγματα απλώς να συμβαίνουν, από όσους κοιτάζουν από την οπτική του ξεχωριστού εαυτού.