Το περιεχόμενο των σκέψεων
0
0
Ο ανθρώπινος νους, έχει την ικανότητα της ανάλυσης, την ικανότητα του κατακερματισμού. Ο ανθρωπος κατακερματίζει την ζωή σε κομματάκια, μικρές ή μεγάλες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Έτσι προκύπτει μια πρόκληση και ο άνθρωπος ασχολείται ξεχωριστά με αυτή, την αναλύει και προσπαθεί να βρει λύσεις. . Σε ένα επίπεδο αυτή η ικανότητα φαίνεται να είναι πολύ χρήσιμη. Με αυτό τον τρόπο ο νους καταφέρνει και τα βγάζει πέρα με διάφορα πρακτικά θέματα, που έχουν να κάνουν ακόμη και με την φυσική επιβίωση του σώματος (μπορεί να ανάψει φωτιά, να μαγειρέψει, να καλλιεργήσει τη γη, να αποφύγει το έντονο κρύο ή ένα γκρεμό κοκ). Για τα υπόλοιπα θέματα, (αν μπορούμε να τα ονομάσουμε, έχοντας επίγνωση την περιορισμένη φύση των λέξεων), τα ψυχολογικά, φαίνεται ότι αυτή η ικανότητα λειτουργεί καταστροφικά.
Όταν ξεπηδάει μια (ψυχολογική) σκέψη, αυτή φυσικά έχει ένα περιεχόμενο. Το Εγώ φαντάζεται ότι αυτό το περιεχόμενο είναι σημαντικό και αναλύοντας θα βρει λύσεις στο πρόβλημα που πραγματεύεται αυτή η σκέψη. Το περιεχόμενο όμως ποτέ δεν είναι σημαντικό, όσο καίριο και αν μοιάζει. Και αυτό γιατί είναι ο Μηχανισμός, η πρώτη ύλη της Σκέψης, η Φύση της Σκέψης είναι τέτοια που κάνει το περιεχόμενό της ασήμαντο. Η Σκέψη (όχι κάθε μικρή σκεψούλα, αλλά το Φαινόμενο, το Γεγονός της Σκέψης) είναι εκ φύσεως μια διαιρετική διαδικασία κατακερματισμού που στοχεύει στην αποφυγή του πόνου και στην κατάκτηση της ευχαρίστησης. Κάθε σκέψη στοχεύει ακριβώς εκεί: να αποφύγουμε τον Πόνο και να απολαύσουμε λίγη Ευχαρίστηση. Αν δεν αντιμετωπίσουμε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη σκέψη Ολικά, αν δεν παρατηρήσουμε την Σκέψη πίσω από κάθε μικρή ή μεγαλύτερη σκεψούλα, θα χαθούμε σε ένα ανελέητο κατακερματισμό που γεμίζει τον Νου Φλυαρία, την φλυαρία μιας ατελείωτης αλυσίδας σκέψεων. Έτσι ενώ φανταζόμαστε ότι υπάρχουν ευγενικές σκέψεις, υψηλές σκέψεις, ανόητες σκέψεις, σκληρές σκέψεις, σημαντικές σκέψεις, ασήμαντες σκέψεις, αυτό που απλώς υπάρχει είναι Η Σκέψη.
Υπάρχει λοιπόν μια σκέψη, ένα θραύσμα. Είτε θα αντιμετωπίσουμε μερικά αυτή τη σκέψη, θα χωθούμε μέσα στο περιεχόμενό αυτού του θραύσματος και θα προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε οδηγούμενοι αναπόφευκτα σε ατελείωτη φλυαρία, είτε θα παρατηρήσουμε Ολικά το φαινόμενο της Σκέψης, τον Μηχανισμό της, τον Μηχανισμό που κρύβεται πίσω από κάθε μικρή σκεψούλα. Κάποιος δεν μπορεί εντέχνως, με την δύναμη του μυαλού του και της θέλησής του να αντιμετωπίσει τη σκέψη ολικά.. ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η αβίαστη, πρόθυμη παθητικότητα.. αυτή η παθητικότητα ξυπνάει μια παρατηρητικότητα που είναι ικανή να παρατηρήσει την Σκέψη Ολικά, να παρατηρήσει το Φαινόμενο της Σκέψης. Η Ενέργεια της Παρατήρησης στρέφεται, λοιπόν στο Φαινόμενο της Σκέψης, δεν σπαταλιέται στην ανάλυση του περιεχομένου της σκέψης. Και αυτή η Ενέργεια είναι που Διαλύει την σκέψη.
Τώρα η σκέψη που έχει τη δική της ενέργεια, που είναι εγκλωβισμένη, παγιδευμένη στο Χρόνο, αν διαλυθεί, θα απελευθερώσει αυτή την ενέργεια η οποία μπορεί να ενισχύσει την Ενέργεια της Παθητικής Παρατήρησης.
