Να μείνουμε με το γεγονός vol.231
0
0
Είναι έτσι;
Ένα μικρό γατούλι σκοτώνεται. Το γεγονός του σκοτωμένου ζώου όταν ειδωθεί από τα μάτια μου δημιουργεί μια οπτική αίσθηση (μια εικόνα). Αυτή η οπτική αίσθηση με κάποιο τρόπο αναζητά σύνδεση με το περιεχόμενο της συνείδησής μου (τις ιδέες μου, τις απόψεις μου κλπ). Και όντως βρίσκει μια σύνδεση.. κουβαλάω τις ιδέες ότι “τι κρίμα να πεθαίνει ένα μικρό ζώο”, “πόσο να υπέφερε άραγε”, “έχασε την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή” και αυτό το οπτικό ερέθισμα τις ενεργοποιεί.. και οι αντίστοιχες σκέψεις με πλημμυρίζουν. Αυτές φτιάχνουν αντίστοιχα συναισθήματα θλίψης κλπ που έχουν αφήνουν το σημάδι τους και στο σώμα μου (πόνος στο στομάχι, αύξηση των χτύπων της καρδιάς).
Αυτό το νέο γεγονός (πόνος, ταχυκαρδία) πυροδοτεί μια καινούρια αλληλουχία σαν την προηγούμενη και αυτό φαίνεται να συμβαίνει συνέχεια, κάθε μέρα, όλη μέρα.
Αυτή η αλυσίδα μόνο σε ένα σημείο μπορεί να σπάσει, στο σημείο εκείνο που η (οπτική ή οποιαδήποτε άλλη) αίσθηση τείνει να ενεργοποιήσει τις ιδέες μου.
Είναι αυτό που λέμε “πρέπει να μείνουμε με το γεγονός”.
