To σύνορο του εαυτού
0
0
Κάποιος μπορεί να ακούσει με ενδιαφέρον ένα ήχο, πχ τον ήχο του ρολογιού χωρίς να ασχοληθεί με το περιεχόμενο του ήχου, χωρίς να ασχοληθεί με το ότι ο ήχος αυτός ξεκινάει απο το ρολόι, ή ότι ο ήχος είναι οξύς ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς να ακούσει..
Μετα μπορεί να ακούσει με ενδιαφέρον, προσοχή, μια εσωτερική φωνή να λέει κάτι (δλδ να ακούσει μια σκέψη), χωρίς και πάλι να ασχοληθεί με το περιεχόμενό της (ειναι σωστή, είναι λάθος,είναι δικαιολογημένη, είναι δική μου κλπ).
Μετά μπορεί η προσοχή να επιστρέψει στον ήχο του ρολογιού και μετά πάλι στη σκέψη.
Ειναι η αίσθηση αυτών των δύο διαφορετική; Σαν το ένα να είναι δικό μου (η σκέψη) και το άλλο έξω από μένα (ο ήχος του ρολογιού); Ή και τα δυο μοιαζουν να χουν την ίδια αίσθηση..; Καθώς η προσοχη περιπλανειται από τον ήχο του ρολογιού στον “ήχο” της σκέψης, περνάει κανένα σύνορο, το όριό μεταξύ του εαυτού μου και του έξω κόσμου;
