Το τρέξιμο και η αγωνία
0
0
Ανακάλυψα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν όμορφο τρόπο να τρέχω. Που δεν ήταν άλλος από τον τρόπο που αρέσει σε μένα, στον ρυθμό που μου αρέσει, με το στυλ που μου αρέσει. Μετά άρχισα να πειραματίζομαι κατά την ώρα του τρεξίματος. Βρήκα μερικά πολύ ωραία πράγματα.
Σχετικά μιλώντας πάντα, υπάρχουν μόνο δύο τρόπο να κάνεις το τρέξιμο σου και να κάνεις τη ζωή σου. Να αγωνιστείς εστιάζοντας στα εκάστοτε αντικείμενα, ο πρώτος και να αφεθείς, ο δεύτερος. Δεν υπάρχουν καν τρεις τρόποι. Εγώ νομιζα ότι ο πρώτος ήταν να χαθείς (να εστιάσεις) στις σκέψεις πασχίζοντας να βρεις λύσεις, πασχίζοντας να κανεις τη σωστή σκέψη και όχι τη λάθος, πασχίζοντας να σταματήσεις τις σκεψεις κλπ. Νόμιζα ότι ο δεύτερος ήταν να πασχίσεις να αναγνωρίσεις όσο τον δυνατόν περισσότερα από τα υπόλοιπα αντικείμενα (ήλιος, το πουλάκι που κελαηδάει, το σύννεφο, ο αέρας στο μέτωπο – λες και η σκέψη είναι ένα αντικείμενο υποδυέστερο). Και ότι υπήρχε και ο τρίτος, του να αφεθείς, ο οποίος δεν μου έβγαζε πολύ νόημα. Τελικά οι δύο πρώτοι είναι ένας: Η αγωνία, το να πασχίζεις.
Βρήκα ακόμη ότι δεν χρειάζεται να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο από την κατάσταση αγώνα/αγωνίας στην κατάσταση χαλάρωσης. Μπορώ τώρα να αφεθώ.
Βρήκα ακόμη ότι όταν κάποιος αφήνεται καθώς τρέχει βιώνει όλα τα αντικείμενα που θα μπορούσε να πάσχιζε για να γευτεί, μόνο που αυτό συμβαίνει αβίαστα, χωρίς αγωνία. Συμβαίνει παιχνιδιάρικα, απρόβλεπτα, με φρεσκάδα, ζωντάνια. Δεν χάνεις τίποτα όταν αφεθείς, αντιθέτως βιώνεις μπόλικη ομορφιά, πιο πολύ από όση μπορείς να ρουφήξεις πασχίζοντας.
Τέλος βρήκα ότι μπορείς να είσαι τελείως λειτουργικος και αποτελεσματικός σε πρακτικά θέματα όταν αφήνεσαι. Μέρος της διαδρομής είναι σε δρόμο όπου περνούν αμάξια. Όταν αφεθείς, οι αισθήσεις φαίνεται να οξύνονται, λειτουργούν από μόνες τους τέλεια, ακούς και τον παραμικρό ήχο, βλέπεις πραγματάκια μικροσκοπικά. Όταν υπάρξει κάποιος κίνδυνος από κάποιο αμάξι, οι αισθήσεις πληροφορούν για αυτόν όσο πιο έγκαιρα γίνεται, η σκέψη εμφανίζεται προσφέροντας την δική της μεγάλη χρησιμότητα και τελικά συμβαίνει δράση που επιτρέπει την αποφυγή του κινδύνου του διερχόμενου αμαξιού – δεν εννοείται εδώ ότι το να αφεθείς θα σου εξασφαλίσει ότι ποτέ στη ζωή σου δεν θα έχεις κάποιο είδος ατυχήματος-.
ΥΓ: Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν καν δύο τρόποι. Ο φαινομενικά διαφορετικός τρόπος της αγωνίας, της προσπάθειας προκύπτει ως εντύπωση από προβολές της σκεψής όπως “πρέπει να βρω τη λύση στο πρόβλημα”, “πρέπει να παρατηρήσω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου”, “ας προσπαθησω να διαλογιστώ”, “δεν πρέπει να χάνομαι στo παρελθόν”, “θα προσπαθήσω να αφεθώ”. Υπάρχει μόνος ένας τρόπος, ο τρόπος της Ζωής: φαινόμενα φτιαγμένα από επίγνωση παρελαύνουν στο φόντο άμορφης επίγνωσης.
