Να κάνω κάτι για τη χαρά αυτού του πράγματος
0
0
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το χρόνο τους κάνοντας διάφορες δραστηριότητες. Κάποιες από αυτές γίνονται επειδή φέρνουν ευχαρίστηση και κάποιες άλλες επειδή υπάρχει υποχρέωση να γίνουν. Για να φέρουν σε πέρας όλες αυτές οι δραστηριότητες, καταναλώνουν πολύ ενέργεια. Υπάρχει μια μάλλον κραταιά άποψη ότι αν κάτι είναι ευχάριστο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνω. Και υπάρχει μια επίσης κραταιά άποψη ότι σε αυτή τη ζωή θα κάνουμε και πράγματα που δεν θέλουμε, γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν έχουμε επιλογή. Ο γράφων θέλει να εξετάσει αυτές τις ιδέες/απόψεις και να εξετάσει πόσο σημαντικό είναι να κάνει κάποιος κάτι για τη χαρά αυτού του πράγματος.
Κάποιος αγαπά την μουσική. Παίζοντας μουσική είναι χαρούμενος, ανέμελος, ξέγνοιαστος και ευχαριστιέται πολύ. Παίζει μουσική για τη χαρά αυτού του πράγματος. Είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο, νομίζω αρκετοί από εμάς το έχουν βιώσει κάποια στιγμή (πιο πιθανό στα πρώτα χρόνια της ζωής τους). Η κίνηση αυτή δεν στερείται ευχαρίστησης.. κάθε άλλο, είναι γεμάτη ευχαρίστηση, αλλά η ευχαρίστηση απλά συμβαίνει, δεν κυνηγιέται, δεν βιάζεται. Επίσης η αγωνία, το άγχος, ο φόβος, απουσιάζουν από μια τέτοια κίνηση.
Κάποιος άλλος βλέπει την μουσική σαν κάποιου είδους διέξοδο. Μπορεί να βιώνει μια καθημερινότητα ελλειπή σε ευχαρίστηση και ψάχνει στη μουσική την ευχαρίστηση. Οπότε περιμένει κάθε Τρίτη να βρεθεί με την μπάντα του για να ευχαριστηθεί. Ή παίζει μουσική γιατί ανυπομονεί για τη στιγμή του λάιβ όπου οι θεατές θα νιώσουν θαυμασμό για εκείνον και ο θαυμασμός φέρνει μπόλικη ευχαρίστηση. Κάποιος άλλος θα παίξει μουσική ελπίζοντας να βελτιωθεί σαν μουσικός, κάτι που επίσης θα του δώσει ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Ή για να νιώσει μέλος μια ομάδας κάτι που δίνει ασφάλεια και ευχαρίστηση. Ή επειδή θέλει με κάποιο τρόπο να σκοτώσει το χρόνο του, να καταπολεμήσει τη βαρεμάρα του, που είναι επώδυνη. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, κυνηγιέται η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση, η ασφάλεια και γίνεται προσπάθεια να αποφευχθεί ο πόνος.
Γίνεται αντιληπτό (ίσως) ότι οι δύο παραπάνω παράγραφοι περιγράφουν δυο τελείως διαφορετικές καταστάσεις. Στην πρώτη υπάρχει χαρά, ευχαρίστηση, ξεγνοιασιά ενώ στη δεύτερη υπάρχει φόβος, αγωνία, έλλειψη, λαχτάρα. Στην πρώτη το μέσο (μουσική) και ο σκοπός (μουσική) είναι ένα και το αυτό. Στην δεύτερη το μέσο (μουσική) διαιρείται από το σκοπό (ευχαρίστηση, ασφάλεια, αποφυγή πόνου). Είναι αυτού του είδους η διαίρεση καταστροφική για την ύπαρξη; Κάποιος ίσως θα ήθελε να κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό του, χωρίς φόβο και χωρίς ελπίδα και να βρει ποια είναι η απάντηση.
Αναρωτιέται κανείς πόσα πράγματα κάνουμε περιμένοντας από αυτά ένα απώτερο ώφελος; Κάποιος κάνει ένα επάγγελμα 8 ή 10 ώρες κάθε μέρα, όχι για τη χαρά αυτού του επαγγέλματος, όχι επειδή το αγαπά, αλλά για να λάβει το μισθό του. Αυτός ο άνθρωπος έχει επιλέξει δηλαδή 8 με 10 ώρες κάθε μέρα, για 40 ή 50 χρόνια να κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Χρησιμοποιεί τεράστια ποσά ενέργειας, όλη του τη ζωτικότητα, για να κάνει κάτι που δεν αγαπά. Και μετά γυρνάει σπίτι του εξουθενωμένος, προσπαθώντας να ξεκουραστεί ή να κάνει κάτι ευχάριστο, για “να ξεφύγει” από την “πίεση της δουλειάς”. Και όλα αυτά τα αποδέχεται σαν απόλυτα λογικά, φυσικά, σαν να είναι αδύνατον να τα αποφύγει. Κάποιος, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθεί για όλα αυτά τα πράγματα.
