Τo ασυνείδητο και η σκεψη στην πραγματική της διασταση
0
0
Σας έγραφα τις προαλλες ότι έκανα μια δοκιμή καθώς εκανα ζέσταμα για την γυμναστική μου, όπου άρχισα να σκεφτομαι κάπως ηθελημενα, τη μια μετά την άλλη, διάφορες σκέψεις που κανονικα με τρομάζουν. Παρατήρησα ότι αυτη η “μηχανικη” εκδήλωση των σκεψεων δεν έφερε την παραμικρη συναισθηματικη απόκριση. Αναρωτιόμουν γιατί.
Λιγο καιρο μετα, εξερευνούσαμε (πάλι) τη φύση του Ασυνείδητου. Από τη μια δεν έχω καμία εμπειρία που να λαμβάνει χώρα έξω από τη συνείδησή μου (α-συνείδητο). Από την άλλη δεν μπορώ να αγνοήσω ότι μέσα στην συνείδηση μου συμβαίνουν σκέψεις (βασισμένες σε αναμνήσεις και παλιές εμπειρίες, όπως άλλωστε και κάθε σκέψη), θολές, αχνές, μπερδεμένες, όχι ξεκάθαρα αντιληπτές, σαν θαμπές εικόνες που εμφανίζονται στα όρια του οπτικού μου πεδίου. Σκεφτόμουν ότι ίσως αυτές οι θολές, καταιγιστικές, μπερδεμένες σκέψεις, έκαναν μεγάλους επιστήμονες να επινοήσουν την ιδέα του Ασυνείδητου, με την ξεκάθαρη σημείωση/ένσταση από μέρους μου ότι αυτές οι σκέψεις συμβαίνουν μέσα στην Συνείδηση και συμβαίνουν Τώρα.
Προσπαθώντας λοιπόν να αποσαφηνίσω την φύση, την χροιά αυτών των σκέψεων που μου άφηναν την εντύπωση του μπερδέματος, την αίσθηση του “ασυνείδητου”, παρατήρησα ότι πρόκειται για σκέψεις καταιγιστικές, σκέψεις που δίνουν την εντύπωση οτι πριν καλά καλά τελειώσει η μία μοιάζει σαν να αρχίζει η επόμενη. Μια εντύπωση που απέχει παρασάγγας από την πραγματική διάσταση της σκέψης: Η σκέψη δεν είναι παρά μια αράδα από λέξεις-συμβολα βαλμένα το ένα μετά το άλλο. Η σκέψη εκδηλώνεται μόλις σε μια στιγμή. Μετά υπάρχει κενό, πριν υπήρχε κενό.
Στο αρχικό πείραμα, τις στιγμές που εκτελούσα “τρομακτικές” σκέψεις “μηχανικά” με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε η παραμικρή ταύτιση ή συναισθηματική απόκριση. Σε εκείνες τις περιπτώσεις η σκέψη γινόταν αντιληπτή “σωστά”, ως μια σειρά από λέξεις, που ολοκληρώνεται και μετά υπάρχει κενό. Ενώ στην καθημερινότητα μου, όταν η αντίληψή μου για τη σκέψη είναι τόσο διαστρεβλωμένη, όταν η σκέψη βιώνεται σαν ένα θολό συνοθήλευμα σκέψεων, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει το παραμικρό κενό, συμβαίνει ταύτιση και τότε ξεπηδούν συναισθήματα, ενώ γεννιέται αυτή η αίσθηση ότι κάτι συμβαίνει στα κρυφά, κάτι συμβαίνει “στο ασυνείδητο”.
Ίσως η θλίψη, ο πονος, η αγωνία, η ικανοποίηση, η κολακεία, όλα συμβαίνουν εξαιτίας της (όχι αναπόφευκτης) αδυναμίας μας να δούμε το what-is της σκεψης, εξαιτίας της αδυναμίας να αντιληφθούμε το Κενό, στο τέλος κάθε σκέψης.
“After all we suffer because of ignorance”
