
Χρώματα
Μεσημέρι της 1η Νοεμβρίου. Μια κρύα μέρα, σε σχέση με τα όσα συνηθίσαμε ως τώρα, αλλά τελείως ηλιόλουστη. Πήγα μια βόλτα στο Δασάκι και βρήκα ένα σημείο να το χτυπάει, για λίγη ακόμη ώρα, ο ήλιος ώστε να απολαύσω λίγη ζεστασιά. Ήπια ένα ζεστό καφέ και έφαγα μισή τάρτα μήλου που ήταν φοβερά νόστιμή.
Καθώς ο ήλιος χτυπούσε τα δένδρα, υπήρχε μια τεράστια εναλλαγή αποχρώσεων, από τους σκοτεινούς κορμούς που ήταν κρυμμένοι στις σκιές μέχρι το τελείως φωτεινό των επιφανειακών φύλλων που τα άγγιζαν οι ακτίνες. Όλες οι αποχρώσεις του κίτρινου του κόκκινου του πράσινου και του καφέ ήταν εκεί. Τέτοια απειροσύνη χρωμάτων σε σαστίζει και ταυτόχρονα σε γεμίζει αίσθηση ομορφιάς. Και αξάφνουν πεταρίζει ένα κοράκι, σφυρίζουν ξέγνοιαστα διάφορα άλλα ιπτάμενα πλάσματα και ο αέρας δεν ξέρεις ποτέ πότε θα κάνει την δική του επέλαση ανάμεσα από τα φύλλα.
Και αναρωτιέσαι πάλι, γιατί τα παιδιά μας παίζουν κλεισμένα μέσα σε τσιμεντένιες αυλές, που είναι είτε γκρίζες είτε βαμμένες με πλαστικά χρώματα, νεκρά, παγιωμένα; Και γιατι δεν αφήνονται ελεύθερα να παίξουν και να μάθουν τα μαθηματικά και τη φυσική της φύσης, μόνο βασανίζονται με άψυχες ασκήσεις, παγιδευμένα μέσα σε 4 τοίχους το μεγαλύτερο μέρος της μέρας;