Είμαι στην αυλή. Ακούγεται ένας τζίτζικας. Εστιάζω την προσοχή μου στον ήχο. Βιώνεται μια ακουστική αίσθηση. Που βιώνεται αυτή η αίσθηση; Που συμβαίνει αυτή η αίσθηση; Δεν προσπαθώ να σκεφτώ την απάντηση στο ερώτημα, δεν προσπαθω να βρω την απάντηση με το μυαλό μου.
.. αν πάρω μια απλή εμπειρία όπως το να κοιτάξω ένα δένδρο, σε πρώτη φάση μοιάζει σαν από "τη μια μεριά της εμπειρίας" να υπάρχει το αντικείμενο, το δένδρο και "από την άλλη μεριά της εμπειρίας" το πρόσωπο που βλέπει το δένδρο, με τα μάτια...
Μεγαλώσαμε θεωρώντας αδιαμφισβήτητη την πεποίθηση, ότι υπαρχει ενας κοσμος φτιαγμένος από ύλη, που εμφανίστηκε πολύ καιρο πριν εμείς εμφανιστούμε. Κάποια στιγμή μέσα σε αυτό τον κόσμο γεννήθηκε το σώμα μας, από ύλη και μέσα σε αυτό αναπτύχθηκε ο (φτιαγμένος από ύλη) εγκέφαλός μας. Μέσα του εμφανιστηκε το μυαλό μας.
Τι μπορούμε να πούμε για τον βαθύ ύπνο, τον ύπνο χωρίς όνειρα; Μέχρι πρότεινος νόμιζα ότι δεν μπορούμε να πούμε απολύτως τίποτα. Πίστευα κατά βάση ότι ο βαθύς ύπνος είναι μια κατάσταση απουσίας συνείδησης. Ξυπνώντας, έλεγα “δεν θυμάμαι τίποτα για το τι συνέβησε στην ώρα του βαθέος ύπνου” και πίστευα ότι μόνο συμπερασματικα καταλάβαινω ότι είχα κοιμηθεί βαθιά.
Τελειώσαμε δουλειές στον κήπο. Κουράστηκα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Η ευχαρίστηση που προκύπτει είναι άμεση, πηγαιά, αβίαστη και αδιαπραγμάτευτη. Υπάρχει μια ευχαρίστηση που προκύπτει ως φυσικό by product της ικανοποιησης φυσικών αναγκών. Κρυώνω και κάθομαι στον ήλιο και η ζεστασια με γεμίζει ευχαρίστηση. Διψάω, πίνω νερό και αμέσως υπάρχει ευχαρίστηση κοκ. Φαίνεται αυτή την ευχαρίστηση να την παραβλέπουμε κατάφορα, διότι αναζητούμε συνήθως την ευχαρίστηση που έχει χαραχθεί στο μυαλό μας ως απολαυστική.
Συνήθως οι σκέψεις φαντάζουν σαν ενα συνοθύλευμα όπου το τέλος μιας σκεψης και η αρχή της επόμενης δεν μπορεί καλά καλά να διακριθεί. Παρόλο που μόνο μια σκεψη μπορεί να συμβαινει μια συγκεκριμένη στιγμή, στην περίπτωση της φλυαρίας, που είναι πολύ οικεία στην καθημερινότητά μου, υπάρχει αυτή η εντύπωση οτι πολλές σκεψεις συμβαινουν ταυτόχρονα. Και την ίδια στιγμή νιώθω αυτές τις σκέψεις σαν να είναι θολές, σαν να ξέρω ότι σκέφτομαι κάτι αλλά όχι ξεκάθαρα τι σκέφτομαι. Μοιάζει πολύ σαν κάτι να συμβαινει στο … παρασκήνιο.
Σας έγραφα τις προαλλες ότι έκανα μια δοκιμή καθώς εκανα ζέσταμα για την γυμναστική μου, όπου άρχισα να σκεφτομαι κάπως ηθελημενα, τη μια μετά την άλλη, διάφορες σκέψεις που κανονικα με τρομάζουν. Παρατήρησα ότι αυτη η “μηχανικη” εκδήλωση των σκεψεων δεν έφερε την παραμικρη συναισθηματικη απόκριση. Αναρωτιόμουν γιατί.
Μια άλλη όμορφη αναλογία θα σας περιγράψω, που μου έχει πάρει την καρδιά. Θα την προσαρμόσω σε δεδομένα οικεία: Ο ηθοποιος Αντώνης Δημακόπουλος παίρνει το ρόλο του Οιδίποδα στην τραγωδία του Σοφοκλή “Οιδίπους Τύραννος”. Οι πρόβες ξεκινούν, ο ηθοποιός φοράει την στολή του Οιδίποδα, προβάρει τις ατάκες, αρχικά μόνος του, μετά μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι πρόβες συνεχίζονται και πλέον φτάνει η ώρα για την παράσταση.
Κοιτάζω ένα λείο μεταλλικό κύλινδρο. Φαινεται αψεγαδιαστος, ενας τελειος, απόλυτα λειος κύλινδρος. Τον αγγίζω προσεκτικα με τα ακροδάχτυλα μου.. αρχικά μοιάζει όντως λείος και στην αφή. Ξοδεύω λιγες στιγμες και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι οτι η αρχικη αίσθηση οτι ειναι απόλυτα λειός διαλύεται, γιατί νιώθω κάτι ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Τον βάζω στο μικροσκόπιο και η αίσθηση μου επιβεβαιώνεται. Φαίνεται να υπαρχουν κάποιες ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Ανεβάζω τη μεγένθυση και αυτές οι ανωμαλίες φαίνονται πλέον μεγάλες, τεράστιες. Καταλαβαίνω ότι ο κύλινδρος δεν ήταν ποτέ στ αλήθεια ένας τέλειος λείος κύλινδρος.
Ενα πανεμορφο αρθρο απο την Amy Louise Gilmore
“Για σένα είμαι ένα αντικείμενο, έχω όρια γύρω μου, είμαι τοσο ψηλή, τόσο βαριά, έχω τέτοιο χρώμα δέρματος, είμαι όμορφη ή άσχημη, έξυπνη ή όχι, χρησιμη ή ενοχλητική κοκ. Είμαι ένα αντικείμενο στο πεδίο της όρασης σου, της ακοής σου κοκ. Μπορείς εύκολα να με μετρήσεις να με αξιολογήσεις μέσα από αυτές τις περιγραφές. Αν και δεν με συνοψίζουν πλήρως, δεν είναι και λάθος απο την δική σου οπτική.