O δάσκαλος της μουσικής με βρήκε για να μου δώσει μια φωτογραφία τραβηγμένη περίπου 28 χρόνια πριν. Είναι μερικά παιδιά που παίζουν μουσική σε μια εκδήλωση στο πολιτιστικό κέντρο του νησιού! Το παιδί στα αριστερά είμαι εγώ. Είμαι εγώ; Όντως; Τι διάολο; Αυτή είναι μόνο μια θολή ανάμνηση. Αυτό είναι όλο κι όλο αυτή η φώτο. Είμαι εγώ μια θολή ανάμνηση; Μια μορφή, πριν 28 χρόνια, που εμφανίστηκε και έσβησε. Τι σχέση έχει με μένα; Νιώθω ότι είμαι κάτι πολύ πιο ζωντανό από αυτό.
Όταν βλέπεις μια ταινια στην τηλεόραση, απορροφάσαι συχνά στη δράση της ταινίας και ξεχνάς οτι, μοιραία, εξ’ορισμού, βλέπεις και το σκριν της τηλεορασης. Το αν θα γίνει μια σκέψη που θα λέει “ωχ, πως δεν το χα προσεξει, βλέπω και το σκριν, εκτός από την ταινία” δεν αλλάζει το γεγονός ότι ούτως ή άλλως βλέπεις το σκριν.
Κάθε στιγμή υπάρχει μια εννιαία εμπειρία. Δεν υπαρχει ενα υποσύνολο εμπειριών, κομματιασμένες υποεμπειρίες (οπτικες, ηχητικές, σκέψεις, πόνος, πείνα κλπ). Υπάρχει μόνο Μια Εννιαια Εμπειρία.
Ήδη ο τίτλος του κειμένου δεν φαίνεται να έχει κανένα νόημα οπότε ξεκινάμε πολύ καλά… Διάβασα ένα κείμενο του Κρισναμούρτι που πρότεινε ένας φίλος, μια ομιλία στην οποία εξερευνάται τι είναι διαλογισμός. Το κείμενο προκάλεσε (ή και όχι) διάφορες σκόρπιες σκέψεις που μου άρεσαν παρα πολύ και γι’αυτό θα τις συγκεντρώσω εδώ πέρα:
Δεν ξέρω τι είναι διαλογισμός. Όμως ίσως δεν είναι ένα “μέρος” όπου απουσιάζει η σκέψη. Αλλά ένα “μέρος” όπου η σκέψη γίνεται αντιληπτή ως αυτό που είναι, ένα φαινόμενο με αρχή και τέλος. Σε αυτό το μέρος εμφανίζονται και άλλα φαινόμενα. Οπτικά, ηχητικά, συναισθήματα κλπ. Όλα με αρχή και τέλος. Σε αυτό το μέρος η σκέψη δεν συγκρίνεται με τα υπόλοιπα φαινόμενα ώστε να θεωρηθεί μη-επιθυμητή (ή επιθυμητη ή δυσάρεστη ή ευχάριστη ή καλή ή κακή ή βασανιστική κλπ κλπ – choiceless awareness)
Μόλις τελείωσα την παρακολούθηση ενός βίντεο όπου γίνεται ένα ψαχούλεμα, μια χωρίς κίνητρο εξέταση της άμεσης εμπειρίας που έχουμε για το Σώμα. Η ιδέα που έχουμε για το σώμα είναι ότι πρόκειται για κάτι συμπαγές, σχετικά στατικό, φτιαγμένο από ύλη, με ξεκάθαρα όρια, σχήμα, βάρος, ηλικία, φύλο.
Ανακάλυψα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν όμορφο τρόπο να τρέχω. Που δεν ήταν άλλος από τον τρόπο που αρέσει σε μένα, στον ρυθμό που μου αρέσει, με το στυλ που μου αρέσει. Μετά άρχισα να πειραματίζομαι κατά την ώρα του τρεξίματος. Βρήκα μερικά πολύ ωραία πράγματα.
– Αν θες πες μου την άμεσή σου εμπειρία από το σώμα.
– Τι εννοείς το “σώμα”;
– Βέβαια, απο τοσοοο βασικα πραγματα πρεπει να ξεκινησουμε. Πολυ καλα κανεις που ρωτας!
– Ναι… δεν κατάλαβα την ερώτηση και προτίμησα να ρωτήσω
H σκέψη ειναι ουδέτερη, δεν ειναι καλη ή κακή. Μπορει να προσπαθησει να μιμηθει την Επίγνωση, μπορεί να καμώνεται ότι φτιάχνει ύλη, σώμα, προσωπικότητες, ολοκληρες ευφάνταστες ιστορίες για την ανθρωπότητα, για την ιστορία του κόσμου, για τον θέο, για το νόημα της ζωής κλπ αλλά δεν το κάνει με κακό σκοπό. Ούτε με καλό σκοπό. Απλώς το κάνει, για τη χαρά του παιχνιδιού. Όπως ακριβώς η γερακίνα κάνει παιχνίδια στον ουρανό.
Ρώτησα 5 φίλους μου την ερώτηση “Έχεις Επίγνωση;” και η απάντηση που μου έδωσαν και οι 5 ήταν.. “ως προς τι”. Αυτή ήταν μια εύλογη απάντηση! Συνεχώς η προσοχή στρέφεται σε συγκεκριμένα αντικείμενα, σκέψεις, ήχους, εικόνες, συναισθήματα και έτσι όταν κάποιος ρωτάει “Έχεις επίγνωση” η προσοχή αναζητά κάποιο αντικείμενο, για να έχεις επίγνωση αυτού.