Πως ξεκαθαρίζουν οι σκέψεις

Συνήθως οι σκέψεις  φαντάζουν σαν ενα συνοθύλευμα όπου το τέλος μιας σκεψης και η αρχή της επόμενης δεν μπορεί καλά καλά να διακριθεί. Παρόλο που μόνο μια σκεψη μπορεί να συμβαινει μια συγκεκριμένη στιγμή, στην περίπτωση της φλυαρίας, που είναι πολύ οικεία στην καθημερινότητά μου, υπάρχει αυτή η εντύπωση οτι πολλές σκεψεις συμβαινουν ταυτόχρονα. Και την ίδια στιγμή νιώθω αυτές τις σκέψεις σαν να είναι θολές, σαν να ξέρω ότι σκέφτομαι κάτι αλλά όχι ξεκάθαρα τι σκέφτομαι. Μοιάζει πολύ σαν κάτι να συμβαινει στο … παρασκήνιο. 

Τo ασυνείδητο και η σκεψη στην πραγματική της διασταση

Σας έγραφα τις προαλλες ότι έκανα μια δοκιμή καθώς εκανα ζέσταμα για την γυμναστική μου, όπου άρχισα να σκεφτομαι κάπως ηθελημενα, τη μια μετά την άλλη, διάφορες σκέψεις που κανονικα με τρομάζουν. Παρατήρησα ότι αυτη η “μηχανικη” εκδήλωση των σκεψεων δεν έφερε την παραμικρη συναισθηματικη απόκριση. Αναρωτιόμουν γιατί.

Ο Ηθοποιος και ο Ρόλος

Μια άλλη όμορφη αναλογία θα σας περιγράψω, που μου έχει πάρει την καρδιά. Θα την προσαρμόσω σε δεδομένα οικεία: Ο ηθοποιος  Αντώνης Δημακόπουλος παίρνει το ρόλο του Οιδίποδα στην τραγωδία του Σοφοκλή “Οιδίπους Τύραννος”. Οι πρόβες ξεκινούν, ο ηθοποιός φοράει την στολή του Οιδίποδα, προβάρει τις ατάκες, αρχικά μόνος του, μετά μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι πρόβες συνεχίζονται και πλέον φτάνει η ώρα για την παράσταση.

Βάζοντας την Επίγνωση στο Μικροσκόπιο

Κοιτάζω ένα λείο μεταλλικό κύλινδρο. Φαινεται αψεγαδιαστος, ενας τελειος, απόλυτα λειος κύλινδρος. Τον αγγίζω προσεκτικα με τα ακροδάχτυλα μου.. αρχικά μοιάζει όντως λείος και στην αφή. Ξοδεύω λιγες στιγμες και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι οτι η αρχικη αίσθηση οτι ειναι απόλυτα λειός διαλύεται, γιατί νιώθω κάτι ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Τον βάζω στο μικροσκόπιο και η αίσθηση μου επιβεβαιώνεται. Φαίνεται να υπαρχουν κάποιες ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Ανεβάζω τη μεγένθυση και αυτές οι ανωμαλίες φαίνονται πλέον μεγάλες, τεράστιες. Καταλαβαίνω ότι ο κύλινδρος δεν ήταν ποτέ στ αλήθεια ένας τέλειος λείος κύλινδρος.

Το βουνό

Υπάρχει αυτό το γνωστο, κάπως αστείο ζεν ρητό που λέει “Πριν κάποιος μελετήσει το Ζεν,  τα βουνα είναι βουνά και οι ποταμοί είναι ποταμοί. Μετά από μια πρώτη επαφή με την αλήθεια του Ζεν, τα βουνά δεν είναι  πια βουνά και οι ποταμοί δεν είναι πια ποταμοί. Μετά τη φώτιση τα βουνά είναι και πάλι βουνά και οι ποταμοί, είναι ξανά ποταμοί”

Επιτόπιες σκέψεις

Πριν την αυτοσχεδιαστική μου εξάσκηση κάνω επιτόπιο τρέξιμο για να ζεσταθουν οι μύες. Αυτή τη φορά μου ήρθε να σκεφτώ, καθώς εκανα το επιτόπιο τρέξιμο, όλες τις σκέψεις που με φοβίζουν – πχ “αν βγει ο τσιτσος έξω θα τον πατήσει αμάξι” “καποια στιγμη θα πεθανουν οι γονεις μου” “θα μείνω ταπί και ψύχραιμος αν ταϊζουμε και αλλα γατιά” κοκ. Οι σκέψεις αυτές γίνανε και δεν έφεραν καμία συναισθηματική απόκριση! Για να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, είδα ξεκάθαρα να συμβαίνει μια, μοναδική σκέψη και μετά κενό. Σιωπή. Μετά δεύτερη μοναδική σκέψη, με τελείως άλλο θέμα (τρομακτικο ομως) και μετά κενό, σιωπή. Και κάθε σκέψη ήταν ουδέτερη, δεν είχε χρωματισμό “δυσάρεστη” “ευχάριστη” κλπ.

Τα μάτια και ο καθρέφτης

Ήρθε στην κεφάλα μια διασκεδαστικη αναλογία μόλις και θα σας την περιγράψω θέλοντας και μη!

Δεν μπορώ ποτέ να δω τα μάτια μου. Όλη μου την ζωή αν προσπαθήσω, ποτέ δεν θα μπορέσω να δω τα μάτια μου! Μπορώ μόνο να βάλω έναν καθρέφτη απέναντι στα μάτια μου και να δω το είδωλο των ματιών μου. Το είδωλο των ματιών μου δεν είναι τα ίδια μάτια μου, είναι μια ιδέα, μια εικόνα για τα μάτια μου. Δεν μπορώ να δω τα μάτια μου, δεν μπορώ να τα γνωρίσω/αντικρίσω ποτέ ως ένα αντικείμενο ξεχωριστό από μένα, μπορώ μόνο να είμαι τα μάτια μου, να τα νιώθω, να νιώθω την παρουσία τους.