Ο κόσμος ολόκληρος κινείται στη λογική της Στατικότητας, της Συνέχειας. Πολλοί βέβαια δέχονται ότι η στατικότητα αυτή δεν είναι αιώνια, θεωρούν ότι μπορεί να κρατάει κάποια δευτερόλεπτα, κάποιες μέρες ή κάποια χρόνια και μετά συμβαίνει μεταβολή σε μια άλλη στατική κατάσταση. Ενίοτε όμως, ισχυρίζονται, ότι μπορεί μια στατική κατάσταση να διαρκέσει και μέχρι το θάνατο.
.. Θάνατος. Ζεις πολύ περίπλοκα, με αρκετές έγνοιες και αρκετούς τρόπους ευχαρίστησης, μπόλικη ικανοποίηση και κάμποση απογοήτευση. Και ξάφνου τα χάνεις όλα. Χάνεις κάααθε γνωστό τρόπο ευχαρίστησης, όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, χάνεις τα πάντα.. Και για μια στιγμή ή για δέκα στιγμές είσαι τελείως μετέωρος. Απλώς...
Δεκαπενθήμερο Γουίμπλετον. Παίζει ο γερο Verdasco εναντίον του νεαρού βρετανού Kyle Edmund. Ξεκάθαρη η προτίμησή μου στο γέρικο αουτσάιντερ. Παρακολουθώ το ματς πολύ χαλαρωμένος. Και παρατηρώ κάτι απρόσμενο. Κάθε φορά που ο Verdasco κερδίζει ένα πόντο υπάρχει μια άμεση αντίδραση από το σώμα. Κάθε φορά που ο...
O δάσκαλος της μουσικής με βρήκε για να μου δώσει μια φωτογραφία τραβηγμένη περίπου 28 χρόνια πριν. Είναι μερικά παιδιά που παίζουν μουσική σε μια εκδήλωση στο πολιτιστικό κέντρο του νησιού! Το παιδί στα αριστερά είμαι εγώ. Είμαι εγώ; Όντως; Τι διάολο; Αυτή είναι μόνο μια θολή ανάμνηση. Αυτό είναι όλο κι όλο αυτή η φώτο. Είμαι εγώ μια θολή ανάμνηση; Μια μορφή, πριν 28 χρόνια, που εμφανίστηκε και έσβησε. Τι σχέση έχει με μένα; Νιώθω ότι είμαι κάτι πολύ πιο ζωντανό από αυτό.
Όταν βλέπεις μια ταινια στην τηλεόραση, απορροφάσαι συχνά στη δράση της ταινίας και ξεχνάς οτι, μοιραία, εξ’ορισμού, βλέπεις και το σκριν της τηλεορασης. Το αν θα γίνει μια σκέψη που θα λέει “ωχ, πως δεν το χα προσεξει, βλέπω και το σκριν, εκτός από την ταινία” δεν αλλάζει το γεγονός ότι ούτως ή άλλως βλέπεις το σκριν.
Κάθε στιγμή υπάρχει μια εννιαία εμπειρία. Δεν υπαρχει ενα υποσύνολο εμπειριών, κομματιασμένες υποεμπειρίες (οπτικες, ηχητικές, σκέψεις, πόνος, πείνα κλπ). Υπάρχει μόνο Μια Εννιαια Εμπειρία.
Ήδη ο τίτλος του κειμένου δεν φαίνεται να έχει κανένα νόημα οπότε ξεκινάμε πολύ καλά… Διάβασα ένα κείμενο του Κρισναμούρτι που πρότεινε ένας φίλος, μια ομιλία στην οποία εξερευνάται τι είναι διαλογισμός. Το κείμενο προκάλεσε (ή και όχι) διάφορες σκόρπιες σκέψεις που μου άρεσαν παρα πολύ και γι’αυτό θα τις συγκεντρώσω εδώ πέρα:
Δεν ξέρω τι είναι διαλογισμός. Όμως ίσως δεν είναι ένα “μέρος” όπου απουσιάζει η σκέψη. Αλλά ένα “μέρος” όπου η σκέψη γίνεται αντιληπτή ως αυτό που είναι, ένα φαινόμενο με αρχή και τέλος. Σε αυτό το μέρος εμφανίζονται και άλλα φαινόμενα. Οπτικά, ηχητικά, συναισθήματα κλπ. Όλα με αρχή και τέλος. Σε αυτό το μέρος η σκέψη δεν συγκρίνεται με τα υπόλοιπα φαινόμενα ώστε να θεωρηθεί μη-επιθυμητή (ή επιθυμητη ή δυσάρεστη ή ευχάριστη ή καλή ή κακή ή βασανιστική κλπ κλπ – choiceless awareness)
Μόλις τελείωσα την παρακολούθηση ενός βίντεο όπου γίνεται ένα ψαχούλεμα, μια χωρίς κίνητρο εξέταση της άμεσης εμπειρίας που έχουμε για το Σώμα. Η ιδέα που έχουμε για το σώμα είναι ότι πρόκειται για κάτι συμπαγές, σχετικά στατικό, φτιαγμένο από ύλη, με ξεκάθαρα όρια, σχήμα, βάρος, ηλικία, φύλο.